Mijn eerste echte uitdaging
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
19 Februari 2010 | Oeganda, Kampala
De Ugandezen zijn een heel apart volk en in de vijf dagen dat ik hier nu rondhobbel heb ik ondervonden dat:
- de meesten erg vriendelijk zijn
- daarnaast ook nog zeer behulpzaam
maar...
- afspraken nakomen is iets wat ze niet zo goed kunnen (dat had ik op de luchthaven al ondervonden)
- en een leugentje om bestwil lijkt wel leefregel nr. 1!
Het bleek namelijk dat de vrouw met wie ik zou gaan werken een schooltje heeft opgericht voor kinderen (sommige moeilijk lerend) uit de naastgelegen sloppenwijk. Zij geeft gratis onderwijs en dat is natuurlijk een heel mooi en nobel project. Maar, geen gehandicapte kinderen, geen weeshuisje. Wel waren een aantal stapelbedden aanwezig...maar of deze nou geheel geschikt zouden zijn voor bijvoorbeeld verlamde kinderen??
Op termijn was er wel de wens om gehandicapten uit de sloppenwijken te halen, maar op dit moment nog niet. De kinderen met een handicap dié er waren (doven), zijn weer terug de wijk ingegaan...werd aangegeven.
Je begrijpt natuurlijk dat ik “lichtelijk” ontdaan was toen ik dit zag en hoorde. Mijn instelling Probleem=Uitdaging was ik dan ook eventjes kwijt! Want wat nu?
Waren nu mijn plannen om in het kinderhuis te werken en daar voorzieningen te verstrekken te idyllisch? Had ik dit kunnen voorzien? NEE!
Dit is de Ugandese mentaliteit.
Nu, drie dagen later weet ik dat men hier gehandicapte kinderen als een straf van God zien.
De arme mensen verbergen deze kinderen buiten in een hok waar wij onze hond nog niet eens laten slapen. Men schaamt zich en houdt deze kinderen ver buiten de bewoonde wereld vandaan. Het is dus nog erger dan gedacht!
De rijkere mensen geven soms hun kind weg en betalen daarvoor. Deze kinderen worden opgevangen in troosteloze scholen annex tehuizen (ik heb ze gezien!). Door wat steun van kleine locale projecten en internationale organisaties wordt er onderdak en scholing gegeven. Maar hulpmiddelen of voorzieningen voor deze kinderen zijn er bijna niet.
En daar....daar kan ik zeer wellicht om het hoekje komen kijken!
- de meesten erg vriendelijk zijn
- daarnaast ook nog zeer behulpzaam
maar...
- afspraken nakomen is iets wat ze niet zo goed kunnen (dat had ik op de luchthaven al ondervonden)
- en een leugentje om bestwil lijkt wel leefregel nr. 1!
Het bleek namelijk dat de vrouw met wie ik zou gaan werken een schooltje heeft opgericht voor kinderen (sommige moeilijk lerend) uit de naastgelegen sloppenwijk. Zij geeft gratis onderwijs en dat is natuurlijk een heel mooi en nobel project. Maar, geen gehandicapte kinderen, geen weeshuisje. Wel waren een aantal stapelbedden aanwezig...maar of deze nou geheel geschikt zouden zijn voor bijvoorbeeld verlamde kinderen??
Op termijn was er wel de wens om gehandicapten uit de sloppenwijken te halen, maar op dit moment nog niet. De kinderen met een handicap dié er waren (doven), zijn weer terug de wijk ingegaan...werd aangegeven.
Je begrijpt natuurlijk dat ik “lichtelijk” ontdaan was toen ik dit zag en hoorde. Mijn instelling Probleem=Uitdaging was ik dan ook eventjes kwijt! Want wat nu?
Waren nu mijn plannen om in het kinderhuis te werken en daar voorzieningen te verstrekken te idyllisch? Had ik dit kunnen voorzien? NEE!
Dit is de Ugandese mentaliteit.
Nu, drie dagen later weet ik dat men hier gehandicapte kinderen als een straf van God zien.
De arme mensen verbergen deze kinderen buiten in een hok waar wij onze hond nog niet eens laten slapen. Men schaamt zich en houdt deze kinderen ver buiten de bewoonde wereld vandaan. Het is dus nog erger dan gedacht!
De rijkere mensen geven soms hun kind weg en betalen daarvoor. Deze kinderen worden opgevangen in troosteloze scholen annex tehuizen (ik heb ze gezien!). Door wat steun van kleine locale projecten en internationale organisaties wordt er onderdak en scholing gegeven. Maar hulpmiddelen of voorzieningen voor deze kinderen zijn er bijna niet.
En daar....daar kan ik zeer wellicht om het hoekje komen kijken!
-
20 Februari 2010 - 09:13
Noor:
Hoi Anita!
Wat bizar! Allicht kun je anders iets gaan betekenen in die tehuizen die je gezien hebt? Ben benieuwd...
Sterkte! -
20 Februari 2010 - 10:46
Tante Wilma,oom Ruud:
Lieverd,
Je hebt te maken met een heel andere cultuur.Dat ondervindt je nu dagelijks, helaas. Maar je oplossing zit 'm in je laatste zin. Daar kun jij wellicht om de hoek komen kijken. Past dat in het werkgebied van je missie? Oftewel, mag je daar helpen? Weet je of het Lilianefonds bij je in de buurt zit? Die zijn gespecialiseerd in kinderhulp. Enfin, zet hem op. laat je niet kisten. Veel liefs en met Gods zegen zul je het redden.
Tante Wilma en oom Ruud -
20 Februari 2010 - 12:53
Mariëtte Berbée:
Hoi Anita!
Net Ingrid op de koffie gehad, die de fotoboeken kwam terugbrengen.
Leuk je verslagen te lezen. Ik herken er veel van, begint meteen te kriebelen om er weer naar toe te gaan.
Op dit moment ben ik de couveuses aan het inpakken, en die worden dus via dezelfde organisatie als jou verscheept.
Je hebt Sander al gesproken, heb hem zelf van de week aan de telefoon gehad. Doe hem de groetem als je hem weer ziet.
Ik blijf je volgen !
groetjes, Mariëtte -
20 Februari 2010 - 16:30
Alexandra En Hannie:
Hoi Lieve stoere Anita,
Heb net al je verhalen gelezen en foto's bekeken EN volop genoten van al de dingen die je in zo'n korte tijd op een ander continent van de wereld hebt meegemaakt. Er zal veel op je afkomen. Wij hebben enorme bewondering voor je. Aan je wijze van schrijven is duidelijk te lezen dat je elke belevenis opslurpt. Blijf dat ook schrijven want jou schrijfstijl is echt genieten. HEEL veel succes, sterkte en geniet er van.
Liefs van ons. -
21 Februari 2010 - 14:42
Mam Maria:
Dag lieve dochter,
Wat schrijf je leuk over je belevenissen, zelfs als het tegenzit.
Je houdt de moed erin en je zoekt nu zelf naar hetgeen je kunt doen voor de kinderen voor wie jij naar Afrika bent gegaan. Ik weet zeker dat jij met jou doorzettingsvermorgen iets goeds tot stand zal brengen. Maar zoals Lau zei: Neem je tijd, doe alles (net als de anderen) in een rustig tempo want dan bereik je het meest.
Je krijgt vooral de hartelijke groeten van Margaretha bij wie ik vanmiddag was.
Knuffel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
