Gesprek met ouders en Zuster Juliët
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
14 Mei 2010 | Oeganda, Mukono
Nu ik dit schrijf zijn mijn ouders hier gearriveerd. Heerlijk om ze weer zien.
Ik denk nog even terug aan woensdag, toen ik eindelijk met de zuster (dit keer zuster Juliët), Christine de counselor van Richards dorp naar Richard gingen. Het moment van de waarheid, waarbij zuster Juliët zou beslissen of Richard thuis begeleiding zou krijgen of dat hij opgenomen diende te worden in het kinderhuis.
De auto die ons daarnaar toe bracht, bleef halverwege het dorp steken in de blubber omdat het heel hard ging regenen..., daar zaten we dan.
Zuster Juliët zei dat we ons geen zorgen moesten maken en dat God zal zorgen voor dát wat moet gebeuren. Ik dacht: "Dat zal wel zo zijn, maar God een handje helpen kan geen kwaad. Want nu we zo ver zijn gekomen met iedereen, ga ik niet lijdzaam zitten afwachten.”
Achter ons was een vrachtwagen ook stil gaan staan en ik besloot mijn charmes maar eens in de strijd te gooien. Daar was niet zoveel voor nodig, want die twee mannen vonden het allang leuk dat drie dames in de cabine erbij zouden komen zitten. We konden met hen meerijden tot het huis waar we moesten zijn. De chauffeur van de auto achterlatend die gelukkig op ons zou blijven wachten. En hoe we terug zouden komen bij de auto...wie dan leeft...wie dan zorgt.
Bij aankomst bij Richard, zag ik gelijk dat mijn knulletje niet op zijn matras zat. "Potver...."Toen ik iets daarover zei tegen de zuster werd gelijk de matras uit een hoek gevist (waarschijnlijk slaapt pa daarop) en werd Richard erop gezet. Met zijn blote magere billetjes.
De zuster heeft een uur lang met de ouders gepraat in het Luganda en ik snapte er natuurlijk niet veel van. Ik kon wel uit de reacties van vader opmerken dat hij zich schaamde en in de verdediging schoot. Moeder zat continue beschaamd te lachen en een andere kant op te kijken. Tjonge, wat zijn het eigenlijk nog primitieve mensen. Onverantwoord dat zulke jonge mensen (moeder schat ik nog geen 20) al zoveel kinderen hebben.
Zuster Juliët onderzocht Richard en vertelde dat hij dringend fysiotherapie nodig had om de spieren in zijn benen soepel te maken. Richard zit de hele dag in dezelfde houding en alles is verkrampt. Ook informeerde de zuster naar de enorme brandwond op zijn arm en de andere littekens. Ze schudde steeds maar haar hoofd.
Uiteindelijk vertelde zuster Juliët dat zij het beter vond dat Richard naar het kinderhuis zou komen. Wat was dat een pak van mijn hart!
Dit betekent echter wel dat één van de andere kinderen mee zou moeten gaan om hem daar te verzorgen. Dit was lastig, want de ouders wilden Richard maar al te graag opgeven (want dat hadden ze toch al gedaan), maar een ander kind ook laten gaan, daar hadden ze niet op gerekend.
Uiteindelijk kozen ze voor een wat jonger zusje die deze taak op zich wilde nemen. Het voordeel was dat zij dan ook onderwijs zou genieten; iets wat zij nu niet kreeg omdat de ouders het niet konden betalen. Dus uiteindelijk is het een win-winsituatie.
Op 15 mei (morgen) word ik verwacht met Richard, zijn zus en zijn vader of moeder die daar allerlei papieren moet ondertekenen.
Na ongeveer anderhalf uur stonden we weer buiten en aangezien er aan de weg werd gewerkt, hield de vader weer een vrachtwagen staande. Zuster Juliët en ik duwden Christine (zij is licht gehandicapt en behoorlijk corpulent) letterlijk tegen haar billen weer de vrachtwagen in daar gingen we. De Zuster en Christine wat nakeuvelend en ik...zat er stil tussenin. Alles op mij in laten werkend, want ik vond het nogal wat.
In de auto terug bracht de zuster de financiën ter sprake! Wie hem zou gaan sponsoren (naast het Lilianefonds), wie de materialen, die nodig zijn, zouden kopen en wie kon zorgen voor normale kleding voor beide kinderen.
De benodigdheden, zoals twee matrassen, klamboes, dekens, lakensets en een rolstoel, daarvoor zorg ik natuurlijk. En hoogst waarschijnlijk zou ik de kleren die tante Wilma en Oom Ruud aan mijn ouders hebben meegegeven, voor Richard en zijn zusje kunnen gebruiken (Heel erg bedankt tante en oom. Wat zijn het schattige kleren!)
En de sponsering voor Richard....met een koe zou het kinderhuis heel goed geholpen zijn, vertelde de Zuster. Een melkkoe welgezegd.
Vandaag gaan mijn ouders en ik de spulletjes kopen en ons voorbereiden op morgen. Een lange en ook zware dag.....ook voor mijn ouders, want zij gaan mee!
Ik denk nog even terug aan woensdag, toen ik eindelijk met de zuster (dit keer zuster Juliët), Christine de counselor van Richards dorp naar Richard gingen. Het moment van de waarheid, waarbij zuster Juliët zou beslissen of Richard thuis begeleiding zou krijgen of dat hij opgenomen diende te worden in het kinderhuis.
De auto die ons daarnaar toe bracht, bleef halverwege het dorp steken in de blubber omdat het heel hard ging regenen..., daar zaten we dan.
Zuster Juliët zei dat we ons geen zorgen moesten maken en dat God zal zorgen voor dát wat moet gebeuren. Ik dacht: "Dat zal wel zo zijn, maar God een handje helpen kan geen kwaad. Want nu we zo ver zijn gekomen met iedereen, ga ik niet lijdzaam zitten afwachten.”
Achter ons was een vrachtwagen ook stil gaan staan en ik besloot mijn charmes maar eens in de strijd te gooien. Daar was niet zoveel voor nodig, want die twee mannen vonden het allang leuk dat drie dames in de cabine erbij zouden komen zitten. We konden met hen meerijden tot het huis waar we moesten zijn. De chauffeur van de auto achterlatend die gelukkig op ons zou blijven wachten. En hoe we terug zouden komen bij de auto...wie dan leeft...wie dan zorgt.
Bij aankomst bij Richard, zag ik gelijk dat mijn knulletje niet op zijn matras zat. "Potver...."Toen ik iets daarover zei tegen de zuster werd gelijk de matras uit een hoek gevist (waarschijnlijk slaapt pa daarop) en werd Richard erop gezet. Met zijn blote magere billetjes.
De zuster heeft een uur lang met de ouders gepraat in het Luganda en ik snapte er natuurlijk niet veel van. Ik kon wel uit de reacties van vader opmerken dat hij zich schaamde en in de verdediging schoot. Moeder zat continue beschaamd te lachen en een andere kant op te kijken. Tjonge, wat zijn het eigenlijk nog primitieve mensen. Onverantwoord dat zulke jonge mensen (moeder schat ik nog geen 20) al zoveel kinderen hebben.
Zuster Juliët onderzocht Richard en vertelde dat hij dringend fysiotherapie nodig had om de spieren in zijn benen soepel te maken. Richard zit de hele dag in dezelfde houding en alles is verkrampt. Ook informeerde de zuster naar de enorme brandwond op zijn arm en de andere littekens. Ze schudde steeds maar haar hoofd.
Uiteindelijk vertelde zuster Juliët dat zij het beter vond dat Richard naar het kinderhuis zou komen. Wat was dat een pak van mijn hart!
Dit betekent echter wel dat één van de andere kinderen mee zou moeten gaan om hem daar te verzorgen. Dit was lastig, want de ouders wilden Richard maar al te graag opgeven (want dat hadden ze toch al gedaan), maar een ander kind ook laten gaan, daar hadden ze niet op gerekend.
Uiteindelijk kozen ze voor een wat jonger zusje die deze taak op zich wilde nemen. Het voordeel was dat zij dan ook onderwijs zou genieten; iets wat zij nu niet kreeg omdat de ouders het niet konden betalen. Dus uiteindelijk is het een win-winsituatie.
Op 15 mei (morgen) word ik verwacht met Richard, zijn zus en zijn vader of moeder die daar allerlei papieren moet ondertekenen.
Na ongeveer anderhalf uur stonden we weer buiten en aangezien er aan de weg werd gewerkt, hield de vader weer een vrachtwagen staande. Zuster Juliët en ik duwden Christine (zij is licht gehandicapt en behoorlijk corpulent) letterlijk tegen haar billen weer de vrachtwagen in daar gingen we. De Zuster en Christine wat nakeuvelend en ik...zat er stil tussenin. Alles op mij in laten werkend, want ik vond het nogal wat.
In de auto terug bracht de zuster de financiën ter sprake! Wie hem zou gaan sponsoren (naast het Lilianefonds), wie de materialen, die nodig zijn, zouden kopen en wie kon zorgen voor normale kleding voor beide kinderen.
De benodigdheden, zoals twee matrassen, klamboes, dekens, lakensets en een rolstoel, daarvoor zorg ik natuurlijk. En hoogst waarschijnlijk zou ik de kleren die tante Wilma en Oom Ruud aan mijn ouders hebben meegegeven, voor Richard en zijn zusje kunnen gebruiken (Heel erg bedankt tante en oom. Wat zijn het schattige kleren!)
En de sponsering voor Richard....met een koe zou het kinderhuis heel goed geholpen zijn, vertelde de Zuster. Een melkkoe welgezegd.
Vandaag gaan mijn ouders en ik de spulletjes kopen en ons voorbereiden op morgen. Een lange en ook zware dag.....ook voor mijn ouders, want zij gaan mee!
-
14 Mei 2010 - 11:43
Gerard En Trudy:
Wat een spannende dag is dat voor jou geweest, die reis naar Richard en alle 'onderhandelingen'! Wij leven erg mee met jou, Anita.
Fijn dat Maria en Lau veilig zijn gearriveerd. Wij wensen jullie mooie dagen toe.
Heel veel lieve groeten en succes op 15 mei: Gerard en Trudy -
14 Mei 2010 - 11:57
Liet Hellebrekers:
Dag Anita,
Wat heerlijk voor je dat je ouders er zijn en de bange nachten even niet meer zo angstig zijn.Het lijkt me ook geweldig om weer even in je moederstaal te kunnen kletsen Hopelijk doet het nieuwe slot ook iets voor je want goede nachtrust is toch broodnodig als je de hele dag zoveel energie verbruikt.
Ik ben erg blij dat Richard nu een nieuw thuis krijgt en met het gezelschap van zijn zusje zal het wennen voor hem best meevallen.
Je hebt heel wat gerealiseerd in de tijd dat je in Oeganda bent, wat moet dat een fijn gevoel voor jou zijn.
Ik wens je een fijne tijd met je ouders en ik blijf je volgen.
Hartelijke groet van
Liet -
14 Mei 2010 - 21:53
Tante Wilma,oom Ruud:
Hallo Anita,Wat een verhaal weer en dan morgen dat wordt weer een spannende dag voor jullie en wat fijn voor je dat Lau en Maria bij je zijn ,dat moet een geweldig weerzien zijn geweest.Anita als ik je nog ergens mee kan helpen moet je dat laten weten, desnoods via de gewone email met e.v. een rekeningnummer erbij of dat ik het anders met Maria verreken,ik hoor het nog wel. Wat leuk en fijn om vanochtend dat sms,je te ontvangen.Ik wens jullie morgen of eigenlijk is het haast vandaag heel heel veel succes bij het kinder tehuis met Richarden hoop dat de ouders de papieren gaan tekenen.Anita, Maria, en Lau geniet van elkaar en toy toy toy toy -
15 Mei 2010 - 06:59
Brigit:
Lieve, lieve, lieve Anita. Allereerst wil ik jou ontzettend bedanken voor de mooie en bijzondere verjaardagskaart die ik gisteren mocht ontvangen van jou. Dat je ook nog tijd neemt om daar aan te denken!!!! Ongelooflijk! Ik heb het enorm gewaardeerd. Iedereen die op visite kwam liet ik trots mijn kaart uit Uganda zien! Heel, heel erg bedankt!
Ik heb je verslag van Richard gelezen. Wat spannend allemaal zeg! Wat een compleet andere wereld is het daar, het is voor ons bijna niet voor te stellen, maar dankzij jouw realistische verslagen en foto's krijg ik toch een beeld. Wat maak jij ontzettend veel mee zeg! Wat een geluk voor Richard dat jij dit allemaal in gang hebt gezet. Als er al ergens een god is heeft hij jou vast als engel naar Uganda gestuurd!
Ik wil eigenlijk een mail sturen naar 'de Overhaal' met een link naar jouw site om te vertellen hoeveel goed werk een 'oud' leerling in Uganda aan het doen is en wie weet kunnen zij er ook lesmateriaal voor maken. Vind jij dat een goed idee of heb je dat liever niet? Ik wacht eerst jouw reactie af alvorens ik actie onderneem, is dat goed? Het kan natuurlijk ook na de zomervakantie als jij weer terug bent in Holland.
Ik wens je heel veel plezier toe met jouw ouders. Succes vandaag (de 15e) en heel veel liefs van mij,
Brigit -
16 Mei 2010 - 10:35
Nelly Welters:
Hallo Anita, Maria, Lau,
Maria en Lau, fijn te lezen dat jullie reis naar Uganda goed is verlopen. Gezien de laatste gebeurtenissen blijt het toch weer spannend óf jullie konden gaan vliegen (vulkaanas!) en nu toch weer even spannend of de reis voorspoedig zou verlopen. Daar ben je je doorgaans niet altijd van bewust, maar deze week werden we weer hard met de neus op de feiten gedrukt. Maar gelukkig, jullie zijn er en kunnen nu met eigen ogen zien wat Anita hier allemaal voor elkaar krijgt!
Anita, Proficiat met het succes dat je hebt behaald in het overtuigen en regelen van de opname van Richard in het kindertehuis! Daar heb je heel wat energie en overtuigingskracht in gestoken, maar het is het allemaal waard gebleken! Ik hoop dat gisteren alles naar wens is verlopen,voor zover dat mogelijk is in dit "ongeregelde", warrige land! Pluim op je hoed dat je toch hebt doorgezet om Richard zo een menswaardiger bestaan te gunnen.
Veel geluk verder en geniet nu maar even van elkaar!
Groetjes,
Nelly en Peter
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
