Christine
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
15 April 2010 | Oeganda, Mukono
Drie weken geleden had ik een afspraak met Christine, de counselor uit het dorp van Richard.
Al vroeg uit de veren, want ik had mij laten vertellen dat het nogal een pittige rit was en ik wilde op deze belangrijke afspraak niet te laat verschijnen.
Een leuk detail is dat een matatoe (minibus) pas gaat rijden als ie vol zit. Dat kan soms wel een uurtje duren en dit uurtje had ik natuurlijk ingecalculeerd. Een vriendelijke mevrouw voorin te bus, wenkte mij dat ik naast haar mocht komen zitten.
Dit had ik beter niet kunnen doen!
Achterin de bus zittend heb je niet echt in de gaten hoe de chauffeur rijdt en welke gevaarlijke capriolen hij moet uithalen om kuilen en bulten (en de rest van het verkeer) te ontwijken, maar voorin....
Schuddend van links naar rechts en wild om mij heen graaiend naar houvast, terwijl ik af en toe een kreetje uitsloeg, maakte de rit een spannende, doch natte aangelegenheid. Nat, omdat het angstzweet zo'n beetje overal zat. Echt, ik vraag mij af hoe mensen met rugklachten dergelijke ritten pijnloos kunnen overleven. Dat kan volgens mij ook niet, want alle spieren in onder andere je rug moeten als schokbreker fungeren.
De chauffeur vond mijn reacties maar raar en helemaal het gegil. Maar wat wil je...naast mij zag ik af en toe “de afgrond” (lees: een dikke meter hoogteverschil tussen de weg en de rest van de blubber) liggen en dat vond ik echt geen pretje. De 20 Ugandezen die achter mij zaten moesten er wel om gniffelen en ik hoorde continue het woord: “Moezoengoe”.
Het laatste stukje moest per boda afgelegd worden en al met al was ik een uur te vroeg bij Christine (ik noem haar: ”Madam Christine”)
Zij was dan ook nog niet thuis, maar de bodachauffeur wist waar zij was en bracht mij naar deze plek.
Daar trof ik Christine aan, in tranen. Want haar vader was net overleden.
Inmiddels is haar vader begraven. In de tuin van één van de kinderen, want dan is hij altijd nabij!
Vandaag werd de afspraak herhaald en om 8 uur 's ochtends vertrok de matatoe weer richting het dorpje waar ik moest zijn, Ntenjeru. Christine ontving mij hartelijk en op mijn herhaalde vraag hoe het met haar ging, gaf zij alleen maar 'goed' als antwoord. Ik had graag meer willen horen over hoe de begrafenis was geweest, hoe zij met haar verdriet omging etc., maar al snel begreep ik dat dit soort intimiteiten niet zo snel worden gedeeld en waarschijnlijk al helemaal niet met een Moezoengoe.
Ik vertelde Christine mijn plannen om Richard in het kindertehuis in Nkokonjeru te plaatsen en wilde graag weten hoe haar gedachten daarover waren. Zij vond dit een goed idee en zij kende het kindertehuis. Ook vertelde zij mij dat zij nog een keertje was teruggegaan om de ouders te vertellen dat zij ten minste een matras konden kopen, waarop Richard kon zitten en liggen. Maar naar haar weten, was dit nog steeds niet gebeurd. Ook verwacht zij dat de ouders het alleen maar fijn zouden vinden als Richard weg zou zijn en ik moest ook niet verwachten dat zij er een cent aan zouden meebetalen.
Maar om het netjes te doen, gaan Christine en ik zaterdag naar de ouders van Richard om te vertellen wat er gaat gebeuren. Uiteindelijk is iedereen het product van de opvoeding en echt kwalijk nemen kan ik het de ouders niet. Zij weten waarschijnlijk ook niet beter en de Ugandese maatschappij en mentaliteit ten opzichte van gehandicapte kinderen maakt het er ook niet gemakkelijker op.
Morgen ga ik naar het kinderhuis, om met de zusters af te spreken dat ik komende donderdag met Richard langs kom, omdat zij de vorige keer vertelden dat zij hem eerst wilden zien.
En morgen....ga ik het ook hebben over de betaling voor Richard.....de koe.....
Al vroeg uit de veren, want ik had mij laten vertellen dat het nogal een pittige rit was en ik wilde op deze belangrijke afspraak niet te laat verschijnen.
Een leuk detail is dat een matatoe (minibus) pas gaat rijden als ie vol zit. Dat kan soms wel een uurtje duren en dit uurtje had ik natuurlijk ingecalculeerd. Een vriendelijke mevrouw voorin te bus, wenkte mij dat ik naast haar mocht komen zitten.
Dit had ik beter niet kunnen doen!
Achterin de bus zittend heb je niet echt in de gaten hoe de chauffeur rijdt en welke gevaarlijke capriolen hij moet uithalen om kuilen en bulten (en de rest van het verkeer) te ontwijken, maar voorin....
Schuddend van links naar rechts en wild om mij heen graaiend naar houvast, terwijl ik af en toe een kreetje uitsloeg, maakte de rit een spannende, doch natte aangelegenheid. Nat, omdat het angstzweet zo'n beetje overal zat. Echt, ik vraag mij af hoe mensen met rugklachten dergelijke ritten pijnloos kunnen overleven. Dat kan volgens mij ook niet, want alle spieren in onder andere je rug moeten als schokbreker fungeren.
De chauffeur vond mijn reacties maar raar en helemaal het gegil. Maar wat wil je...naast mij zag ik af en toe “de afgrond” (lees: een dikke meter hoogteverschil tussen de weg en de rest van de blubber) liggen en dat vond ik echt geen pretje. De 20 Ugandezen die achter mij zaten moesten er wel om gniffelen en ik hoorde continue het woord: “Moezoengoe”.
Het laatste stukje moest per boda afgelegd worden en al met al was ik een uur te vroeg bij Christine (ik noem haar: ”Madam Christine”)
Zij was dan ook nog niet thuis, maar de bodachauffeur wist waar zij was en bracht mij naar deze plek.
Daar trof ik Christine aan, in tranen. Want haar vader was net overleden.
Inmiddels is haar vader begraven. In de tuin van één van de kinderen, want dan is hij altijd nabij!
Vandaag werd de afspraak herhaald en om 8 uur 's ochtends vertrok de matatoe weer richting het dorpje waar ik moest zijn, Ntenjeru. Christine ontving mij hartelijk en op mijn herhaalde vraag hoe het met haar ging, gaf zij alleen maar 'goed' als antwoord. Ik had graag meer willen horen over hoe de begrafenis was geweest, hoe zij met haar verdriet omging etc., maar al snel begreep ik dat dit soort intimiteiten niet zo snel worden gedeeld en waarschijnlijk al helemaal niet met een Moezoengoe.
Ik vertelde Christine mijn plannen om Richard in het kindertehuis in Nkokonjeru te plaatsen en wilde graag weten hoe haar gedachten daarover waren. Zij vond dit een goed idee en zij kende het kindertehuis. Ook vertelde zij mij dat zij nog een keertje was teruggegaan om de ouders te vertellen dat zij ten minste een matras konden kopen, waarop Richard kon zitten en liggen. Maar naar haar weten, was dit nog steeds niet gebeurd. Ook verwacht zij dat de ouders het alleen maar fijn zouden vinden als Richard weg zou zijn en ik moest ook niet verwachten dat zij er een cent aan zouden meebetalen.
Maar om het netjes te doen, gaan Christine en ik zaterdag naar de ouders van Richard om te vertellen wat er gaat gebeuren. Uiteindelijk is iedereen het product van de opvoeding en echt kwalijk nemen kan ik het de ouders niet. Zij weten waarschijnlijk ook niet beter en de Ugandese maatschappij en mentaliteit ten opzichte van gehandicapte kinderen maakt het er ook niet gemakkelijker op.
Morgen ga ik naar het kinderhuis, om met de zusters af te spreken dat ik komende donderdag met Richard langs kom, omdat zij de vorige keer vertelden dat zij hem eerst wilden zien.
En morgen....ga ik het ook hebben over de betaling voor Richard.....de koe.....
-
15 April 2010 - 18:15
Edje:
Nou Anita je hebt er toch heel wat voor over zeg. Verschrikkelijk zo'n busrit. Maar ook hier sla jij je weer dapper doorheen. Hoop echt dat Richard naar het kindertehuis mag. En die koe kunnen ze toch niet weigeren? Super idee! Groetjes Edje -
15 April 2010 - 19:09
Lau En Mam:
Lieve Anita, wat een prachtig verhaal van je reis in de bus. Je valt natuurlijk wel op met je gilletjes en je blanke kleur. Nu, dan hebben zij ook iets te lachen.
je vertelt het weer heel beeldend, hoor!
Wat spannend om straks naar de ouders van Richard te gaan om ze te vertellen van het kinderhuis. We zijn zo benieuwd of ze dit zo maar goedvinden? heel veel succes morgen en veel liefs van ons. -
16 April 2010 - 18:49
Tante Wilma,oom Ruud:
Hai Anita ,nu gaat het waarschijnlijk gebeuren voor Richard Wat zou dat fijn zijn als hij daar kan komen.Zeker ook fijn voor jou zodat je weet dat hij in goede handen is en de liefde krijgt die hij o zo nodig heeft.Ook ben ik benieuwd of het met de koe lukt,dat zou helemaal geweldig zijn.Och lieverd wat was het een grote verrassing van die mooie kaart die we van je mochten ontvangen.Dat je daar toch nog de tijd voor had om daarom te denken.De traantjes schoten in onze ogen geweldig bedankt.We wensen je morgen heel heel veel succes met het bezoek en hoop dat de ouders van Richard er akkoord mee gaan zodat hij nog heel fijne jaren daar door mag brengen. Lieve Anita veel sterkte morgen het lukt je vast zeker weten.Liefs van ons beiden.Tanta Wilma &Oom Ruud. -
18 April 2010 - 09:03
Noor:
Lieve Anita, ik kijk uit naar je volgende verslag waarin we hopelijk een 'happy end' voor Richard te lezen krijgen!! xx -
19 April 2010 - 12:44
Ellen:
Lieve Anita, mijn gedachten zijn bij jou en ik sluit me aan bij de woorden van Noor!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
