"Mijn" grote kleine Richard
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
19 April 2010 | Oeganda, Mukono
Vandaag had ik het gesprek met de ouders van Richard. Dat zou eigenlijk gisteren zijn, maar door de regenval waren de wegen onbegaanbaar.
En ik was gewoon nerveus. Zó nerveus alsof het leek dat ik een slechtnieuwsgesprek op mijn werk had met een moeilijke klant. Ik was om 6 uur al opgestaan om mijn gesprek voor te bereiden dat Christine ter plaatse voor mij zou vertalen. En ook het feit dat ik Richard weer zou zien, maakte dat mijn maag rare capriolen uithaalde.
Eén van de andere vrijwilligers, Bram (26 jaar), ging ook mee, omdat hij arts is en ik uit hetzelfde dorp ook nog Alwin (5 jaar) wilde meenemen om in het ziekenhuis in Mukono foto's te laten maken van zijn heupen en knieën, maar daarover vertel ik later.
Gelukkig arriveerde de chauffeur op tijd en nadat we de rolstoel (voor het transport van Alwin) hadden ingeladen konden we aan de rit van 1,5 uur beginnen.
Ik had nog wat stiften en papier meegenomen die ik van tante Wilma en Oom Ruud had meegekregen en één van de knuffelbeesten die mijn moeder en Lau mij hadden gegeven.
Onderweg heb ik nog snel een klein matrasje gekocht, voor het geval Richard nog steeds op de harde vloer zou zitten.
Twee uur later pikten we Christine op en reden we naar het huis waar Richard woont.
En daar zat hij....op een plastic zakje op de harde grond. En toen hij ons zag...bracht hij zijn hand omhoog! Jee, dat ene kleine gebaar.....Ik weet niet of hij mij herkende, maar het deed mij wel goed!
Ik vertelde moeder waarvoor ik kwam.
Dat ik dacht dat zij het allemaal goed heeft geprobeerd te doen met Richard en het feit dat zij nog zoveel andere kinderen heeft, dat dit alles het er behoorlijk moeilijk op maakt. Ook heb ik verteld hoe gehandicapte kinderen in Nederland kunnen worden verzorgd en dat er hier in Uganda ook een kinderhuis is waar Richard zou kunnen leven en goed verzorgd zou kunnen worden. En wat haar gedachten daarover waren! Nou, die waren duidelijk. DAT zag ze wel zitten. Ik heb herhaaldelijk gezegd dat dit betekende dat Richard nooit meer bij haar zou wonen...maar ook dat vond zij geen probleem.
Toch had ik er geen gerust gevoel over. Het knaagde en voelde niet goed! Het feit dat, ondanks dat hij slecht wordt verzorgd, Richard uit zijn, voor hem veilig thuis, zou worden gehaald...maakte dat ik twijfelde. Of mijn goede bedoelingen wel goed zouden zijn. Hoe zeker ik kan zijn over andere dingen, hoe onzeker ik hieromtrent was.
Met Christine heb ik een lang gesprek hierover gehad en zij verzekerde mij dat Richard een veel beter leven kan hebben in het kinderhuis dan thuis.
Thuis, waar hij bijna geen aandacht krijgt, onder de littekens en brandwonden zit en buiten op de harde vloer zit en waarschijnlijk ook slaapt.
Ik heb Richard op de zachte matras gezet, nadat Bram hem lichamelijk had onderzocht, en uit mijn tas een knuffelbeertje gehaald. Dat vond hij vreselijk eng en moest daarvan niets weten. Toen ik papier en een aantal stiften uit mijn tas haalde en voordeed hoe je kon tekenen, was zijn interesse gewekt. Hij pakte de stift van mij over en kraste op het papier. Gebiologeerd kijkend naar het resultaat.
`Mijn` grote kleine Richard. Wat zal je vooruit gaan als je meer aandacht, liefde en individuele begeleiding krijgt! Morgen ga ik het over je hebben in het kinderhuis!
En ik was gewoon nerveus. Zó nerveus alsof het leek dat ik een slechtnieuwsgesprek op mijn werk had met een moeilijke klant. Ik was om 6 uur al opgestaan om mijn gesprek voor te bereiden dat Christine ter plaatse voor mij zou vertalen. En ook het feit dat ik Richard weer zou zien, maakte dat mijn maag rare capriolen uithaalde.
Eén van de andere vrijwilligers, Bram (26 jaar), ging ook mee, omdat hij arts is en ik uit hetzelfde dorp ook nog Alwin (5 jaar) wilde meenemen om in het ziekenhuis in Mukono foto's te laten maken van zijn heupen en knieën, maar daarover vertel ik later.
Gelukkig arriveerde de chauffeur op tijd en nadat we de rolstoel (voor het transport van Alwin) hadden ingeladen konden we aan de rit van 1,5 uur beginnen.
Ik had nog wat stiften en papier meegenomen die ik van tante Wilma en Oom Ruud had meegekregen en één van de knuffelbeesten die mijn moeder en Lau mij hadden gegeven.
Onderweg heb ik nog snel een klein matrasje gekocht, voor het geval Richard nog steeds op de harde vloer zou zitten.
Twee uur later pikten we Christine op en reden we naar het huis waar Richard woont.
En daar zat hij....op een plastic zakje op de harde grond. En toen hij ons zag...bracht hij zijn hand omhoog! Jee, dat ene kleine gebaar.....Ik weet niet of hij mij herkende, maar het deed mij wel goed!
Ik vertelde moeder waarvoor ik kwam.
Dat ik dacht dat zij het allemaal goed heeft geprobeerd te doen met Richard en het feit dat zij nog zoveel andere kinderen heeft, dat dit alles het er behoorlijk moeilijk op maakt. Ook heb ik verteld hoe gehandicapte kinderen in Nederland kunnen worden verzorgd en dat er hier in Uganda ook een kinderhuis is waar Richard zou kunnen leven en goed verzorgd zou kunnen worden. En wat haar gedachten daarover waren! Nou, die waren duidelijk. DAT zag ze wel zitten. Ik heb herhaaldelijk gezegd dat dit betekende dat Richard nooit meer bij haar zou wonen...maar ook dat vond zij geen probleem.
Toch had ik er geen gerust gevoel over. Het knaagde en voelde niet goed! Het feit dat, ondanks dat hij slecht wordt verzorgd, Richard uit zijn, voor hem veilig thuis, zou worden gehaald...maakte dat ik twijfelde. Of mijn goede bedoelingen wel goed zouden zijn. Hoe zeker ik kan zijn over andere dingen, hoe onzeker ik hieromtrent was.
Met Christine heb ik een lang gesprek hierover gehad en zij verzekerde mij dat Richard een veel beter leven kan hebben in het kinderhuis dan thuis.
Thuis, waar hij bijna geen aandacht krijgt, onder de littekens en brandwonden zit en buiten op de harde vloer zit en waarschijnlijk ook slaapt.
Ik heb Richard op de zachte matras gezet, nadat Bram hem lichamelijk had onderzocht, en uit mijn tas een knuffelbeertje gehaald. Dat vond hij vreselijk eng en moest daarvan niets weten. Toen ik papier en een aantal stiften uit mijn tas haalde en voordeed hoe je kon tekenen, was zijn interesse gewekt. Hij pakte de stift van mij over en kraste op het papier. Gebiologeerd kijkend naar het resultaat.
`Mijn` grote kleine Richard. Wat zal je vooruit gaan als je meer aandacht, liefde en individuele begeleiding krijgt! Morgen ga ik het over je hebben in het kinderhuis!
-
19 April 2010 - 17:15
Edje:
Hoi Anita,
Ik kan me voorstellen dat je heel erg nerveus was. Tja, die moeder vind het waarschijnlijk wel goed zo. Niet te geloven, maar wel waar. Goed dat Richard straks wel goed verzorgd gaat worden. Pluim, pluim Anita echt geweldig.
Groetjes Edje
-
19 April 2010 - 17:26
Mam:
Lieve Anita,
ik kreeg net een berichtje via de email dat je een berichtje had geschreven.
Goed dat ik al een beetje door jou was voorgereid via de mail en Skype, want het is erg ingrijpend. Ik kan me zo goed je twijfel indenken want met onze westerse gedachten zien we het natuurlijk anders. Maar hij blijft in ieder geval in zijn eigen Uganda en dat is belangrijk. Geweldig meis, wat je allemaal durft te ondernemen. Je foto's maken het weer heel compleet.
We krijgen nu zeer regelmatig de krant thuis waarin je stukjes staan onder "Post uit Oeganda". Ik zal ze goed bewaren voor je.
Veel liefs van ons -
19 April 2010 - 19:01
Tante Wilma,oom Ruud:
Hallo kanjer,wat een moeilijke beslissing moet dat voor jou geweest zijn. Dat je nerveus was kan ik me heel goed indenken, toch doe je het maar en je gaat ervoor. Maar aan de andere kant een opluchting dat zijn ouders zo reageerde. Hoe is de gezondheid van Richard hij ziet er erg mager uit en erg gehandicapt. Wat zou het fijn zijn als hij bij de zusters liefde en een goede verzorging krijgt mede door jou doorzettings vermogen .Geweldig meis hoe je dit toch allemaal voor elkaar krijgt.Nu nog de koe dan heb je het helemaal voor elkaar.Lieverd heel veel succes met je knulletje, en ik weet haast wel zeker dat hij jou herkende anders ging die arm niet omhoog.En gauw tot het volgende bericht Liefs tante Wilma.xxxx -
20 April 2010 - 08:14
Liet Hellebrekers:
Hoi Anita
Ik hoop echt voor je dat je de gelegenheid krijgt te ervaren dat je de goede beslissing met Riachard hebt genomen.
Hij heeft niks te verliezen in zo'n liefdeloze omgeving.Ik kan me ook heel goed voorstellen dat je, als het zover is, gaat twijfelen of het goed is wat je doet. Maar dat is het zeker, hij reageerde nu al op je toen je hem weer bezocht en dat zegt wel iets over zijn intuïtie voor mensen die echt voor hem voelen.
Chapeau!
Heel veel succes met de "koehandel" gewenst.
Liet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
