Omgekeerde wereld
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
03 Mei 2010 | Oeganda, Mukono
Het lijkt hier soms wel de omgekeerde wereld.
De dingen waarvan ik dacht dat ze heel moeilijk zouden zijn, blijken eenvoudig en de dingen die heel eenvoudig zijn, lijken wel moeilijk voor elkaar te krijgen. Zo ook vandaag. Een simpele afspraak met de zuster uit het kinderhuis, Christine en de ouders van Richard. Helaas gaat een van de partijen niet mee, omdat er andere belangrijkere dingen moesten gebeuren. Gelukkig verifieerde ik gisteren nog bij alle partijen de afspraak, want aan afbellen doen ze hier niet. Ik moest de afspraak dus weer een week verzetten.
Maar daar staat dus tegenover dat (in mijn ogen) moeilijke dingen redelijk eenvoudig gaan, zoals het verhaal van Alvin. Hij is vijf jaar, een pienter knulletje en ik ontmoette hem tijdens een van mijn bezoeken in de dorpen. Alvin is vanaf zijn geboorte gehandicapt, maar kan wel lopen.....als een hond.
Op handen en voeten kan hij zich verplaatsen rondom zijn woning. Maar op deze manier naar school lopen kan niet. In eerste instantie zou een rolstoel voor hem wel soelaas bieden, maar mijn eerste gedachte ging uit naar de mogelijkheden van een eventuele operatie.
Gelukkig ben ik hier wat minder impulsief dan thuis en heb deze gedachte een poosje bij mij gedragen tot.....ja tot wat eigenlijk?
Dat werd al snel duidelijk. Tot Bram, een jonge leergierige arts die vrijwilligerswerk kwam doen, hier arriveerde. Bram had al snel een goede reputatie in de omliggende ziekenhuizen opgebouwd en op een goede avond, na een paar biertjes, vertelde ik over Alvin.
Ik vertelde wat ik had gezien en dat heel misschien een operatie ervoor kon zorgen dat hij weer normaal zou kunnen lopen. Samen besloten we röntgenfoto's te laten maken en Bram belde direct de collega-arts. Ik belde Christine, de counselor van het dorp ((toevallig in hetzelfde dorp als waar Richard woont)) en zij zou de moeder informeren.
Op dezelfde dag dat ik naar de ouders van Richard ging, hebben we op de terugweg Alvin opgehaald. De oudere zus van Alvin (zij verzorgt hem dagelijks) ging ook mee en gelukkig spreekt zij 1-2 woorden Engels. Voordat we allen in de auto stapten, werd Alvin nog even helemaal gebadderd in een afwasteiltje en in de mooiste kleren gestoken. Het was heerlijk om te zien hoe warm de interactie tussen zus en broertje was. Zo kan het dus ook!
In het ziekenhuis in Mukono waren we snel aan de buurt en ik kreeg de taak toegedeeld om Alvins lichaamsdelen in de juiste stand te houden, terwijl de foto's werden genomen. Ik kreeg een 25 kg zware ijzeren schort aan en Alvin vond het allemaal bere-interessant. De foto's werden bekeken door een orthopeed in opleiding en hij kon al zien dat een operatie zeker in zijn voordeel zou zijn. Maar, een en ander moest nog bekeken worden door een arts in het Mulago ziekenhuis in de hoofdstad. In dit ziekenhuis zou Bram die komende week ook gaan werken en hij zou dan ook de foto's meenemen.
Bram kwam twee dagen later met redelijk goed nieuws. Ik moest zo snel mogelijk met Alvin naar dit ziekenhuis komen, zodat de artsen hem persoonlijk konden zien. Dan zou Alvin misschien gelijk kunnen blijven en misschien die week nog worden geopereerd. Er werd gepraat over kunstheupen e.d. en Bram wilde graag bij de operatie assisteren, nu hij hier nog een week in Uganda zou verblijven.
Maar.....dit ging voor mij veel te snel; het voelde, ondanks de positieve berichten, niet goed. Want what about....natraject, revalidatie, fysiotherapie en een kunstheup op deze leeftijd.....hoe zit het met verdere toekomstige operaties...risico's ?
Allemaal vragen die niemand op dat moment kon beantwoorden. Ook Bram niet.
Voordat ik Alvin belast met weer een reis naar het ziekenhuis, wil ik eerst bovenstaande aspecten uitzoeken. De betreffende arts werkt alleen op dinsdag, dus dat is morgen. Dus op naar Kampala! En bij het Mulago ben ik inmiddels kind aan huis.
Zo zie je maar.....een afspraak maken en je eraan houden is moeilijk, maar een operatie met verstrekkende gevolgen is blijkbaar zo gepiept.
Ik weet niet of ik hieraan ooit zal wennen....
De dingen waarvan ik dacht dat ze heel moeilijk zouden zijn, blijken eenvoudig en de dingen die heel eenvoudig zijn, lijken wel moeilijk voor elkaar te krijgen. Zo ook vandaag. Een simpele afspraak met de zuster uit het kinderhuis, Christine en de ouders van Richard. Helaas gaat een van de partijen niet mee, omdat er andere belangrijkere dingen moesten gebeuren. Gelukkig verifieerde ik gisteren nog bij alle partijen de afspraak, want aan afbellen doen ze hier niet. Ik moest de afspraak dus weer een week verzetten.
Maar daar staat dus tegenover dat (in mijn ogen) moeilijke dingen redelijk eenvoudig gaan, zoals het verhaal van Alvin. Hij is vijf jaar, een pienter knulletje en ik ontmoette hem tijdens een van mijn bezoeken in de dorpen. Alvin is vanaf zijn geboorte gehandicapt, maar kan wel lopen.....als een hond.
Op handen en voeten kan hij zich verplaatsen rondom zijn woning. Maar op deze manier naar school lopen kan niet. In eerste instantie zou een rolstoel voor hem wel soelaas bieden, maar mijn eerste gedachte ging uit naar de mogelijkheden van een eventuele operatie.
Gelukkig ben ik hier wat minder impulsief dan thuis en heb deze gedachte een poosje bij mij gedragen tot.....ja tot wat eigenlijk?
Dat werd al snel duidelijk. Tot Bram, een jonge leergierige arts die vrijwilligerswerk kwam doen, hier arriveerde. Bram had al snel een goede reputatie in de omliggende ziekenhuizen opgebouwd en op een goede avond, na een paar biertjes, vertelde ik over Alvin.
Ik vertelde wat ik had gezien en dat heel misschien een operatie ervoor kon zorgen dat hij weer normaal zou kunnen lopen. Samen besloten we röntgenfoto's te laten maken en Bram belde direct de collega-arts. Ik belde Christine, de counselor van het dorp ((toevallig in hetzelfde dorp als waar Richard woont)) en zij zou de moeder informeren.
Op dezelfde dag dat ik naar de ouders van Richard ging, hebben we op de terugweg Alvin opgehaald. De oudere zus van Alvin (zij verzorgt hem dagelijks) ging ook mee en gelukkig spreekt zij 1-2 woorden Engels. Voordat we allen in de auto stapten, werd Alvin nog even helemaal gebadderd in een afwasteiltje en in de mooiste kleren gestoken. Het was heerlijk om te zien hoe warm de interactie tussen zus en broertje was. Zo kan het dus ook!
In het ziekenhuis in Mukono waren we snel aan de buurt en ik kreeg de taak toegedeeld om Alvins lichaamsdelen in de juiste stand te houden, terwijl de foto's werden genomen. Ik kreeg een 25 kg zware ijzeren schort aan en Alvin vond het allemaal bere-interessant. De foto's werden bekeken door een orthopeed in opleiding en hij kon al zien dat een operatie zeker in zijn voordeel zou zijn. Maar, een en ander moest nog bekeken worden door een arts in het Mulago ziekenhuis in de hoofdstad. In dit ziekenhuis zou Bram die komende week ook gaan werken en hij zou dan ook de foto's meenemen.
Bram kwam twee dagen later met redelijk goed nieuws. Ik moest zo snel mogelijk met Alvin naar dit ziekenhuis komen, zodat de artsen hem persoonlijk konden zien. Dan zou Alvin misschien gelijk kunnen blijven en misschien die week nog worden geopereerd. Er werd gepraat over kunstheupen e.d. en Bram wilde graag bij de operatie assisteren, nu hij hier nog een week in Uganda zou verblijven.
Maar.....dit ging voor mij veel te snel; het voelde, ondanks de positieve berichten, niet goed. Want what about....natraject, revalidatie, fysiotherapie en een kunstheup op deze leeftijd.....hoe zit het met verdere toekomstige operaties...risico's ?
Allemaal vragen die niemand op dat moment kon beantwoorden. Ook Bram niet.
Voordat ik Alvin belast met weer een reis naar het ziekenhuis, wil ik eerst bovenstaande aspecten uitzoeken. De betreffende arts werkt alleen op dinsdag, dus dat is morgen. Dus op naar Kampala! En bij het Mulago ben ik inmiddels kind aan huis.
Zo zie je maar.....een afspraak maken en je eraan houden is moeilijk, maar een operatie met verstrekkende gevolgen is blijkbaar zo gepiept.
Ik weet niet of ik hieraan ooit zal wennen....
-
03 Mei 2010 - 07:07
Brigit:
Lieve Anita,
Met veel interesse lees ik jouw reisverslagen. Wat doe jij daar ongelooflijk goed werk! Spannend hoe het met Alvin zal 'aflopen'. Ik snap jouw zorgen om het natraject. Succes met alle beslissingen die op jouw pad komen. Wees trots op jezelf, ik ben het in ieder geval wel (op jou dus!)
Veel liefs van je 'oude' klasgenootje,
Brigit -
03 Mei 2010 - 07:14
Mam En Lau:
Lieve Anita,
Het lijkt zeker - in ons gevoel - de omgekeerde wereld.
Hoewel... Bram de artsvrijwiliger is natuurlijk wel een Nederlander. Fijn dat jullie samen voor Alvin al zoveel hebben kunnen doen. Morgen heb je weer een drukke dag in het ziekenhuis. We hopen dat de arts antwoord kan geven op je vragen voor hem, maar zo'n traject als in Nederland is hier vast niet. Maar misscien is iets beer dan niets, het is moeilijk afwegen wat voor hem goed zal zijn. Veel sterkte morgen in het ziekenhuis.
Ook niet te vergeten sterkte met de vele regen bij jou in Uganda.
heel veel liefs -
03 Mei 2010 - 09:05
Gerard En Trudy:
Veel succes en veel wijsheid toegewenst, lieve Anita! Een hartelijke groet van ons beiden:
Gerard en Trudy -
03 Mei 2010 - 10:06
Oom RuudTante Wilma:
Hallo Anita,wat een verhaal weer, en wat een verantwoordelijkheid.Het is inderdaad zo dat zo,n kunstheup hoogstens 10 a15 jaar mee kan gaan, en wat dan.Weer een nieuwe heup, dit kan ook niet onbeperkt doorgaan.Alvin is dan wel weer voor een tijd geholpen en wie dan leeft dan zorgt,maar het blijft een probleem. Ik hoop dat jij en Bram de juiste beslissing kunnen nemen,want ook de nazorg eist erg veel van Alvin,juist ook vanwege de afstand.Lieve Anita we wensen je veel sterkte in een goede beslissing.xxxx -
03 Mei 2010 - 10:06
Oom RuudTante Wilma:
Hallo Anita,wat een verhaal weer, en wat een verantwoordelijkheid.Het is inderdaad zo dat zo,n kunstheup hoogstens 10 a15 jaar mee kan gaan, en wat dan.Weer een nieuwe heup, dit kan ook niet onbeperkt doorgaan.Alvin is dan wel weer voor een tijd geholpen en wie dan leeft dan zorgt,maar het blijft een probleem. Ik hoop dat jij en Bram de juiste beslissing kunnen nemen,want ook de nazorg eist erg veel van Alvin,juist ook vanwege de afstand.Lieve Anita we wensen je veel sterkte in een goede beslissing.xxxx -
04 Mei 2010 - 09:20
Theo:
Wat een contrast zeg, de wondere wereld. Gelukkig ben jij daar om over zaken zoals nazorg na te denken. Het is in ieder geval niet saai, je moet scherp blijven. Veel succes in het ziekenhuis.Veel liefs Theo -
04 Mei 2010 - 09:56
Edje:
Hoi Anita,
Wat goed van jou dat je niet impulsief de operatie door laat gaan. Wat een overwegingen moet je nu maken. Een advies geven kan ik niet, maar vertrouw op jezelf, je doet het super! Groetjes Edje -
07 Mei 2010 - 14:51
Liet Hellebrekers:
Hoi Anita,
Wat een mooi kind is die Alvin en wat een moeilijke beslissing moet jij (jullie) nu nemen over het wel of niet laten opereren aan zijn heup.
Ik wens je heel veel wijsheid en goede informatie om te komen tot dat, wat voor hem het beste is.
Hartelijke groet,
Liet -
07 Mei 2010 - 16:14
Alexandra En Hannie:
Hoi lieve Anita,
Wat goed dat jij aan de nazorg denkt. Heel belangrijk. Ik denk als Alvin nu geopereerd wordt kan hij in elk geval de komende 10 jaar lopen! Hij lijkt mij een intelligente jongen en met de hulp van zijn zus kunnen ze over 10 jaar wellicht ook weten wat er dan gedaan moet worden. Als er nu niets wordt gedaan zal hij tot na zijn pubertijd moeten kruipen en dat blokkeert hem hoogstwaarschijnlijk weer in zijn verdere ontwikkeling. Ik zou er voor gaan. Heel veel sterkte en succes.
Liefs van ons.
-
08 Mei 2010 - 16:16
Evelien:
Hey Anita!
Ik zie dat je ook in Mukono woont voor een poosje!! Ik zit voor 3 maanden op het project Noah's ark, ook in Mukono!
mijn email adres is evelienxox@hotmail.com. Als je het leuk vind kunnen we wel keertje afspreken!
groetjes Evelien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
