Mudde
Door: Ineke en Anita
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
07 December 2013 | Oeganda, Mukono
Mudde is een van de oudste project ’kinderen’. Inmiddels 17 jaar en een bikkel van een vent. Wat een enorme spierballen heeft hij en die laat hij ook graag zien!
Hij heeft Polio gehad en daardoor kan hij zeer moeilijk, kleine afstanden, met 2 krukken lopen. Dit beperkt hem ontzettend in zijn vrijheid en aangezien hij een ondernemend persoon is en graag een opleiding tot schoenmaker wilde volgen, heeft de stichting hem vorig jaar een tricycle verstrekt. Met deze tricycle kon hij naar een vriend gaan die hem het vak en beetje kon leren.
Hiermee ging een droom van hem in vervulling.
Van onze contactpersoon Dan vernamen we dat hij ieder dag van hot naar her fiets en probeert om geld te verdienen met het repareren van schoenen. Hij is sterk en ondanks dat hij niet de 4e klas heeft afgemaakt en geen woord Engels spreekt, is hij slim en goed met zijn handen.
Het probleem in Uganda is altijd dat er geen geld is om spullen te kopen , maar ondanks dat heeft Mudde overal en nergens gereedschap vandaan gehaald. Hij wilt er echt iets van maken en dat siert hem. Maar ja, zonder materiaal om schoenen te repareren of sandalen te maken kom je niet ver.
Dan verzocht aan de stichting een soort van startkapitaal (van ongeveer € 40,00) waardoor Mudde in staat zou worden gesteld om een eigen schoenmakerij te beginnen. Hiermee zou hij dan zelf sandalen kunnen maken en kunnen verkopen. Van de verkoop van zijn schoenen zou hij weer in staat zijn om materiaal aan te schaffen en uiteindelijk in zijn eigen onderhoud kunnen voorzien.
Een geweldig plan, vooral omdat Mudde al zo goed op weg was en zoveel zelfinitiatief had getoond.
Deze jongen verdient een kans en daarom zijn wij weer bij hem op bezoek gegaan om met hem hierover te praten.
Echter Mudde is geen prater en dankzij de vertaler (onze taxichauffeur Abi), die overigens ook niet zo geweldig Engels sprak, werd het plan hem wel duidelijk en dit konden wij zien door de grote glimlach die op zijn gezicht verscheen.
Ervaring leert dat het geven van geld niet het beoogde resultaat geeft en daarom besloten we om samen met Mudde naar de hoofdstad af te reizen om inkopen te doen. Maar ja, hoe moesten we dat organiseren want hij woont 4 uur reizen verwijderd van de hoofdstad. We verwachtte eigenlijk wel dat Mudde zelf ook zijn aandeel zou leveren in het vervoer.
Het dorp waar Mudde woont ligt op 2 uur reizen per taxi vanaf Mukono, waar wij verblijven. Om hem eerst per taxi op te halen zou ons weer, naast de vele uren reistijd, behoorlijk wat geld kosten.
Mudde was, ondanks wat moeite, in staat om vanaf zijn woonplaats een Boda boda (brommer) te nemen en vervolgens een Matatoe (klein busje waar je met 10 personen in kunt, maar meestal met 20 personen mee reist) te pakken die hem naar ons dorp zou brengen.
Daar zou hij op een bekende plek uitstappen en vervolgens zou hij Abi bellen die hem dan zou oppikken. Abi zou ons weer oppikken om gezamenlijk verder te reizen.
We drukte Mudde verschillende keren op het hart dat hij echt rond 11 uur in Mukono moet zijn dus dat hij vroeg moest vertrekken. We namen hiermee een risico want afspraken maken in dit land erg lastig is. Meestal komt men niet of 2 uur later dan het afgesproken tijdstip. Voor ons Hollanders een constante ergernis waar we maar niet aan kunnen wennen.
Die nacht regende het pijpenstelen en de moed zonk ons al in de schoenen. Dit was namelijk de enige dag dat wij met Mudde op pad konden gaan, gezien ons drukke programma.
Als het regent zijn de wegen bijna onbegaanbaar(omdat de meeste wegen van zand/klei zijn), maar waarschijnlijk is Mudde al heel vroeg al glibberend en glijdend in de stromende regen op pad gegaan, want om half 11 belde Abi ons dat hij Mudde al had opgehaald van de afgesproken plek. Hij had zijn mooiste kleren aangetrokken en het klinkt misschien raar, maar dit was het eerste emo-momentje deze dag.
De tweede traanmoment was toen we, nadat we alle spullen hadden gekocht, in de auto teruggingen. We zijn niet gewend om iets terug te krijgen, maar Mudde draaide zich om en vroeg in het Luganda onze schoenmaten. Want de eerste sandalen zou hij voor ons maken.
Hij heeft Polio gehad en daardoor kan hij zeer moeilijk, kleine afstanden, met 2 krukken lopen. Dit beperkt hem ontzettend in zijn vrijheid en aangezien hij een ondernemend persoon is en graag een opleiding tot schoenmaker wilde volgen, heeft de stichting hem vorig jaar een tricycle verstrekt. Met deze tricycle kon hij naar een vriend gaan die hem het vak en beetje kon leren.
Hiermee ging een droom van hem in vervulling.
Van onze contactpersoon Dan vernamen we dat hij ieder dag van hot naar her fiets en probeert om geld te verdienen met het repareren van schoenen. Hij is sterk en ondanks dat hij niet de 4e klas heeft afgemaakt en geen woord Engels spreekt, is hij slim en goed met zijn handen.
Het probleem in Uganda is altijd dat er geen geld is om spullen te kopen , maar ondanks dat heeft Mudde overal en nergens gereedschap vandaan gehaald. Hij wilt er echt iets van maken en dat siert hem. Maar ja, zonder materiaal om schoenen te repareren of sandalen te maken kom je niet ver.
Dan verzocht aan de stichting een soort van startkapitaal (van ongeveer € 40,00) waardoor Mudde in staat zou worden gesteld om een eigen schoenmakerij te beginnen. Hiermee zou hij dan zelf sandalen kunnen maken en kunnen verkopen. Van de verkoop van zijn schoenen zou hij weer in staat zijn om materiaal aan te schaffen en uiteindelijk in zijn eigen onderhoud kunnen voorzien.
Een geweldig plan, vooral omdat Mudde al zo goed op weg was en zoveel zelfinitiatief had getoond.
Deze jongen verdient een kans en daarom zijn wij weer bij hem op bezoek gegaan om met hem hierover te praten.
Echter Mudde is geen prater en dankzij de vertaler (onze taxichauffeur Abi), die overigens ook niet zo geweldig Engels sprak, werd het plan hem wel duidelijk en dit konden wij zien door de grote glimlach die op zijn gezicht verscheen.
Ervaring leert dat het geven van geld niet het beoogde resultaat geeft en daarom besloten we om samen met Mudde naar de hoofdstad af te reizen om inkopen te doen. Maar ja, hoe moesten we dat organiseren want hij woont 4 uur reizen verwijderd van de hoofdstad. We verwachtte eigenlijk wel dat Mudde zelf ook zijn aandeel zou leveren in het vervoer.
Het dorp waar Mudde woont ligt op 2 uur reizen per taxi vanaf Mukono, waar wij verblijven. Om hem eerst per taxi op te halen zou ons weer, naast de vele uren reistijd, behoorlijk wat geld kosten.
Mudde was, ondanks wat moeite, in staat om vanaf zijn woonplaats een Boda boda (brommer) te nemen en vervolgens een Matatoe (klein busje waar je met 10 personen in kunt, maar meestal met 20 personen mee reist) te pakken die hem naar ons dorp zou brengen.
Daar zou hij op een bekende plek uitstappen en vervolgens zou hij Abi bellen die hem dan zou oppikken. Abi zou ons weer oppikken om gezamenlijk verder te reizen.
We drukte Mudde verschillende keren op het hart dat hij echt rond 11 uur in Mukono moet zijn dus dat hij vroeg moest vertrekken. We namen hiermee een risico want afspraken maken in dit land erg lastig is. Meestal komt men niet of 2 uur later dan het afgesproken tijdstip. Voor ons Hollanders een constante ergernis waar we maar niet aan kunnen wennen.
Die nacht regende het pijpenstelen en de moed zonk ons al in de schoenen. Dit was namelijk de enige dag dat wij met Mudde op pad konden gaan, gezien ons drukke programma.
Als het regent zijn de wegen bijna onbegaanbaar(omdat de meeste wegen van zand/klei zijn), maar waarschijnlijk is Mudde al heel vroeg al glibberend en glijdend in de stromende regen op pad gegaan, want om half 11 belde Abi ons dat hij Mudde al had opgehaald van de afgesproken plek. Hij had zijn mooiste kleren aangetrokken en het klinkt misschien raar, maar dit was het eerste emo-momentje deze dag.
De tweede traanmoment was toen we, nadat we alle spullen hadden gekocht, in de auto teruggingen. We zijn niet gewend om iets terug te krijgen, maar Mudde draaide zich om en vroeg in het Luganda onze schoenmaten. Want de eerste sandalen zou hij voor ons maken.
-
07 December 2013 - 07:04
Diana:
Jeetje meiden, goed bezig!
Zelfs ik schiet even vol :-)
Keep up the good work!
XXX -
07 December 2013 - 08:46
Patricia:
O wat gaaf! Super. Ik heb dit ook even voorgelezen aan Ton.
Keep up the good work!
Groetjes,
Patricia. -
07 December 2013 - 09:20
Eric V Tatenhove:
Wat fantastisch dat Mudde zijn spierballen ook kan gebruiken om schoenen te maken. Top! -
07 December 2013 - 12:12
Tante Wilma.:
Weer zo een mooie ervaring voor jullie, hij was gelukkig wel op tijd, Geweldig wat jullie allemaal mogen en kunnen verzetten, eigenlijk moet iedereen daar jaloers op zijn, op zulke mensen die dat maar even in hun vakantie gaan doen.Wens jullie nog vele mooie ervaringen toe, en ook geweldig dat we dat kunnen volgen.
Graag wachten we het volgende bericht af. SUCCES.
Oom Ruud en Tante Wilma. -
07 December 2013 - 15:30
Lau En Maria:
Lieve Anita en Ineke,
We kunnen ons echt voorstellen dat jullie belevenissen met Mudde jullie iets deden.
Ik (mam) voelde ook een traantje opkomen.
Echt geweldig wat jullie doen en dit zo hebben opgebouwd.
Vooral dit op kleine schaal iets betekenen en direct op de persoon gericht is prachtig en komt goed terecht.
We zijn trots op jullie.
Dikke kus van ons -
07 December 2013 - 17:05
Edje:
Wauw, prachtig zeg dat door jullie Mudde zijn droom kan waarmaken.
Ik snap wel dat jullie dan een emo-momentje beleven.
Hopelijk komen er nog meer!!
Lieve groetjes Edje -
08 December 2013 - 12:46
Rene:
Mooi verhaal, trots op jullie. -
08 December 2013 - 18:28
Janneke:
Ook ik zat met een brok(je) in mijn keel dit verhaal te lezen. Wat een voldoening moet dit jullie gegeven hebben. Echt TOP ! -
14 December 2013 - 18:12
Eef En Marcel :
Wat ontroerend al deze verslagen van jullie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
