Zweet, tranen en veel wachten
Door: Ineke en Anita
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
04 December 2013 | Oeganda, Mukono
Nu we dit schrijven zijn we al 5 dagen in Uganda. De zon schijnt ons tegemoet en we hebben het herfstweer in Nederland achter ons gelaten. Wat is het weer heerlijk om hier te zijnl
Dankzij de KLM kregen we de gelegenheid om maar liefst 425 kg aan goederen mee te nemen. Alle kosten zijn door de KLM gesponsord!
De verwachting was dat deze spullen, net als de vorige keer, al ingeklaard waren na onze aankomst, zodat we ze direct de dag na aankomst konden meenemen. Maar dit was helaas niet het geval.
De regels m.b.t. invoer waren gewijzigd en er diende belasting te worden betaald (voornamelijk over tweedehands kleding) en niet zo weinig ook. Omgerekend was dit ruim een half doorsnee Nederlands maandsalaris.
Dus voor al die mooie spullen die familie, collega’s en vrienden hadden ingezameld en de spullen die we in Nederland reeds hadden gekocht, moest flink betaald worden.
Wat een teleurstelling was het om te ervaren dat de Ugandese regering de hulp vanuit andere landen en ten behoeve van hun eigen bevolking niet ondersteunt. Men denkt dat dit soort goederen voor het maken van winst gebruikt worden (dus als handel worden verkocht). De logica hiervan is ver te zoeken, omdat de kosten om hier te komen vele malen hoger zijn dan de winst die je op deze spullen in dit arme land ooit zou kunnen maken. Maar dit is Afrika en logica is hier niet altijd logies.
Natuurlijk waren we niet van plan om voor eigen charity-goederen belasting te betalen, zonder daarvoor de uiterste moeite te hebben gedaan om er onderuit te komen. Het zou toch heel zuur zijn als (stichting) geld naar de regering zou vloeien, zonder dat mensen die het echt nodig hebben hiervan mee kunnen genieten.
De Ugandese luchtvaarttransport onderneming (Enhas) adviseerde ons om persoonlijk met de douane-manager te praten en het probleem voor te leggen. Deze aardige man had best wel oren naar onze stichting, maar charity goederen zijn charity goederen en daarvoor moest betaald worden. Zijn handen waren gebonden, maar als we wilden konden we zelf een gesprek regelen met de plaatsvervangend commissaris van Financiën, maar toch gaf hij ons weinig kans. Het advies was om gewoon maar te betalen.
Het telefoongesprek met de plaatsvervangend commissaris bevestigde dit ook. Het antwoord was kort en bondig. Er moest gewoon betaald worden.
Met lood in onze schoenen en het huilen nader dan het lachen besloten we om een gesprek aan te vragen met een ambtenaar van de Nederlands Ambassade . Misschien wist hij raad.
Diezelfde dag konden we met hem spreken, waarna hij een soort van schriftelijke verklaring opmaakte, waaruit bleek dat het om charity goederen ging die niet persoonlijk door ons zouden worden verkocht. Met deze belangrijke brief in handen besloten we om de plaatsvervangend commissaris een persoonlijk bezoek te brengen.
Na zijn lunch, we wisten dat hij van 13:00 tot 14:00 uur aan het lunchen was, zou hij misschien beter gemutst zijn en als we plotseling voor zijn neus stonden kon hij niet anders dan naar ons verhaal luisteren. Dus met onze mooiste jurkjes aan (Anita dan) werden we naar zijn bureau geleid.
En ja hoor, beter gemutst was hij. Vol interesse volgde hij onze uitleg over de stichting en zag onze meegenomen foto’s van onze kinderen. Nadat we ook vertelden dat wij in Nederland allebei een baan hadden en dus vakantie opnamen om naar Uganda te komen, stond hij op, liep naar een collega en mompelde iets over ‘ een uitzondering’.
Nadat we ruim een uur in dat snikhete kantoor met inrichting uit de jaren ‘50 hadden gewacht overhandigde hij ons een brief waaruit bleek dat onze goederen op grond van een bepaald artikel vrijgesteld waren van belasting.
Ineke’s tranen van geluk spraken boekdelen. Geluk, niet alleen omdat we vrijgesteld waren van het betalen van de belasting, maar zeker ook door het feit dat de regering uiteindelijk medewerking verleende aan het kunnen uitoefenen van onze doelstellingen in hun eigen land.
Zeer waarschijnlijk worden vandaag pas de spullen per truck gebracht! En dan kunnen we eindelijk echt beginnen.
Dankzij de KLM kregen we de gelegenheid om maar liefst 425 kg aan goederen mee te nemen. Alle kosten zijn door de KLM gesponsord!
De verwachting was dat deze spullen, net als de vorige keer, al ingeklaard waren na onze aankomst, zodat we ze direct de dag na aankomst konden meenemen. Maar dit was helaas niet het geval.
De regels m.b.t. invoer waren gewijzigd en er diende belasting te worden betaald (voornamelijk over tweedehands kleding) en niet zo weinig ook. Omgerekend was dit ruim een half doorsnee Nederlands maandsalaris.
Dus voor al die mooie spullen die familie, collega’s en vrienden hadden ingezameld en de spullen die we in Nederland reeds hadden gekocht, moest flink betaald worden.
Wat een teleurstelling was het om te ervaren dat de Ugandese regering de hulp vanuit andere landen en ten behoeve van hun eigen bevolking niet ondersteunt. Men denkt dat dit soort goederen voor het maken van winst gebruikt worden (dus als handel worden verkocht). De logica hiervan is ver te zoeken, omdat de kosten om hier te komen vele malen hoger zijn dan de winst die je op deze spullen in dit arme land ooit zou kunnen maken. Maar dit is Afrika en logica is hier niet altijd logies.
Natuurlijk waren we niet van plan om voor eigen charity-goederen belasting te betalen, zonder daarvoor de uiterste moeite te hebben gedaan om er onderuit te komen. Het zou toch heel zuur zijn als (stichting) geld naar de regering zou vloeien, zonder dat mensen die het echt nodig hebben hiervan mee kunnen genieten.
De Ugandese luchtvaarttransport onderneming (Enhas) adviseerde ons om persoonlijk met de douane-manager te praten en het probleem voor te leggen. Deze aardige man had best wel oren naar onze stichting, maar charity goederen zijn charity goederen en daarvoor moest betaald worden. Zijn handen waren gebonden, maar als we wilden konden we zelf een gesprek regelen met de plaatsvervangend commissaris van Financiën, maar toch gaf hij ons weinig kans. Het advies was om gewoon maar te betalen.
Het telefoongesprek met de plaatsvervangend commissaris bevestigde dit ook. Het antwoord was kort en bondig. Er moest gewoon betaald worden.
Met lood in onze schoenen en het huilen nader dan het lachen besloten we om een gesprek aan te vragen met een ambtenaar van de Nederlands Ambassade . Misschien wist hij raad.
Diezelfde dag konden we met hem spreken, waarna hij een soort van schriftelijke verklaring opmaakte, waaruit bleek dat het om charity goederen ging die niet persoonlijk door ons zouden worden verkocht. Met deze belangrijke brief in handen besloten we om de plaatsvervangend commissaris een persoonlijk bezoek te brengen.
Na zijn lunch, we wisten dat hij van 13:00 tot 14:00 uur aan het lunchen was, zou hij misschien beter gemutst zijn en als we plotseling voor zijn neus stonden kon hij niet anders dan naar ons verhaal luisteren. Dus met onze mooiste jurkjes aan (Anita dan) werden we naar zijn bureau geleid.
En ja hoor, beter gemutst was hij. Vol interesse volgde hij onze uitleg over de stichting en zag onze meegenomen foto’s van onze kinderen. Nadat we ook vertelden dat wij in Nederland allebei een baan hadden en dus vakantie opnamen om naar Uganda te komen, stond hij op, liep naar een collega en mompelde iets over ‘ een uitzondering’.
Nadat we ruim een uur in dat snikhete kantoor met inrichting uit de jaren ‘50 hadden gewacht overhandigde hij ons een brief waaruit bleek dat onze goederen op grond van een bepaald artikel vrijgesteld waren van belasting.
Ineke’s tranen van geluk spraken boekdelen. Geluk, niet alleen omdat we vrijgesteld waren van het betalen van de belasting, maar zeker ook door het feit dat de regering uiteindelijk medewerking verleende aan het kunnen uitoefenen van onze doelstellingen in hun eigen land.
Zeer waarschijnlijk worden vandaag pas de spullen per truck gebracht! En dan kunnen we eindelijk echt beginnen.
-
04 December 2013 - 08:42
Tante Wilma.:
Go meiden wat een toestand, maar jullie hebben laten zien wie en wat jullie waren en zijn. GEWELDIG.
Als je het verslag leest schieten de tranen in je ogen, dus kan me goed voorstellen hoe het jullie verging.
Jullie hebben nu laten zien wie jullie zijn, geen mensen die op hun mondje gevallen zijn. SUPER.
De volgende keer weten ze daar hoe het wel moet.Ik hoop dat de spullen gauw in jullie bezit zijn zodat je kan beginnen, want ik weet zeker dat jullie handen jeuken.
Lieverds geniet nog even van de zon en dan aan de slag. Hier is het koud en mistig en morgen of vrijdag van dat witte spul , je weet vast wat ik bedoel.
Lieve groetjes en veel succes,
Tante Wilma en Oom Ruud. -
04 December 2013 - 08:53
Mariska:
Meiden meiden, wat zijn jullie toch een bikkels!!!! Wij zijn zo trots op jullie. We hopen
dat jullie vanaf nu kunnen gaan doen wat jullie willen en dat de blijdschap
Van de kinderen jullie dit voorval vlug doet vergeten. Dikke knuffel van ons -
04 December 2013 - 09:10
Wim Juwett:
Dames geweldig, jullie zijn kanjers, petje af. Succes verder. Wim -
04 December 2013 - 09:36
Frieda:
O wat erg allemaal lijkt Gambia wel. Gelukkig is alles (hoop ik) nu goed gelopen. Veel plezier daar. -
04 December 2013 - 09:43
Shirley:
Wow! Wat een onwijs goede afloop van dit drama door jullie doorzettingsvermogen en wilskracht, petje af voor jullie kanjers! Ook ik kreeg tranen in mijn ogen bij het lezen van jullie verslag. Heel veel suc6 en veel blije gezichtjes gewenst voor de komende tijd! Dikke knuff vanuit het koude Noord-Holland -
04 December 2013 - 10:09
Martie:
Doooooor gaan meiden..petje af! -
04 December 2013 - 10:32
Edje:
Hoi Lieve Kanjers,
Dachten jullie alles goed geregeld te hebben, krijg je weer een bureaucratische tegenslag van jewelste.
Wat een doorzettingsvermogen hebben jullie met z'n tweeen.
Petje af hoor, geweldig!
Hopelijk kunnen jullie nu snel aan de slag.
Succes, enne, nu snap ik waarom de reisverhalen maar niet kwamen!!!
Lieve groetjes van Edje
-
04 December 2013 - 11:13
Marieke:
Toppie :-)
Leuk om wat te lezen over de belevenissen!
X Marieke -
04 December 2013 - 12:34
Karin Kruizinga:
toppers zijn jullie. liefs en groetjes, kus -
04 December 2013 - 18:23
Jacqueline:
Meiden, jullie zijn toppers. Wat een doorzettingsvermogen en vasthoudendheid! De mensen voor wie jullie het doen zijn jullie eeuwig dankbaar! Girlspower. Groetjes
-
04 December 2013 - 19:07
Lau En Maria:
Lieve dochters,
Wat heerlijk weer om jullie verhaal te lezen. We zijn echt giga trots.
Maar we hebben elke dag natuurlijk contact met jullie, of bellen met Belbob of sms.
Fijn dat het nu goed gaat. We zullen niets vertellen over ons contact met jullie, zojuist.
Ga ook nog genietn hoor, de twee andere weken zullen voorbij vliegen.
Heel veel liefs en dikke knuffel.
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Ps, poot van onze witte tornado , -
04 December 2013 - 21:14
Ren:
he meiden, Geweldig. Fijn dat je even belde vanmiddag, Anita. Dat borreltje ga ik straks drinken. veel succes met jullie kids en vooral heel veel plezier.
Dikke kus,
René
-
05 December 2013 - 17:14
Patricia:
Jeetje, wat een rot begin van jullie reis. Nu maar hopen dat alles verder voorspoedig verloopt...
Ik wens jullie een hele mooie tijd toe!
Groetjes,
Patricia.
-
06 December 2013 - 22:33
Monique:
Als ik naar de foto kijk van het meisje met de pop in haar armen dan schieten de tranen in mijn ogen.
Woorden kunnen niet uitdrukken wat ik hier in zie......
-
08 December 2013 - 18:06
Ingrid Diana En Lydia:
Lieve Anita en Ineke,
Ze hadden daar natuurlijk niet gerekend op 2 stoere hollandse meiden die zich niet de kaas van het brood laten eten. Respect meiden wat jullie doen voor 'jullie'kinderen. Een hele fijne tijd daar. x
Ingrid Diana en Lydia
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
