Eten
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
14 Maart 2010 | Oeganda, Mukono
Misschien vragen jullie je af wat ik hier zoal eet. Nou, dat vraag ik mij ook nog steeds dagelijks af!
De basisingrediënten voor een maaltijd bestaan hier uit tomaten, uien, aubergine, wortel en avocado. Nou, ik kan jullie wel vertellen dat ik er inmiddels al bijna uitzie als een aubergine. Zo vaak eet ik die dingen hier en die weeïge smaak komt mij nu al mijn neus uit.
En ik moet nog vijf maanden.
Nu is het wel zo dat ik hier meer vitamine eet dan thuis, want iedere maaltijd bestaat uit bovengenoemde ingrediënten en vers gekocht op de markt, dus erg gezond.
En dan òf gewokt, òf gekookt òf gebakken. Met rijst, pasta of een soort van pannenkoekje van meel. Mijn korte broeken zitten inmiddels een stuk ruimer, want alles wordt bereid in olijfolie en echte vettigheid komt hieraan niet te pas.
Er zijn ook aardappelen te koop. Zoete of gewone zoals in Nederland. Maar die eten we niet zo vaak, omdat het een hoop schilwerk is en wij hier wat dat betreft liever lui dan moe zijn. Maar de Belgische vroedvrouwen maken van die aardappelen af en toe 'Vlaamse patattekes” en dat is hier een dankbaar gerecht. Natuurlijk wel met Ugandese mayonaise die iets zuurder smaakt dan bij ons, maar het is toch best lekker.
Als vlees kun je hier beefgehakt uit de vriezer eten. Echt veel meer is er niet, want anders moeten we een kip slachten en de dames hier (inclusief ikzelf) houden niet van vieze handen (behalve de vroedvrouwen dan natuurlijk!).
Natuurlijk kunnen we ook een al geslachte en geplukte kip kopen, maar toch, dat schoonmaken ....
Ook is er een soort worstjes uit de vriezer, maar ondanks dat we vele malen de verpakking proberen te lezen, zijn we er nog steeds niet achter van welk afvalvlees het is gemaakt. We hebben het dan ook nog niet echt geprobeerd. Maar wie weet, als ons aanpassingsvermogen nog beter wordt en ook het gehakt ons de neus uitkomt...!
Een soort bruine bonen (wel of niet uit blik) wordt hier door de plaatselijke bevolking veel gegeten. Onze werking van de darmen is hier toch al wat enthousiaster dan thuis, dus als we nu ook nog bruine bonen gaan eten, is er echt geen houden meer aan...! Maar wie weet smaakt het heerlijk met bovengenoemde worstjes uit de vriezer...
Het koken gebeurt hier met z'n allen in een grote keuken. Ongeveer acht vrijwilligers verblijven nu hier en dat is best gezellig. Rond half 7 beginnen we met het schoonmaken van alle groenten en dat is toch dagelijks een hele klus. Ik weet in ieder geval weer waarom ik mijn groente in Nederland altijd kant en klaar koop...
Zo rond een uurtje of acht kunnen we dan aan tafel en diegene die niet meegeholpen hebben met koken, mogen afwassen.
Nu ik kan je wel vertellen dat ik dus bijna nooit afwas. Afwassen gebeurt òf met koud water òf er moet water gekookt worden en daarmee ben je dan wel een poosje bezig.
De reden waarom ik eigenlijk niet afwas of afdroog? Ik wil niet zien hoe vies de borden in de kast verdwijnen. Theedoeken worden hier met koud water gewassen en eerlijk waar, het is echt niet hygiënisch. Ik ben er hier eentje van: ”Wat niet weet, wat niet deert”.
In de keuken staat een koelkast en die is erg vergelijkbaar met een studentenhuiskoelkast.
Als ik hem opendoe moet ik oppassen dat ik niet kokhals, want er komt een geur uit!
Het gebeurt namelijk regelmatig dat urenlang de stroom eraf is, dus dan is ook de koelkast zonder stroom. Laatst heb ik na 2,5 dagen zonder stroom de vriezer maar eens leeggehaald.
Die was namelijk al enkele keren ontdooid en bevroren geweest en ik vermoed dat er nog eten inzat van vrijwilligers die al een jaar geleden zijn vertrokken.
Wat hier echt verschrikkelijk lekker is, is een zogenaamde “rolex”. Die koop je gewoon langs de weg. Het is een soort pannenkoekje van meel en water (ter plekke gebakken), waarin een gebakken ei met een beetje kool is gerold. De Ugandezen kennen natuurlijk niet de benodigde hygiëne, want alles wordt met één mes gedaan (eieren breken, pannenkoek omdraaien, vieze houten plank waar al jarenlang alles op wordt bereid), maar omdat de werkelijke maaltijd goed wordt verwarmd op hoog vuur, worden alle bacteriën gedood (neem ik maar aan). Ik heb er in ieder geval nog nooit last van gehad. En oh, oh, het is een echte delicatesse, in vergelijking met al het andere. Dit is dan ook bijna dagelijks mijn lunch.
Maar ik heb niet te klagen hoor. Door de zon en gezonde maaltijden groeit mijn haar goed en na het wassen blijft er niet één haar in mijn kam zitten.
Dus Uganda...ik blijf nog een poosje!
Komende week staat in het teken van mijn felbegeerde afspraken met twee gehoorspecialisten in twee ziekenhuizen.
Ik heb er speciaal een leuk jurkje voor gekocht, want in korte broek verschijnen is hier echt uit den boze. Maar daarover de volgende keer meer.
De basisingrediënten voor een maaltijd bestaan hier uit tomaten, uien, aubergine, wortel en avocado. Nou, ik kan jullie wel vertellen dat ik er inmiddels al bijna uitzie als een aubergine. Zo vaak eet ik die dingen hier en die weeïge smaak komt mij nu al mijn neus uit.
En ik moet nog vijf maanden.
Nu is het wel zo dat ik hier meer vitamine eet dan thuis, want iedere maaltijd bestaat uit bovengenoemde ingrediënten en vers gekocht op de markt, dus erg gezond.
En dan òf gewokt, òf gekookt òf gebakken. Met rijst, pasta of een soort van pannenkoekje van meel. Mijn korte broeken zitten inmiddels een stuk ruimer, want alles wordt bereid in olijfolie en echte vettigheid komt hieraan niet te pas.
Er zijn ook aardappelen te koop. Zoete of gewone zoals in Nederland. Maar die eten we niet zo vaak, omdat het een hoop schilwerk is en wij hier wat dat betreft liever lui dan moe zijn. Maar de Belgische vroedvrouwen maken van die aardappelen af en toe 'Vlaamse patattekes” en dat is hier een dankbaar gerecht. Natuurlijk wel met Ugandese mayonaise die iets zuurder smaakt dan bij ons, maar het is toch best lekker.
Als vlees kun je hier beefgehakt uit de vriezer eten. Echt veel meer is er niet, want anders moeten we een kip slachten en de dames hier (inclusief ikzelf) houden niet van vieze handen (behalve de vroedvrouwen dan natuurlijk!).
Natuurlijk kunnen we ook een al geslachte en geplukte kip kopen, maar toch, dat schoonmaken ....
Ook is er een soort worstjes uit de vriezer, maar ondanks dat we vele malen de verpakking proberen te lezen, zijn we er nog steeds niet achter van welk afvalvlees het is gemaakt. We hebben het dan ook nog niet echt geprobeerd. Maar wie weet, als ons aanpassingsvermogen nog beter wordt en ook het gehakt ons de neus uitkomt...!
Een soort bruine bonen (wel of niet uit blik) wordt hier door de plaatselijke bevolking veel gegeten. Onze werking van de darmen is hier toch al wat enthousiaster dan thuis, dus als we nu ook nog bruine bonen gaan eten, is er echt geen houden meer aan...! Maar wie weet smaakt het heerlijk met bovengenoemde worstjes uit de vriezer...
Het koken gebeurt hier met z'n allen in een grote keuken. Ongeveer acht vrijwilligers verblijven nu hier en dat is best gezellig. Rond half 7 beginnen we met het schoonmaken van alle groenten en dat is toch dagelijks een hele klus. Ik weet in ieder geval weer waarom ik mijn groente in Nederland altijd kant en klaar koop...
Zo rond een uurtje of acht kunnen we dan aan tafel en diegene die niet meegeholpen hebben met koken, mogen afwassen.
Nu ik kan je wel vertellen dat ik dus bijna nooit afwas. Afwassen gebeurt òf met koud water òf er moet water gekookt worden en daarmee ben je dan wel een poosje bezig.
De reden waarom ik eigenlijk niet afwas of afdroog? Ik wil niet zien hoe vies de borden in de kast verdwijnen. Theedoeken worden hier met koud water gewassen en eerlijk waar, het is echt niet hygiënisch. Ik ben er hier eentje van: ”Wat niet weet, wat niet deert”.
In de keuken staat een koelkast en die is erg vergelijkbaar met een studentenhuiskoelkast.
Als ik hem opendoe moet ik oppassen dat ik niet kokhals, want er komt een geur uit!
Het gebeurt namelijk regelmatig dat urenlang de stroom eraf is, dus dan is ook de koelkast zonder stroom. Laatst heb ik na 2,5 dagen zonder stroom de vriezer maar eens leeggehaald.
Die was namelijk al enkele keren ontdooid en bevroren geweest en ik vermoed dat er nog eten inzat van vrijwilligers die al een jaar geleden zijn vertrokken.
Wat hier echt verschrikkelijk lekker is, is een zogenaamde “rolex”. Die koop je gewoon langs de weg. Het is een soort pannenkoekje van meel en water (ter plekke gebakken), waarin een gebakken ei met een beetje kool is gerold. De Ugandezen kennen natuurlijk niet de benodigde hygiëne, want alles wordt met één mes gedaan (eieren breken, pannenkoek omdraaien, vieze houten plank waar al jarenlang alles op wordt bereid), maar omdat de werkelijke maaltijd goed wordt verwarmd op hoog vuur, worden alle bacteriën gedood (neem ik maar aan). Ik heb er in ieder geval nog nooit last van gehad. En oh, oh, het is een echte delicatesse, in vergelijking met al het andere. Dit is dan ook bijna dagelijks mijn lunch.
Maar ik heb niet te klagen hoor. Door de zon en gezonde maaltijden groeit mijn haar goed en na het wassen blijft er niet één haar in mijn kam zitten.
Dus Uganda...ik blijf nog een poosje!
Komende week staat in het teken van mijn felbegeerde afspraken met twee gehoorspecialisten in twee ziekenhuizen.
Ik heb er speciaal een leuk jurkje voor gekocht, want in korte broek verschijnen is hier echt uit den boze. Maar daarover de volgende keer meer.
-
14 Maart 2010 - 20:19
Jeannette:
Mooi verhaal weer, zat me indd al af te vragen wat je daar zoal at...Dikke Groet Jeannette -
14 Maart 2010 - 22:57
Mariëtte:
Hoi Anita!
Lekker he, die rolexen.
Wij aten ze ook regelmatig.
Ik vind je stukjes prachtig, geniet er van en heb al ontzettende zin om die kant uit te komen.
Ik heb mijn vlucht geboekt op 25 juni tot 16 juli.
Vandaag de couveuses klaargemaakt.
Het wordt straks een bereklus om alles weer uit te pakken en te verdelen.
Misschien kan ik een beetje op je hulp rekenen?
groetjes, Mariëtte -
15 Maart 2010 - 07:40
Dirk Stoffers:
He Anita,
Leuk om je verhalen te volgen. Nog maar een maand in Oeganda en al zoveel meegemaakt en ervaren. Mij zet het ook vaak aan over het leven in Nederland na te denken, de plussen en minnen daarvan. Ook ik hoop je in juni/juli in Oeganda te ontmoeten, wanneer ik Mariette daar weer zie.
Ik wens je een goeie tijd en blijf van deze mooie verhalen schrijven. Groet Dirk -
15 Maart 2010 - 17:08
Lau :
Met de hulp van maria even dit stukje voor jou.
Leuk stukje. Kun je geen ananas krijgen, bananen en appels. Ik at in kenia een ananas in twee dagen. Ik raad je aan veel fruit te eten. ik begrijp hoor dat je niet afwast daar. Daarvoor is de afwasmachine bij jou thuis te vroeg gekomen. Wil je variatie hebben met eten en zo, stuur dan naar AH een berichtje dat ze een vestiging openen in Oeganda. -
15 Maart 2010 - 17:13
Mam Maria:
Hai lieverd,
Eigenlijk wilde ik me laten verrassen met het eten daar als wij komen in mei. Maar ja, de spanning is er nu af.(misschien had ik het liever niet geweten) Wat niet weet dat niet deert zal ik toch echt moeten leren.
Ik denk er maar niet over na.
Wat goed dat je nu een afspraak hebt kunnen maken met die gehoorspecialisten.
p.s. neem je een foto van jezelf in dat jurkje?
Dat wil ik weleens zien. Hoop maar dat het droog is wat een jurkje met rubberen laarsen???
liefs
-
15 Maart 2010 - 17:15
Mam:
He Anita, ik mis foto's hoor! -
15 Maart 2010 - 22:30
Theo:
Hai Anita,
Ik was ook maar weer eens gaan kijken op mijn lapgeval en kwam jou geweldige verhalen tegen. Wat schrijf je ontzettend leuk en wat maak je veel mee.Mixed emotions, maar je blijft gelukkig wel positief, knap hoor!Je kunt nog een uitje op je mayo doen,patatje O,alhoewel misschien is het maar beter van niet.Succes met je afspraken met de gehoorspecialisten, hopelijk zijn ze niet hardhorend.Veel liefs Theo -
16 Maart 2010 - 14:09
Liet Hellebrekers:
Hoi Anita,
Ben blij te lezen dat er schot komt in je hoortoestellen-missie.
Heeft Peter je hiermee kunnen helpen of heb je het helemaal in je uppie voor elkaar gekregen?
(dat acht ik niet onwaarschijnlijk)
Het is zoals je schrijft, je valt gewoon af door het minder calorierijke eten en het voelt goed. Misschien is het moeilijk te plaatsen haarstukje binnenkort helemaal niet meer nodig als je haarbos alsmaar weelderiger wordt, mooi meegenomen.
Je vroeg naar Pab voor de cappuccino. Waar het restaurant is kan ik je zo een twee drie niet duidelijk maken maar er is ook 'n vestiging van Pab in de Garden City Shopping op de Yusuf Lule Road. Er zijn verschillende winkels onder gebracht in het gebouw waaronder de Banana Boat (kun je mooie dingen kopen) en voor de Banana Boat,op een iets hoger niveau kun je koffiedrinken bij Pab. Ik wens je succes met alles wat je onderneemt in Uganda en blijf je volgen.
Hartelijk groeten van
Liet -
16 Maart 2010 - 15:35
Edje:
Hoi Anita,
Wat een leuke omschrijving van wat je allemaal eet. Ik begrijp een "ding"niet. Je verliest niet 1 haar.
Kam jij je haar dan wel? We zien namelijk ook geen foto's meer!
Succes bij de 2 gehoorspecialisten. Laat je daar maar horen.
Groetjes Edmunda -
16 Maart 2010 - 16:36
Alexandra En Hannie:
Mijn maag begint te knorren van je eetverhalen. Fijn om te lezen dat je zo ontzettend positief bent. Zo hou je het zeker vol ook met af en toe een tegenslag.
Heb je overigens als een uitgever gevonden voor je unieke verhalen? Zou ik maar doen. Ik smul van elk verhaal. Blijf genieten en succes met alles.
Hartelijke groet van ons,
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
