De nacht......
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
09 Mei 2010 | Oeganda, Mukono
Ik verblijf hier nu bijna drie maanden en aan veel dingen ben ik best gewend. Maar aan één ding wen ik denk ik nooit. De nacht.....
Mijn nachten in Uganda zijn lang. Donker en tja....ook eng. Ik ben best soms een held hoor, maar de geluiden in de nacht zijn echt heel anders dan overdag.
Ik lig normaliter zo rond half 11 wel in mijn in klamboe gewikkelde mandje en het inslapen lukt wel. Maar dan...
Iedere nacht beginnen rond 01.00 uur de trommels. Ergens ver weg, maar het lijkt wel of de grond meetrommelt. En bij het getrommel hoor ik gezang en, naar ik meen, gedans op de maat van de muziek. Ik denk dat er in de buurt een soort stam is. Ik heb geprobeerd hiervan te genieten, de bijzonderheid ervan in te zien, maar zodra het begint, schiet mijn adrenalinegehalte omhoog. Ik kan er echt niets aan doen, maar mijn hart klopt bijna mijn lijf uit.
Daarnaast hoor ik vlak bij mijn banda vaak beesten janken en dat is dan niet de hond Nurcy die hier ook woont. Het is anders en ik hoor voor mijn bandadeur soms het grind kraken. Alsof er iets of iemand loopt. En ik vind het echt angstaanjagend. Temeer omdat mijn deur niet op slot kan aan de binnenkant. Ik heb slechts een klein schuifslotje die met een flinke duw uit het hout schiet.
Het lijkt wel alsof veel dieren in de nacht tot leven komen, zo ook IN mijn banda. Het puntdak is aan de binnenkant met riet bedekt en ik hoor veel gescharrel en gekraak boven mijn hoofd. Soms hoor ik iets vallen op de grond. Als de elektriciteit weer eens is uitgevallen, moet ik het doen met mijn zaklamp. Maar het licht weerkaatst dan tegen mijn klamboe en ik kan dan niet goed zien wat er in de kamer loos is. En dat is dan geen “meisje loos”. Ook geen “jongen loos”, want ik ben momenteel de enige vrijwilliger hier.
Afijn, ik ben dan ook heel blij met de stralen van het eerste ochtendlicht en val dan vaak wel een paar uurtjes in slaap. In de ochtend vind ik de resten van de nacht. Drolletjes en soms een stukje riet. En ja... buiten vind ik soms uitwerpselen die echt niet uit mijn emmer afkomstig zijn!
Maar de dag maakt alles goed. Het zit mij erg mee en ook al gaat het traag, de dingen die ik wil, komen wel op mijn pad. En daarmee ben ik zo blij!
Gisteren had ik een afspraak met een logopediste (Engelse vrijwilligster) in het ziekenhuis. Zij heeft voor mij geregeld dat twee vierdejaars logopediestudenten mijn slechthorende kinderen met de gehoorapparaten de eerste drie maanden nadat zij hun apparaten hebben gekregen, gaan begeleiden.
Cathy, Sharon, Mercy en Fiona krijgen twee keer per week spraakles. Ze leren de nieuwe geluiden te interpreteren en opnieuw weer te wennen aan hun eigen stem.
Ik heb de twee studenten, Ibanda en David, als het ware in dienst genomen voor € 17,00 per persoon, per maand, inclusief reisgeld. En wat waren zij hiermee blij.
Nu nog wachten op de oorstukjes en ondertussen zal ik iemand zoeken die gebarentaal beheerst en bij alle lessen aanwezig zou willen zijn!
Mijn nachten in Uganda zijn lang. Donker en tja....ook eng. Ik ben best soms een held hoor, maar de geluiden in de nacht zijn echt heel anders dan overdag.
Ik lig normaliter zo rond half 11 wel in mijn in klamboe gewikkelde mandje en het inslapen lukt wel. Maar dan...
Iedere nacht beginnen rond 01.00 uur de trommels. Ergens ver weg, maar het lijkt wel of de grond meetrommelt. En bij het getrommel hoor ik gezang en, naar ik meen, gedans op de maat van de muziek. Ik denk dat er in de buurt een soort stam is. Ik heb geprobeerd hiervan te genieten, de bijzonderheid ervan in te zien, maar zodra het begint, schiet mijn adrenalinegehalte omhoog. Ik kan er echt niets aan doen, maar mijn hart klopt bijna mijn lijf uit.
Daarnaast hoor ik vlak bij mijn banda vaak beesten janken en dat is dan niet de hond Nurcy die hier ook woont. Het is anders en ik hoor voor mijn bandadeur soms het grind kraken. Alsof er iets of iemand loopt. En ik vind het echt angstaanjagend. Temeer omdat mijn deur niet op slot kan aan de binnenkant. Ik heb slechts een klein schuifslotje die met een flinke duw uit het hout schiet.
Het lijkt wel alsof veel dieren in de nacht tot leven komen, zo ook IN mijn banda. Het puntdak is aan de binnenkant met riet bedekt en ik hoor veel gescharrel en gekraak boven mijn hoofd. Soms hoor ik iets vallen op de grond. Als de elektriciteit weer eens is uitgevallen, moet ik het doen met mijn zaklamp. Maar het licht weerkaatst dan tegen mijn klamboe en ik kan dan niet goed zien wat er in de kamer loos is. En dat is dan geen “meisje loos”. Ook geen “jongen loos”, want ik ben momenteel de enige vrijwilliger hier.
Afijn, ik ben dan ook heel blij met de stralen van het eerste ochtendlicht en val dan vaak wel een paar uurtjes in slaap. In de ochtend vind ik de resten van de nacht. Drolletjes en soms een stukje riet. En ja... buiten vind ik soms uitwerpselen die echt niet uit mijn emmer afkomstig zijn!
Maar de dag maakt alles goed. Het zit mij erg mee en ook al gaat het traag, de dingen die ik wil, komen wel op mijn pad. En daarmee ben ik zo blij!
Gisteren had ik een afspraak met een logopediste (Engelse vrijwilligster) in het ziekenhuis. Zij heeft voor mij geregeld dat twee vierdejaars logopediestudenten mijn slechthorende kinderen met de gehoorapparaten de eerste drie maanden nadat zij hun apparaten hebben gekregen, gaan begeleiden.
Cathy, Sharon, Mercy en Fiona krijgen twee keer per week spraakles. Ze leren de nieuwe geluiden te interpreteren en opnieuw weer te wennen aan hun eigen stem.
Ik heb de twee studenten, Ibanda en David, als het ware in dienst genomen voor € 17,00 per persoon, per maand, inclusief reisgeld. En wat waren zij hiermee blij.
Nu nog wachten op de oorstukjes en ondertussen zal ik iemand zoeken die gebarentaal beheerst en bij alle lessen aanwezig zou willen zijn!
-
09 Mei 2010 - 09:47
Noor:
Hmm die nachten zijn inderdaad niet blij van te worden... Misschien is het maar beter dat soms de stroom uitgevallen is en je niet kunt zien wat er allemaal in jouw banda rondloopt.
Maar je weet waar je het voor doet! En je doet goed werk! -
09 Mei 2010 - 16:22
Lau En Mam:
Lieve Anita,
Wat een verhaal, dat had je nog niet eerder verteld. Volgens mij dacht je..... ik laat ze eerst een ticket boeken en dan mogen ze dit ook wel lezen. Nou, ik (mam) probeer het maar uit mijn gedachten te verbannen, lau lijkt er niet zo van onder de indruk.
Maar wat je wel goed doet is natuurlijk wat je voor elkaar krijgt met de kinderen. Als je uiteindelijk teruggaat naar Nederland zullen een aantal kinderen in ieder geval een kleine kans krijgen om boven het huidige milieu wat uit te groeien. Je hebt dan alle hartkloppingen e.d. niet voor niets ondergaan. Ondanks alles, vinden wij het fijn naar je toe te komen.
Lau neemt in ieder geval een sterk slot mee voor je.
liefs van ons. -
09 Mei 2010 - 16:35
Tante Wilma,oom Ruud:
Hoi Anita, ik hoorde juist van Maria dat je in het donker niet meer bang was.Nu ik dit lees breng je me toch op de gedachte dat het niet zo is. Nou troost je, ik zou het ook in m'n je weet wel doen. Tussen het rieten dak huizen natuurlijk ook wel huisdieren, hou ze te vriend je kunt nooit weten. Nee hoor Anita, ik kan je angst goed begrijpen. Ik vraag me af hoe Maria dit ervaart, we zullen het wel horen. Nu nog 3 dagen dan zijn ze bij je, geweldig voor je, maak er mooie dagen van en geniet er volop van. Vast vele groetjes van ons en gauw tot hoors .xxxx -
09 Mei 2010 - 21:25
Theo:
Ik geloof dat ik de nachten die jij omschrijft ook niet zo prettig zou vinden, dat weet ik wel zeker. Maar ja wat niet weet wat niet deert, makkelijk praten zul je denken vanuit je vesting met twintig sloten op de deur. Ik wens je veel sterkte in de nachten, ik vind je fantastisch met wat je allemaal doet en moet trotseren. Hou de moed erin. Veel liefs Theo -
10 Mei 2010 - 16:52
Nelly Welters:
Hallo Anita,
We zijn weer in het land, na drie weken Vietnam. Ook daar is er nog een heleboel te doen aan ontwikkeling, maar er wordt hard aan gewerkt!
Bij thuiskomst heb ik meteen contact opgenomen met mijn audicien, maar helaas heeft deze zelf een "goed doel"-adres, en wel in Roemenië. Jammer!
Bij het lezen van bovenstaand verslag over je moeilijke nachten moet ik eerlijk zeggen, dat ik daar wel kippenvel van kreeg, en nóg meer bewondering voor je werk daar.
We wensen je heel veel fijne momenten met je moeder en Lau, als die deze week bij jou komen kijken.
Groetjes,
Nelly en Peter
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
