Richard eindelijk op zijn plek
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
19 Mei 2010 | Oeganda, Mukono
Zaterdag hebben wij Richard en zijn zus Fiolin naar het kinderhuis gebracht. Mijn ouders waren natuurlijk mee en het was een heel bijzondere dag.
Nadat we eerst Christine (counselor van het dorp) hadden opgehaald, gingen we naar het huis van Richard. Ik was een beetje nerveus over hoe we het gezin zouden aantreffen. Want ergens had ik een beetje verwacht dat de ouders zich toch zouden terugtrekken. Het is ook nogal wat..twee kinderen die het huis verlaten!
We werden toch hartelijk ontvangen en....tot mijn grote verbazing...zat Richard, geheel aangekleed in een T-shirt en korte broek (zonder onderbroek) op zijn matras. Klaar om te vertrekken.
In plaats van het zusje van 8 jaar, ging nu zijn grotere zus Fiolin (11 jaar) mee en zij was ook gekleed in haar mooiste jurk. De ouders hadden zelfs een grote zak met wat kleren van de kinderen meegegeven.
Vader zou meegaan om aldaar papieren te ondertekenen en zonder afscheid te nemen van moeder, werd Richard in de auto getild. Vader ging eerst de auto in en ik kreeg Richard in mijn armen. Hij sloeg zijn armen om mij heen en lachte verlegen. Ik vond het heel bijzonder om hem zo even te mogen vasthouden.
Ik wilde eigenlijk één van de setjes kleren van mijn oom en tante bij Richard aandoen, maar dat vond ik nogal onbeleefd. Hij had per slot van rekening een knappe korte broek aan en een schoon T-shirt. Ik kon de spanning van de beide kinders bijna voelen en probeerden ze wat gerust te stellen met glimlachen en wat aandacht. Onderweg kochten we nog een chappati (soort pannenkoek) en een banaan voor iedereen.
Na aankomst bij het kinderhuis heeft vader Richard in de rolstoel (firma Beenhakker uit Hoorn, bedankt!) gezet en daar reden we. Richard vond de rolstoel in eerste instantie eng en hing continue helemaal naar voren. Naarmate hij meer dingen zag, ging hij steeds meer rechtop zitten. Ik besefte wel dat dit de eerste keer was dat hij andere gehandicapte kinderen zag en dat hij überhaupt zijn woning heeft verlaten. En hij raakte zo enthousiast van alles wat hij zag, dat hij zelfs wees naar de dingen die hij wilde zien. Als ik, naar zijn mening, de verkeerde richting op duwde, probeerde hij met zijn handen de wielen tegen te houden.
Het was geweldig om te zien hoe hij om zich heen keek, wees, brabbelde (wat een van de zusters overigens een beetje kon verstaan!) en toch duidelijk liet merken dat hij het leuk vond.
Hij lachte en wilde naar de andere bewoners die ook in een rolstoel zaten.
Samen met de andere bewoners heb ik zijn bed opgemaakt met de spullen die we hadden meegenomen (nieuw matras, deken, lakens, klamboe).
Fiolin, zijn zus, ging naar de meisjesafdeling. En al gauw zagen we dat zij arm in arm liep met een ander meisje van haar leeftijd, waarmee zij haar bed had opgemaakt. Ze lachte en had plezier. Ook de kleren die voor haar waren meegegeven pasten allemaal en direct trok zij een roze legging aan. Haar mooie jurk werd keurig uitgedaan en weggelegd.
Vader liep van het ene kind naar het andere en liet zich door zuster Juliët verzekeren dat Fiolin naar school zou gaan. Ook vertelde hij zijn dochter dat hij haar snel weer zou bezoeken.
Bij Richard is hij niet meer zoveel geweest, maar hij vertelde wel aan Christine dat hij de indruk had dat zijn zoon het hier naar zijn zin gaat hebben.
En dat was dat.
De hele weg naar huis zat vader rustig en stil achterin de auto. En het laatste stuk tot aan zijn huis, wilde hij lopend afleggen. Misschien om toch even alle emoties op hem in te laten werken.
Mijn ouders en ik waren er ook stil van. Wat een indrukken en wat een bijzondere ervaring. Vandaag heb ik zuster Juliët nog gebeld en zij vertelde dat Richard de hele dag wel wil worden rondgereden in de rolstoel.
Ook vertelde zij mij dat zij hoogst waarschijnlijk hem nog een aantal dingen kon aanleren, zoals tanden poetsen en heel misschien lopen op handen en voeten!
Nadat we eerst Christine (counselor van het dorp) hadden opgehaald, gingen we naar het huis van Richard. Ik was een beetje nerveus over hoe we het gezin zouden aantreffen. Want ergens had ik een beetje verwacht dat de ouders zich toch zouden terugtrekken. Het is ook nogal wat..twee kinderen die het huis verlaten!
We werden toch hartelijk ontvangen en....tot mijn grote verbazing...zat Richard, geheel aangekleed in een T-shirt en korte broek (zonder onderbroek) op zijn matras. Klaar om te vertrekken.
In plaats van het zusje van 8 jaar, ging nu zijn grotere zus Fiolin (11 jaar) mee en zij was ook gekleed in haar mooiste jurk. De ouders hadden zelfs een grote zak met wat kleren van de kinderen meegegeven.
Vader zou meegaan om aldaar papieren te ondertekenen en zonder afscheid te nemen van moeder, werd Richard in de auto getild. Vader ging eerst de auto in en ik kreeg Richard in mijn armen. Hij sloeg zijn armen om mij heen en lachte verlegen. Ik vond het heel bijzonder om hem zo even te mogen vasthouden.
Ik wilde eigenlijk één van de setjes kleren van mijn oom en tante bij Richard aandoen, maar dat vond ik nogal onbeleefd. Hij had per slot van rekening een knappe korte broek aan en een schoon T-shirt. Ik kon de spanning van de beide kinders bijna voelen en probeerden ze wat gerust te stellen met glimlachen en wat aandacht. Onderweg kochten we nog een chappati (soort pannenkoek) en een banaan voor iedereen.
Na aankomst bij het kinderhuis heeft vader Richard in de rolstoel (firma Beenhakker uit Hoorn, bedankt!) gezet en daar reden we. Richard vond de rolstoel in eerste instantie eng en hing continue helemaal naar voren. Naarmate hij meer dingen zag, ging hij steeds meer rechtop zitten. Ik besefte wel dat dit de eerste keer was dat hij andere gehandicapte kinderen zag en dat hij überhaupt zijn woning heeft verlaten. En hij raakte zo enthousiast van alles wat hij zag, dat hij zelfs wees naar de dingen die hij wilde zien. Als ik, naar zijn mening, de verkeerde richting op duwde, probeerde hij met zijn handen de wielen tegen te houden.
Het was geweldig om te zien hoe hij om zich heen keek, wees, brabbelde (wat een van de zusters overigens een beetje kon verstaan!) en toch duidelijk liet merken dat hij het leuk vond.
Hij lachte en wilde naar de andere bewoners die ook in een rolstoel zaten.
Samen met de andere bewoners heb ik zijn bed opgemaakt met de spullen die we hadden meegenomen (nieuw matras, deken, lakens, klamboe).
Fiolin, zijn zus, ging naar de meisjesafdeling. En al gauw zagen we dat zij arm in arm liep met een ander meisje van haar leeftijd, waarmee zij haar bed had opgemaakt. Ze lachte en had plezier. Ook de kleren die voor haar waren meegegeven pasten allemaal en direct trok zij een roze legging aan. Haar mooie jurk werd keurig uitgedaan en weggelegd.
Vader liep van het ene kind naar het andere en liet zich door zuster Juliët verzekeren dat Fiolin naar school zou gaan. Ook vertelde hij zijn dochter dat hij haar snel weer zou bezoeken.
Bij Richard is hij niet meer zoveel geweest, maar hij vertelde wel aan Christine dat hij de indruk had dat zijn zoon het hier naar zijn zin gaat hebben.
En dat was dat.
De hele weg naar huis zat vader rustig en stil achterin de auto. En het laatste stuk tot aan zijn huis, wilde hij lopend afleggen. Misschien om toch even alle emoties op hem in te laten werken.
Mijn ouders en ik waren er ook stil van. Wat een indrukken en wat een bijzondere ervaring. Vandaag heb ik zuster Juliët nog gebeld en zij vertelde dat Richard de hele dag wel wil worden rondgereden in de rolstoel.
Ook vertelde zij mij dat zij hoogst waarschijnlijk hem nog een aantal dingen kon aanleren, zoals tanden poetsen en heel misschien lopen op handen en voeten!
-
19 Mei 2010 - 15:50
Tante Wilma,oom Ruud:
Hallo Anita ik vergat te vragen hoe het met Richard was gegaan en terwijl ik je prive mailde kwam jou bericht binnen dus wist ik het gelijk.Geweldig voor Richard dat hij daar is maar ook voor jou een grote voldoening dat jou mannetje daar is,dat heb jij toch maar voor elkaar gekregen door je doorzettings vermogen.Wordt de koe ook nog aangeschaft? Ga je dat nog doen met Lau? Ben erg benieuwd hoe dat afloopt. Lieverd we houden contact met elkaar. Op naar het volgende project.Hartelijke groetjes en veel plezier deze dagen Liefs voor allen xxx -
19 Mei 2010 - 19:25
Nelly Welters:
Hallo Anita,
Wat een happy ending soap! Ongelooflijk wat je hebt klaargekregen door standvastig en consequent door te gaan op de weg die jou goed leek. Richard zal blij zijn dat hij jou heeft ontmoet, en ook zijn zus heeft nu waarschijnlijk betere kansen voor de toekomst. Geweldig! Als we hier dan vandaag in onze regio te maken krijgen met een stroomuitval van zes uur lang (!) en daarover mekkeren, moeten we ons eigenlijk schamen!
Wij zijn benieuwd naar je volgende verhalen.
Groeten en liefs voor jou en voor je moeder en Lau!
Nelly en Peter -
20 Mei 2010 - 04:46
Ineke:
Lieve Anita,
Wat geweldig allemaal, ontroerend hoor. Richard en ook zijn zus krijgen nu alle kansen op een volwaardig en liefdevolle opvoeding van de zusters.
Ik weet zeker dat de koe, die je samen met Lau gaat kopen het ook nog naar zijn/haar zin gaat krijgen.
Ik ben blij dat je zo'n doorzetter bent.
Ik nodig je hierbij uit om volgend jaar samen naar Uganda te gaan, om te kijken hoe het met Richard, zijn zusje en de koe gaat.
liefs,
Ineke -
20 Mei 2010 - 15:05
Liet Hellebrekers:
Dag Anita,
Proficiat met dit geweldige resultaat van je inspanningen! Wat moet dat goed voelen.
Als ik je verhalen lees ga ik je een beetje vergelijken met een foxterrier( we hebben verschillende hondjes van dit ras gehad dus ik weet hoe ze in elkaar zitten). Waar ze hun tanden inzetten laten ze niet makkelijk los. Dat bedoel ik naar jou toe echt als een kompliment want dankzij die karaktereigenschap heb je dit ook weer voor elkaar gekregen.
Geniet maar lekker van de tijd met je ouders en tot mails.
Groet van Liet -
20 Mei 2010 - 16:24
Wim Juwett:
Anita, het is je weer gelukt, geweldig.
Veel plezier met je ouders !
Ineke & Wim -
24 Mei 2010 - 17:33
Edje:
Wauw Anita. Wat komen Richard en Fiolin zo goed terecht dankzij jou. Dat moet toch een enorm goed en tevreden gevoel bij je geven. Bewonderingswaardig!
Groetjes aan Maria en Lau.
Succes met het kopen van een goede (melk)koe.
Groetjes Edje -
25 Mei 2010 - 16:44
Theo:
Hou Anita, wat geweldig dat Richard eindelijk op zijn plek is en wat leuk om te lezen dat hij er zo van genoot. Fijn dat zijn zus bij hem is en dat zij ook onderwijs kan genieten. Het zal je veel voldoening hebben gegeven, echt fantastisch Anita. Veel succes op de dikbillenmarkt en veel plezier met je ouders. Liefs Theo -
26 Mei 2010 - 12:18
Roland Zweers:
Oh, op het linkje van hoorprofs kun je niet goed klikken zie ik, je moet het hele stukje, inc voorjaar.pdf etc even helemaal copieren. -
13 Juli 2010 - 18:16
Alexandra En Hannie:
Lieve Anita,
We konden niet eerder reageren, van daar deze late reactie.
WAT ONTZETTEND GEWELDIG EN ONTROEREND EN DOORZETTINGSVERMOGEN OM DIT VOOR ELKAAR TE KRIJGEN.
Ik hou het niet droog bij het lezen van zo'n mooi verhaal. Klasse!
Alle succes van de wereld en veel liefs van ons.
Alexandra en Hannie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
