De balans tot nu toe

Vandaag zijn we om 5 uur thuisgekomen en hebben ons laatste projectkind bezocht. Dit keer zijn we net geen 3 weken in Uganda en we merken dat dit toch kort is. Ook al hebben we totaal bijna 10 kinderen waarvoor de stichting ondersteuning biedt, er komen altijd andere kleine projectjes tussendoor. Zoals bijvoorbeeld het laten repareren van een rolstoel. Dat lijkt heel simpel, maar als deze rolstoel bij een kind staat die in een geheel ander district woont, dan is het veel reizen voor een relatief kleine reparatie. Vooral als het die dag regent, want dan is het vaak urenlang wachten omdat de wegen niet begaanbaar zijn.

Met een Nile-biertje en een watertje in onze Afrikaanse jurken, zitten we op ons balkon en kijken uit over de Nijl. We zijn tevreden.

Allan is overgegaan naar de 4e klas. Vorig jaar kon de stichting zijn ouders ondersteunen met een eigen business. Moeder kon hierdoor kleren verkopen en vader kon met zijn fiets goederen vervoeren. Beide werkzaamheden gaan erg goed en het maakt hun leven iets makkelijker. Met de extra inkomsten worden de schoolbenodigheden betaald en kan het oudste kind van 15 jaar weer naar school. De stichting blijft voorlopig Alan nog even ondersteunen. Dit jaar had hij ook weer een nieuwe rolstoel nodig.

Hussein is overgegaan naar de 3e klas. Met een nieuwe kruk kan hij voorlopig nog even voort en hij zit nog steeds op boardingschool. We hebben zorgen om zijn psychische situatie. Hij is 2 jaar geleden plotseling door zijn moeder verlaten en zonder broertjes en zusjes achtergelaten bij zijn oma, waar hij geen onderwijs kreeg. Tegen de tijd dat wij in Uganda aankwamen, had oma Hussein weer naar school gebracht met als doel dat hij ook daar hele jaar verbleef. Op deze manier kreeg hij onderwijs en had zij niet de zorg voor hem, omdat hij ook school sliep. Tja, wat is dan het beste voor zo’n jochie? Dat hij de liefde krijgt van Oma, een vertrouwd iemand die hem misschien kan steunen in zijn verdriet om het gemis van zijn moeder, broertjes en zusjes, of het verkrijgen van onderwijs. Oma heeft die beslissing gemaakt, maar uit alles blijkt dat Hussein een somber, teruggetrokken kind is geworden die op school wordt gepest.

Micheal is overgegaan na de 2e klas. Nadat hij bijna 4 jaar op de kleuterschool heeft gezeten maakt hij nu een doorstart. Vorig jaar de 1e klas en nu gewoon gelijk over naar de 2e jaar. Hij heeft het naar zijn zin.

Steven is overgegaan naar de 5e klas. Hij zit op een school voor kinderen met een Special Need, omdat hij geweigerd werd bij reguliere scholen. Steven heeft namelijk hulp nodig bij het toiletbezoek en er loopt nog wel eens een druppeltje kwijl over zijn kin. Wij hebben zelden een kind gezien die zó blij was dat hij naar school mocht. Naast de 5e klas leert hij ook handvaardigheden. Steven had dit jaar weer een nieuwe rolstoel nodig.

Tom is overgegaan naar de 5e klas. Zijn moeder kan volledig het schoolgeld betalen en hij gaat dagelijks op de brommer naar school, waar een rolstoel voor hem klaarstaat. Vorig jaar heeft de stichting een toilet voor hem geplaatst, omdat hij moeite had met de Ugandese toiletten. Het openbare dorpstoilet was altijd erg smerig waardoor zijn kleding , na het toiletbezoek, onder de urine en andere resten zat. Hij heeft destijds een eigen echt toilet met beugels kregen (in plaats van het gat in de grond), waarop hij kan zitten. Ook maakt hij deze zelf schoon. De toilet zag er nog prima uit!

Timothy is overgegaan naar de 1e klas. Hij had een nieuwe rolstoel nodig, omdat de oude ‘totally spoilt’ was door het vele gebruik.

Rashid is geslaagd voor zijn voortgezette opleiding. Dankzij de ondersteuning van de stichting heeft hij dit kunnen behalen. Dankzij zijn doorzettingsvermogen is hij inmiddels toelating tot de universiteit. Hiervoor zal hij een andere sponsor moeten zoeken omdat Uganda on wheels foundation dit type onderwijs niet faciliteert.

Sharifa heeft de opleiding tot naaister op eigen initiatief halverwege het jaar verlaten. Daar zij dit bij haar vorige opleiding ook al had gedaan, twijfelen aan haar motivatie en hebben besloten niet verder met haar te gaan.

Ramazan is inmiddels 19 jaar en heeft buiten zijn schuld om veel onderwijs moeten missen. Twee jaar geleden kon hij een beroepsopleiding volgen bij de Nile vocational school en dit deed hij goed en met veel plezier. Hij wilde automonteur worden en alles ging goed. Na dit jaar kon hij door met het tweede jaar, echter na enkele maanden bleek dat hij maar 1 uur per week les te krijgen. Er waren namelijk geen andere studenten voor dit jaar. Door ons contactpersoon Rodgers is er uiteindelijk een praktijkervaringsplek voor hem gevonden. We hopen dat hij nu echt in de praktijk het vak gaat leren.

En dan nu ons oogappeltje Alvin. Wat een kanjer. Alvin was het eerste kind dat in 2009 de ondersteuning kreeg vanuit de stichting. Hij werd toen nog gedragen door zijn moeder. Inmiddels is Alvin een eerste jaar en veelbelovende student van het voortgezet onderwijs. Hij wordt door zijn docenten omschreven als vriendelijk, grappig, hulpvaardig en sociaal . Hij houdt de moed erin, ondanks, dat hij zonder rolstoel, op handen en voeten moet lopen. Dit geeft erg veel lichamelijk ongemak (nek, rug en polsen) maar Alvin klaagt nooit. Ook dit jaar was een nieuwe rolstoel weer noodzakelijk. Iedere dag wordt hij door zijn broertje met de rolstoel naar school geduwd; ook als de wegen modderig zijn en bijna niet begaanbaar. Hij is altijd op school.

Om de levensstandaard van het gezin van Alvin (alleenstaande moeder met 2 kinderen) te verbeteren heeft de stichting haar 3 jaar geleden geholpen met het opzetten van de kapsalon. Met middelen en maandelijkse begeleiding om een business goed aan te pakken. Nu, na 3 jaar, kan zij zonder financiële steun vanuit de stichting, samen met haar volwassen dochter Stella, de kapsalon runnen en winst maken. Deze winst heeft zij ingezet door haar jongste zoon naar een andere (betere) school ge verplaatsen, tegenover de school van Alvin. Op deze manier hoeft het broertje van Alvin niet kilometers om te lopen, nadat hij Alvin naar school heeft gebracht.