Here I am
Door: Ineke en Anita
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
06 December 2013 | Oeganda, Mukono
Omdat wij dinsdag tot 23:00 uur gewacht hadden op onze cargo en deze niet was gebracht besloten wij vandaag, woensdag, het dan maar aan het lot over te laten of en wanneer ze onze spullen zouden komen brengen. We konden niet nog een dag langer voorbij laten gaan zonder iets constructiefs voor onze kinderen te doen.
Twee project kinderen Leydia en Henry Ronald wonen hier redelijk dicht in de buurt, zodat we ze met de Boda Boda kunnen bezoeken. Het probleem is hier alleen dat mensen geen echt adres hebben. Het is bij de derde boom links de heuvel over, het zandpad pad af en dan nog een half uur recht door, langs drie kuilen en dan moet je het daar maar verder vragen.
Gelukkig hebben wij goede contacten met Boda David en Boda Fred. Zij zijn vorig jaar ook met ons naar deze kinderen geweest en meestal onthouden ze wel waar dat ongeveer was. Dus zo gezegd zo gedaan. Beide heren verschenen zeer snel na ons telefoontje. Het weerzien was zoals elke keer erg hartelijk. Na drie kwartier achterop de brommert, hobbelen en stof happen kwamen wij bij het huis van Leydia aan. Onze contactpersoon voor deze kinderen, Stephen hadden we onderweg, na een telefoontje, ook opgepikt.
Moeder ontving ons met een blij gezicht en een warme, letterlijk en figuurlijke, omhelzing. Even later verscheen Leydia in de deuropening en zij riep luid en in goed Engels: Here I am!
We waren oprecht verbaasd over de vooruitgang die zij had gemaakt. Haar Engels was een stuk verbeterd, wat betekent dat ze dus regelmatig naar school gaat. Ook zij was natuurlijk blij dat de Muzungus (blanke) haar niet hadden vergeten. Na het uitdelen van de cadeaus en kleding, die we gelukkig in onze eigen bagage hadden meegenomen mochten we even het huis van binnen zien.
We troffen nagenoeg lege vertrekken. In het eerste vertrek stond een accu met een paar draden eruit; kennelijk de stroomvoorziening en een gele jerrycan waar water in zat. Dit huis had dus water en stroom. Het tweede vertrek stond alleen een oud bankstel en er hingen wat foto’s o.a. de foto die we vorig jaar aan moeder hadden gegeven en een oude kalender uit 2010 met een religieuze afbeelding. Verder was het vertrek leeg. Moeder vroeg of we samen konden bidden en zij verzocht Anita om dit gebed op te zeggen. Het was een bijzonder moment omdat iedereen luisterde naar het in het Nederlands opgezegde “onze vader”. Daarna klonk een gezamenlijk “amen” . Op dat moment was er geen verschil tussen arm of rijk, blank of gekleurd, we waren samen. Erg indrukwekkend hoor.
De rolstoel van Leydia had een gebroken voorwiel, dus die hebben we meegenomen op de Bodaboda om ergens te laten repareren.
Hierna zijn we nog langs Henry Stanley gereden om hem te bezoeken. We hebben het idee dat hij geestelijk wat achteruit aan het gaan is. De rolstoel werd wel intensief gebruikt. Wij wilden de wielen, met band meenemen om deze te vervangen voor massieve banden, maar hier werd op gereageerd met erg teleurgestelde gezichtjes. Uiteindelijk hebben we besloten om later in de week, als de goederen zijn aangekomen weer terug te gaan naar Henry Stanley en daar ter plaatse de banden te vervangen; er werd opgelucht adem gehaald.
Terwijl we bij Henry Stanley waren kreeg Anita het verlossende telefoontje: de goederen waren ingeladen en op weg van Entebbe naar ons hotel. Dolblij gingen we op weg terug naar ons hotel Jobiah, waar we natuurlijk nog drie uur moesten wachten, maar dat mocht de pret niet drukken. Iedereen kwam aansnellen om ons te helpen met het uitladen en in het kamertje zetten van alle dozen. Alle dozen waren er, nog steeds zo ingepakt als toen we ze op schiphol hadden achter gelaten. We hebben te midden van de dozen een drankje genomen op dit heugelijke feit.
Proost: KLM, René, Enhas en natuurlijk proost Afica.
Twee project kinderen Leydia en Henry Ronald wonen hier redelijk dicht in de buurt, zodat we ze met de Boda Boda kunnen bezoeken. Het probleem is hier alleen dat mensen geen echt adres hebben. Het is bij de derde boom links de heuvel over, het zandpad pad af en dan nog een half uur recht door, langs drie kuilen en dan moet je het daar maar verder vragen.
Gelukkig hebben wij goede contacten met Boda David en Boda Fred. Zij zijn vorig jaar ook met ons naar deze kinderen geweest en meestal onthouden ze wel waar dat ongeveer was. Dus zo gezegd zo gedaan. Beide heren verschenen zeer snel na ons telefoontje. Het weerzien was zoals elke keer erg hartelijk. Na drie kwartier achterop de brommert, hobbelen en stof happen kwamen wij bij het huis van Leydia aan. Onze contactpersoon voor deze kinderen, Stephen hadden we onderweg, na een telefoontje, ook opgepikt.
Moeder ontving ons met een blij gezicht en een warme, letterlijk en figuurlijke, omhelzing. Even later verscheen Leydia in de deuropening en zij riep luid en in goed Engels: Here I am!
We waren oprecht verbaasd over de vooruitgang die zij had gemaakt. Haar Engels was een stuk verbeterd, wat betekent dat ze dus regelmatig naar school gaat. Ook zij was natuurlijk blij dat de Muzungus (blanke) haar niet hadden vergeten. Na het uitdelen van de cadeaus en kleding, die we gelukkig in onze eigen bagage hadden meegenomen mochten we even het huis van binnen zien.
We troffen nagenoeg lege vertrekken. In het eerste vertrek stond een accu met een paar draden eruit; kennelijk de stroomvoorziening en een gele jerrycan waar water in zat. Dit huis had dus water en stroom. Het tweede vertrek stond alleen een oud bankstel en er hingen wat foto’s o.a. de foto die we vorig jaar aan moeder hadden gegeven en een oude kalender uit 2010 met een religieuze afbeelding. Verder was het vertrek leeg. Moeder vroeg of we samen konden bidden en zij verzocht Anita om dit gebed op te zeggen. Het was een bijzonder moment omdat iedereen luisterde naar het in het Nederlands opgezegde “onze vader”. Daarna klonk een gezamenlijk “amen” . Op dat moment was er geen verschil tussen arm of rijk, blank of gekleurd, we waren samen. Erg indrukwekkend hoor.
De rolstoel van Leydia had een gebroken voorwiel, dus die hebben we meegenomen op de Bodaboda om ergens te laten repareren.
Hierna zijn we nog langs Henry Stanley gereden om hem te bezoeken. We hebben het idee dat hij geestelijk wat achteruit aan het gaan is. De rolstoel werd wel intensief gebruikt. Wij wilden de wielen, met band meenemen om deze te vervangen voor massieve banden, maar hier werd op gereageerd met erg teleurgestelde gezichtjes. Uiteindelijk hebben we besloten om later in de week, als de goederen zijn aangekomen weer terug te gaan naar Henry Stanley en daar ter plaatse de banden te vervangen; er werd opgelucht adem gehaald.
Terwijl we bij Henry Stanley waren kreeg Anita het verlossende telefoontje: de goederen waren ingeladen en op weg van Entebbe naar ons hotel. Dolblij gingen we op weg terug naar ons hotel Jobiah, waar we natuurlijk nog drie uur moesten wachten, maar dat mocht de pret niet drukken. Iedereen kwam aansnellen om ons te helpen met het uitladen en in het kamertje zetten van alle dozen. Alle dozen waren er, nog steeds zo ingepakt als toen we ze op schiphol hadden achter gelaten. We hebben te midden van de dozen een drankje genomen op dit heugelijke feit.
Proost: KLM, René, Enhas en natuurlijk proost Afica.
-
06 December 2013 - 20:50
Tante Wilma:
Lieve meiden,
Wat een verhaal weer ,maar uiteindelijk zijn de goederen allemaal in goede staat afgeleverd.
Ja geduld is een schone zaak,daar weet ik alles van, hoop ook maar dat de wijn goed smaakte.
En nu aan de slag want dat is jullie doel toch.
Ben ook erg benieuwd hoe het met Richard gaat en dat hij blij is jullie weer te zien.
Jullie zullen wel erg door elkaar zijn geschud achterop die boda boda.
Hebben jullie nog genoeg ruimte in je kamer om te slapen als al die dozen uitgepakt zijn?
Ik heb Anton ook namens jullie bedankt voor de goede zorgen en hem ook een flesje gegeven met inhoud. Vanaf maandag kan ik ook contact hebben met de webcam, alleen weet ik geen tijden
wanneer het je uitkomt. anders moet Maria het me maar vertellen of het je wilt.
Anita, Ineke wens jullie veel succes met het mooie en goede werk,
Oom Ruud en Tante Wilma. -
06 December 2013 - 21:27
Marga:
Jullie doen weer goed werk.
Fijn om te lezen dat jullie de spullen hebben.Dat geeft jullie weer positieve energie.
Proost!
Groetjes Marga -
06 December 2013 - 22:27
Monique:
Wat fijn dat de spullen goed zijn aangekomen en die actie die jullie ondernomen hebben om het toch in te kunnen klaren was top!!
Wat zijn jullie toch een lieve meiden.
Dikke knuffel vanuit een heel koud Nederland
xxxx Monique -
07 December 2013 - 15:37
Lau En Maria:
Lieve dochters,
Wat leuk dat Lydia jullie zo mooi begroette in het Engels en dat jullie zien dat het allemaal niet voor niets is. Maar dat wisten jullie al.
Wat een prachtige foto's sturen jullie mee? Het mogen er wat ons betreft nog wel veel meer zijn.
We kijken uit naar jullie volgend verhaal en naar ons
Skype contact.
hugs -
07 December 2013 - 16:56
Edje:
He, gelukkig jullie spullen zijn er!
Wat moet dat voor jullie een opluchting zijn.
Nu kunnen jullie daadwerkelijk aan de slag.
Veel succes.
Lieve groetjes Edje -
08 December 2013 - 18:24
Janneke:
Wauw meiden wat een mooie verhalen weer en wat goed dat jullie spullen zijn aangekomen. Dat was nog wel even spannend allemaal.... Dikke kus van Janneke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
