Zuster Seraphine
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
21 April 2010 | Oeganda, Mukono
Ze is jong, mooi en eenmaal in haar leven heeft zij haar hart aan een man toevertrouwd.
Haar liefde voor God bleek groter te zijn en zij besloot dan ook met Hem te trouwen.
Zo hebben we allemaal onze eigen strijd te voeren en moeten we mensen, die ons dierbaar waren (en nog steeds zijn!), op onze levensweg achterlaten. Zuster Seraphine weet dat waarschijnlijk als geen ander!
Met twee rollators achter op de boda kwam ik aan bij het kinderhuis, want “I'm just a soul whose intentions are good”, maar soms kom je er niet met slechts een glimlach.
Het kinderhuis is goed georganiseerd en ieder gehandicapt kind heeft zijn/haar eigen verzorger, namelijk een broer of zus. Die broer of zus krijgt hier dan gelijk onderwijs en tussen de bedrijven door wordt het gehandicapte kind verzorgd. En daar is ook toezicht op.
En uit het gesprek met de zuster blijkt dat dit dan ook de opzet is. Dus als Richard hier geplaatst kan worden, dan hangt dat wel af van een aantal voorwaarden. Daarin doet het kinderhuis goed werk en zij zoeken dan ook goed uit wat de eventuele mogelijkheden zijn.
Eén van die mogelijkheden, zo zeggen de zusters, is misschien ook de ouders begeleiden in het “weer van hun kind leren houden”. Eerlijk gezegd heb ik behoorlijk mijn bedenkingen bij de ouders van Richard. Uiteraard gaan zij niet alleen maar af op mijn oordeel.
Zuster Seraphine wil een huisbezoek plannen en samen gaan we op 3 mei weer naar Richard toe en ik heb inmiddels al Christine gevraagd om ook mee te gaan om een duit in het zakje te doen.
Toen de financiën ter sprake kwamen gaf de zuster aan dat het grootste probleem was om alle monden te vullen. Voor ieder kind stelt het Lilianefonds een klein bedrag ter beschikking, maar het is niet genoeg. Op het terrein is een aantal varkens, kippen, geiten en een koe aanwezig en alle zijn bedoeld voor de slacht. Zuster gaf aan dat zij proberen een extra koe (melkkoe) te krijgen, maar dat dat niet meeviel! Toevalliger kan het niet, want dat was nu net mijn gedachte, als Richard hier kan komen wonen.
Eerlijk gezegd was ik een klein beetje teleurgesteld. Aan de ene kant wilde ik graag snel met Richard langskomen (ik had het incontinentiemateriaal al gekocht) zodat hij hier kan komen wonen. Aan de andere kant is het natuurlijk heel goed dat er een goed onderzoek wordt ingesteld. En tja...als de zusters vinden dat de ouders aangepakt moeten worden voor de verzorging van Richard..... Maar vóór die tijd ga in nog een flink gesprek hebben met Christine. Samen staan we sterk!
Ik mocht niet weggaan zonder de lunch samen te hebben gegeten en op het menu stond....Maatoke, kip en ....YES...patat.
Maatoke is een soort aardappelenpuree, maar dan van groene bananen, die te stijf is en te lang heeft gestaan. En de kip....die was deze ochtend geslacht, vertelde de zuster. Slik....
Terwijl ik het grootste en vetste stuk kip op mijn bord kreeg geschoven (en ik kon uit goed fatsoen niet weigeren) zat ik te bedenken hoe ik in godsnaam het vlees en harde velletjes kon wegwerken.
De zusters hadden namelijk in no time hun eigen stuk tot en met bijna het bot (incl. witte spiertjes) opgepeuzeld en zaten nu te kijken naar mijn geklungel met mes en vork.
Met alle respect hoor, want het eten was naar Ugandese normen goed bereid, maar ik heb met half direct doorslikken en half kauwen de kip weggekregen (een dag billeripsie erbij maakt ook niet uit) en de smaak met patat laten vervagen. Met in gedachten nog dat ene kippetje wat vanochtend nog, niets vermoedend, tevreden rondscharrelde.
Met twee wangkussen (wang tegen wang) nam ik afscheid van zuster Serephine.
Op naar 3 mei!
Nu, na ruim twee maanden "hard werken" ga ik een weekje op vakantie.
Ineke en Sudan.......here I come!
Haar liefde voor God bleek groter te zijn en zij besloot dan ook met Hem te trouwen.
Zo hebben we allemaal onze eigen strijd te voeren en moeten we mensen, die ons dierbaar waren (en nog steeds zijn!), op onze levensweg achterlaten. Zuster Seraphine weet dat waarschijnlijk als geen ander!
Met twee rollators achter op de boda kwam ik aan bij het kinderhuis, want “I'm just a soul whose intentions are good”, maar soms kom je er niet met slechts een glimlach.
Het kinderhuis is goed georganiseerd en ieder gehandicapt kind heeft zijn/haar eigen verzorger, namelijk een broer of zus. Die broer of zus krijgt hier dan gelijk onderwijs en tussen de bedrijven door wordt het gehandicapte kind verzorgd. En daar is ook toezicht op.
En uit het gesprek met de zuster blijkt dat dit dan ook de opzet is. Dus als Richard hier geplaatst kan worden, dan hangt dat wel af van een aantal voorwaarden. Daarin doet het kinderhuis goed werk en zij zoeken dan ook goed uit wat de eventuele mogelijkheden zijn.
Eén van die mogelijkheden, zo zeggen de zusters, is misschien ook de ouders begeleiden in het “weer van hun kind leren houden”. Eerlijk gezegd heb ik behoorlijk mijn bedenkingen bij de ouders van Richard. Uiteraard gaan zij niet alleen maar af op mijn oordeel.
Zuster Seraphine wil een huisbezoek plannen en samen gaan we op 3 mei weer naar Richard toe en ik heb inmiddels al Christine gevraagd om ook mee te gaan om een duit in het zakje te doen.
Toen de financiën ter sprake kwamen gaf de zuster aan dat het grootste probleem was om alle monden te vullen. Voor ieder kind stelt het Lilianefonds een klein bedrag ter beschikking, maar het is niet genoeg. Op het terrein is een aantal varkens, kippen, geiten en een koe aanwezig en alle zijn bedoeld voor de slacht. Zuster gaf aan dat zij proberen een extra koe (melkkoe) te krijgen, maar dat dat niet meeviel! Toevalliger kan het niet, want dat was nu net mijn gedachte, als Richard hier kan komen wonen.
Eerlijk gezegd was ik een klein beetje teleurgesteld. Aan de ene kant wilde ik graag snel met Richard langskomen (ik had het incontinentiemateriaal al gekocht) zodat hij hier kan komen wonen. Aan de andere kant is het natuurlijk heel goed dat er een goed onderzoek wordt ingesteld. En tja...als de zusters vinden dat de ouders aangepakt moeten worden voor de verzorging van Richard..... Maar vóór die tijd ga in nog een flink gesprek hebben met Christine. Samen staan we sterk!
Ik mocht niet weggaan zonder de lunch samen te hebben gegeten en op het menu stond....Maatoke, kip en ....YES...patat.
Maatoke is een soort aardappelenpuree, maar dan van groene bananen, die te stijf is en te lang heeft gestaan. En de kip....die was deze ochtend geslacht, vertelde de zuster. Slik....
Terwijl ik het grootste en vetste stuk kip op mijn bord kreeg geschoven (en ik kon uit goed fatsoen niet weigeren) zat ik te bedenken hoe ik in godsnaam het vlees en harde velletjes kon wegwerken.
De zusters hadden namelijk in no time hun eigen stuk tot en met bijna het bot (incl. witte spiertjes) opgepeuzeld en zaten nu te kijken naar mijn geklungel met mes en vork.
Met alle respect hoor, want het eten was naar Ugandese normen goed bereid, maar ik heb met half direct doorslikken en half kauwen de kip weggekregen (een dag billeripsie erbij maakt ook niet uit) en de smaak met patat laten vervagen. Met in gedachten nog dat ene kippetje wat vanochtend nog, niets vermoedend, tevreden rondscharrelde.
Met twee wangkussen (wang tegen wang) nam ik afscheid van zuster Serephine.
Op naar 3 mei!
Nu, na ruim twee maanden "hard werken" ga ik een weekje op vakantie.
Ineke en Sudan.......here I come!
-
21 April 2010 - 10:38
Marga:
Hallo Anita,
Wat toon je een moed en energie voor Richard.Geweldig! Heel leuk om je reisverhalen te lezen en ik blijf je volgen!Geniet van je weekje vakantie.
Met groet, Marga -
21 April 2010 - 14:27
Mam En Lau:
Lieve dochter, wat een prachtverhaal over het gekozen leven van de zuster. Het is toch wel erg goed hoor, dat ze de thuissituatie bekijken en beoordelen. Hoe vaak zijn kinderen niet weggehaald onder druk. Hopelijk ziet ze in dat het voor Richard niet goed is thuis te blijven. Maar aan de andere kant als het gezin goede begeleiding zou kunnen krijgen, zou er voor hem ook veel ten goede kunnen veranderen. En daar gaat het om. We zijn heel benieuwd hoe het allemaal gaat lopen. Heel fijne week met Ineke en heerlijk samen genieten. Liefs lau en mam -
21 April 2010 - 18:18
Tante Wilma,oom Ruud:
WAT EEN ERVARING WEER ,dE KOE LUKT JE VAST WEL MISSCHIEN NG WAT JONGE HENNETJES ERBIJ misschien wat malser. Hoe is het nu met je bibberripsi zorg maar dat je dat gauw onder de knie krijgt want daar word je ook niet vrolijk van. Ik hoop voor jou en zeker voor Richard dat hij daar opgenomen wordt.Heeft hij wel een zusje die dat zou kunnen? Wat fijn voor je dat je een lekkere week vacantie gaat houden en naar Ineke gaat ,doe haar de hartelijke groeten van ons. Morgen ga ik naar Maria en Lau misschien zie ik je dan op de webcam. Vanmiddag voor 3 meisjes leuke kleertjes gekocht, hopende dat jij ze ook leuk vindt Als Maria komt neemt ze ze mee.Anita een heel fijne week toegewenst en geniet daarvan met volle teugen. Liefs van ons beiden en succes .xxxx -
21 April 2010 - 19:13
Edje:
Hoi Anita,
Wat grappig dat het kindertehuis eigenlijk op een melkkoe zaten te wachten terwijl jij zelf dit idee ook al had bedacht. We duimen dat het gesprek op 3 mei goed gaat verlopen. Een hele fijne vakantie en de lieve groetjes aan jou en Ineke. Edje -
21 April 2010 - 20:59
Liet Hellebrekers:
Hallo Anita,
Ik wens je een hele fijne vakantie in Sudan.
Na een weekje bijtanken kun je weer met frisse moed verder gaan met de onderhandelingen over Richard.
Geniet ze en succes met alles wat je onderneemt.
Hartelijke groet,
Liet -
22 April 2010 - 15:07
Rob Groen:
Hey Anita,
Wat een avontuur zeg daar aan de andere kant van ons planeetje!
Ik mail je even om aan te geven dat wij als bedrijf gaan verhuizen. Ik ben een gedateerde, maar gloednieuwe wandelwagen tegengekomen. Moet ik em voor je Kinderhuis aparthouden, kun jij er wat mee ? Ik hoor het wel, liefts op de rob.groen@welzorg.
Hey groetjes daar en hou je haaks !!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
