Richard

Het lijkt wel alsof mijn 'werk' hier zich steeds meer en meer uitbreidt. Maar dat vind ik alleen maar leuk en waardevol. Soms denk ik aan het begin van de week: "Oef hoe kom ik deze week door", maar dan wordt het 'vanzelf' gevuld met activiteiten en afspraken.

Deze week heb ik één van de meest 'luxe' kinderhuizen voor gehandicapte kinderen bezocht (in Nkokonjeru). Want 'mijn' kleine Richard laat ik niet meer los!
Op het welkomstbord van het kinderhuis stond: “Disability is not inability”. Daar ben ik het mee eens!

Naar Nederlandse maatstaven is dit kinderhuis nog steeds niet veel, maar het is een kinderhuis dat door nonnen (zusters) wordt beheerd en waar ook af en toe Nederlandse vrijwilligers werken.
Het is nog een beetje in opbouw en de bedoeling is dat hier een soort van guesthouse wordt bijgebouwd, zodat meerdere vrijwilligers onderdak kunnen krijgen en de medewerkers van het kinderhuis steeds meer professionaliteit wordt aangeleerd.
Tijdens de rondleiding en het gesprek met één van de zusters heb ik de "koe bij de horens” gevat en verteld over Richard. De gehandicapte jongen waar moeders “de hoop in had verloren”.
Ik heb hier al geleerd om rechtstreeks op mijn doel af te gaan, zonder al te veel omwegen. Want in omwegen en om de hete brei heendraaien met mooie woorden (of zwijgen) zijn de Ugandezen goed in (ach, wij Nederlanders toch ook?). Als ik al één ding hier heb geleerd, is duidelijk zijn zonder omwegen. Het was even wennen, maar het bevalt mij wel (en dat op mijn 41e...!).

Laatst vroeg een bodarijder, die mij regelmatig van a naar b brengt, het volgende:” Are you alone today, because I want to take you”. Tja, wat hij met “take” bedoelde was wat vaag (ik had daar mijn bedenkingen zo over), maar ik antwoordde in het Engels dat ik dat geen goed idee vond en dat mijn man dat ook niet zo lollig zou vinden. Het was gelijk klaar. Ik gaf hem nog een hand en we gingen lachend uiteen. Hij waarschijnlijk als een boer met kiespijn. Ik niet.

Terug naar Richard.
Na mijn uitleg en wens en enig (vriendelijk) aandringen, gaf de zuster aan dat ik wel een keer met Richard mocht langskomen. Ik voel al aan dat zij hem niet zal weigeren! Want haar hart is bij de Here en op de goede plaats! En mijn hart is bij Richard en het zal een sprongetje maken als het weet dat Richard hier blij en gelukkig kan worden met de verzorging en aandacht die hij zal krijgen en die hij ook verdient! Ik heb er in ieder geval een goed gevoel over.

Mocht Richard daar geplaatst kunnen worden, dan zitten hieraan natuurlijk kosten verbonden, want ook voor hier geldt dat voor niets slechts de zon opgaat. De ouders zouden dan omgerekend ongeveer € 50,00 per drie maanden moeten betalen en dat geld hebben zij niet. Als zij dit geld wel zouden hebben, dan hebben zij dit niet voor hun kind over. Want waarom geld geven aan iets wat waardeloos is.....Zo werkt dat hier in Uganda.

Het kinderhuis heeft twee geiten en een paar kippen om de kinderen te voorzien van onder andere wat melk en eieren. Aangezien Richard niet gratis geplaatst kan worden (begrijpelijk!) wil ik proberen om Richard in dit kinderhuis te plaatsen met een andere betaling dan geld, namelijk met dieren.
Een koe kost hier niet zoveel als in Nederland en dankzij jullie, mijn sponsors, zit dit geld nog in de pot en kan (en wil) ik dit zelf regelen voor Richard).
(En Lau, bedankt dat je mij hebt behoed voor impulsieve uitgaven, want geloof me, je wilt aan iedereen hier wel wat geld geven).

Voor de lange termijn brengt een koe zelfs veel meer geld op (kalfjes krijgen, meer melk en ook vlees). Ik vind dit een goede "tegenprestatie” en ik ben dan ook benieuwd hoe de zusters daarop zullen reageren.
Een koe dient echter wel goed verzorgd te worden en daarmee bedoel ik dat er een stal nodig is en voedsel. En iemand die weet hoe je met een koe moet omgaan, want het is niet alleen maar een beetje gras laten eten, heb ik mij laten vertellen. We zullen zien.

Nu nog met Richard de trip maken. Ik ga met Christine (de counselor van het dorp en mijn tolk) een gesprek plannen met de ouders om te vertellen wat er gaat gebeuren! Ik schrijf "gaat gebeuren" want de ouders hebben hierin geen keuze. Daar zal ik (en Christine) voor zorgen!

Helaas kan ik dit pas doen als ik mijn voorzieningen heb, want dan kunnen we dit ook snel plannen.
Komende week ga ik eens even flink achter mijn voorzieningen aan, want ik weet inmiddels waar ze staan.
Vanuit een regenachtig Uganda (de regentijd breekt aan!), lieve groetjes.