Guardian Angel

Wat er vandaag gebeurt is, is fantastisch!

Via via had ik gehoord dat er in het ziekenhuis in Kampala twee oorartsen werken. Ik noem ze maar even dokter T en dokter S. Ik had gisteren dokter S gebeld, na een tip van iemand uit Nederland en ik kon a.s. donderdag langskomen.
Dokter T zou in Kampala en in Mukono werken. En ik dacht: ” Ik wed op twee paarden”.

Ik besloot vandaag maar eens een kijkje te gaan nemen in het ziekenhuis in Kampala, zodat ik donderdag wat beter voorbereid was.
Het ziekenhuis was groot, oud en ontzettend onoverzichtelijk. Aan bewegwijzering doen de Ugandezen hier niet in ieder geval.
Dus ik begon maar met vragen stellen of iemand daar dokter T of S kende en waar ik dan wel niet moest zijn.
Ik werd van afdeling naar afdeling gestuurd om me daar bij de plaatselijke "receptie" te melden. Nou, de receptie bestond uit een met vier doeken gecreëerde vierkante ruimte met een stoel. Privacy? Dat bestaat hier blijkbaar niet.
Uiteindelijk kwam ik, nadat ik van het kastje naar de muur was gestuurd, op de juiste afdeling. De oorafdeling bestond uit een lange gang met banken aan de zijkant die helemaal bezaaid was met transpirerende mensen. Ik kon er geen touw aan vastknopen wie nou waar op wachtte. Ik moest immers ook ergens wachten, maar waar? Na een paar pogingen hierin duidelijkheid te krijgen begreep ik dat de mensen het zelf eigenlijk ook niet zo goed wisten. Blijkbaar kunnen de Ugandezen beter wachten dan dat ik kan.
Ik dacht nog: 'Wat zou ik doen als ik in Nederland zou zijn?' Precies....voordringen.
Maar voordat in maar dacht om werkelijk deze stap te wagen, kreeg ik oogcontact met een zustertje die waarschijnlijk nieuwsgierig was naar mijn komst (en afkomst).

Een mooie Ugandese mentaliteit is dat zij de Moezoengoes als een beetje heilig beschouwen. De zuster wenkte mij (ik keek nog achterom of zij mij echt wel bedoelde), want achter mij stonden en zaten wel 20 mensen beteuterd te kijken.
Ik mocht het kamertje binnenkomen en nadat zij mijn verhaal had aangehoord verwijst zij mij naar kamer 1.
Voor kamer 1 zat wederom een hele rij mensen te wachten. Ik gluurde toch maar eventjes bij kamer 1 naar binnen die half openstond en zag een dokter in een witte jas zitten. Dat was een goed teken. Ook zag ik dat hij met een patiënt bezig was.
Ik zei mompelend ”sorry”, want de dokter zag mij (zo discreet ben ik blijkbaar ook niet) en direct werd de patiënt naar buiten gestuurd en ik mocht binnenkomen en mocht op de nog warme stoel plaatsnemen. Nou, daar kan Nederland een voorbeeld aan nemen!
Ik legde kort uit wie ik was en wie ik zocht, namelijk dokter T en dokter S. Geen van beide dokters kende hij en de moed zonk mij eventjes in de schoenen. Totdat hij mij vertelde dat hij ook een oorarts was.

In geuren en kleuren vertelde ik waarom ik de dokters zocht en deze geweldige man vertelde mij dat hij ook het gehoor van kinderen kon testen! Maar dat daarvoor in dit ziekenhuis een erg lange wachtlijst is. Mmm, ik houd niet van lange wachtlijsten en al helemaal niet van wachten, dus ik vroeg hem beleefd glimlachend of hij voor mij geen uitzondering kon maken en vertelde over de vier audiciens in Nederland.
Zijn ogen sperde zich open, want hij begreep niet zo goed waarom mensen uit Nederland dit gratis voor kinderen in Uganda doen en al helemaal niet dat er geen organisatie achter zat.
Toen ik verder vertelde besloot hij voor mij een uitzondering te maken. Ik werd meegenomen naar een andere kamer en er werd voor vier kinderen een afspraak gemaakt voor een gehoortest en wel op 29 maart. Gratis en voor niets! En de oorstukjes...die kan hij ook maken. Of dat ook gratis is weet ik niet, maar dat zie ik wel.

Ik stond weer buiten met de naam en telefoonnummer van deze arts op zak en dacht:” WAUW”.
I already have an angel in Sudan ...and now ..I also have a Guardian Angel.