1e project: "Kireka"
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
22 Februari 2010 | Oeganda, Kampala
In eerste instantie was mijn doel om in een kinderhuisje te werken, waar ook alle voorzieningen nodig waren. Maar, als ik heel eerlijk ben, waarmee ik mij nu dagelijks bezig houd, is eigenlijk veel leuker en uitdagender.
Door veel te praten met medevrijwilligers en natuurlijk de Ugandezen, kom ik er zoetjes aan achter waar de gehandicapte kinderen zich bevinden.
Ik rijd met de boda boda langs kleine schooltjes/weeshuisjes voor gehandicapten en de brommerchauffeur fungeert regelmatig als tolk, omdat veel Ugandezen slecht Engels spreken. Nu is mijn Engels ook niet tiptop, dus dan is het twee keer min (en in deze situatie is dat GEEN plus!)
Ik spreek met de plaatselijke bevolking, leg contacten met organisaties die breder werken en alles met het doel om te kijken bij welke organisatie en bij welk specifiek kind ik een voorziening ga achterlaten.
En dat ga ik ook doen!
Gisteren kwam ik via via in een buitenwijk van de hoofdstad terecht (Kireka). Ik had gehoord dat daar en schooltje/weeshuisje moest staan, maar van adressen willen de Ugandezen hier niets weten.
Ben ik even blij met mijn chauffeur die na tig x vragen uiteindelijk mij naar de plaats van bestemming brengt!
En wat ik zag waren twee betonblokken, een groot hek er omheen en natuurlijk de bewaker. Nu heb ik als Moezoengoe (blanke) al snel geleerd dat een lieve glimlach wonderen doet, dus al snel werd de poort met veel gepiep opengedaan en mocht ik naar binnen.
Ik mocht plaatsnemen in een kantoortje. Nu moet je je voortellen dat een kantoortje vaak gewoon een stoel in een hoek van het gebouw is. Een tafel met stoel, maar echt geen computer. Gewoon pen en papier. Daar kreeg ik de directeur van het geheel te spreken.
Als ik vertel wie ik ben en wat ik in Uganda doe, heb ik meestal wel de volle aandacht. Zo ook deze keer.
De directeur vertelde dat zij verschillende gehandicapte kinderen hadden die niet kunnen lopen. Er staat in het hele gebouw één rolstoel en ik denk uit het jaar 0. De kinderen die niet kunnen lopen, blijven of op bed liggen of zij zitten buiten, werd mij verteld. Ik zag inderdaad een aantal meervoudig gehandicapte kinderen gewoon buiten zitten en half liggen.
Toen ik sprak over rolstoelen, werden zijn ogen groter en haalde hij direct zijn mededirecteur erbij die mij ook hartelijk welkom heette.
Bij dit project ga ik een rolstoel achterlaten (de directeur weet dit echter nog niet).
Mijn doel is om terug te komen, te bespreken welk kind een rolstoel nodig heeft (of rollator) en dan probeer ik op te meten en te bekijken welke rolstoel voor dat specifieke kind haalbaar is.
Hiervan word ik blij! Zij waarschijnlijk ook!
Daarbij hoort dan natuurlijk ook een les banden plakken, want ik geloof niet dat zij dit (naar onze maatstaven en hulpmiddelen) kunnen.
Dus voor die les, kom ik ook een keer terug en ik stel dat ook een beetje als voorwaarde, zodat bij een lekke band zij zichzelf kunnen bedruipen en de rolstoel niet in de hoek blijft staan.
(nu denk ik gelijk: "Deze mensen moet voorzien blijven van bandenplakspullen...." .
Ik kan Mary alleen maar dankbaar zijn, dat ik door haar naar Uganda heb mogen komen en hier mijn eigen weg heb kunnen uitstippelen.
Door veel te praten met medevrijwilligers en natuurlijk de Ugandezen, kom ik er zoetjes aan achter waar de gehandicapte kinderen zich bevinden.
Ik rijd met de boda boda langs kleine schooltjes/weeshuisjes voor gehandicapten en de brommerchauffeur fungeert regelmatig als tolk, omdat veel Ugandezen slecht Engels spreken. Nu is mijn Engels ook niet tiptop, dus dan is het twee keer min (en in deze situatie is dat GEEN plus!)
Ik spreek met de plaatselijke bevolking, leg contacten met organisaties die breder werken en alles met het doel om te kijken bij welke organisatie en bij welk specifiek kind ik een voorziening ga achterlaten.
En dat ga ik ook doen!
Gisteren kwam ik via via in een buitenwijk van de hoofdstad terecht (Kireka). Ik had gehoord dat daar en schooltje/weeshuisje moest staan, maar van adressen willen de Ugandezen hier niets weten.
Ben ik even blij met mijn chauffeur die na tig x vragen uiteindelijk mij naar de plaats van bestemming brengt!
En wat ik zag waren twee betonblokken, een groot hek er omheen en natuurlijk de bewaker. Nu heb ik als Moezoengoe (blanke) al snel geleerd dat een lieve glimlach wonderen doet, dus al snel werd de poort met veel gepiep opengedaan en mocht ik naar binnen.
Ik mocht plaatsnemen in een kantoortje. Nu moet je je voortellen dat een kantoortje vaak gewoon een stoel in een hoek van het gebouw is. Een tafel met stoel, maar echt geen computer. Gewoon pen en papier. Daar kreeg ik de directeur van het geheel te spreken.
Als ik vertel wie ik ben en wat ik in Uganda doe, heb ik meestal wel de volle aandacht. Zo ook deze keer.
De directeur vertelde dat zij verschillende gehandicapte kinderen hadden die niet kunnen lopen. Er staat in het hele gebouw één rolstoel en ik denk uit het jaar 0. De kinderen die niet kunnen lopen, blijven of op bed liggen of zij zitten buiten, werd mij verteld. Ik zag inderdaad een aantal meervoudig gehandicapte kinderen gewoon buiten zitten en half liggen.
Toen ik sprak over rolstoelen, werden zijn ogen groter en haalde hij direct zijn mededirecteur erbij die mij ook hartelijk welkom heette.
Bij dit project ga ik een rolstoel achterlaten (de directeur weet dit echter nog niet).
Mijn doel is om terug te komen, te bespreken welk kind een rolstoel nodig heeft (of rollator) en dan probeer ik op te meten en te bekijken welke rolstoel voor dat specifieke kind haalbaar is.
Hiervan word ik blij! Zij waarschijnlijk ook!
Daarbij hoort dan natuurlijk ook een les banden plakken, want ik geloof niet dat zij dit (naar onze maatstaven en hulpmiddelen) kunnen.
Dus voor die les, kom ik ook een keer terug en ik stel dat ook een beetje als voorwaarde, zodat bij een lekke band zij zichzelf kunnen bedruipen en de rolstoel niet in de hoek blijft staan.
(nu denk ik gelijk: "Deze mensen moet voorzien blijven van bandenplakspullen...." .
Ik kan Mary alleen maar dankbaar zijn, dat ik door haar naar Uganda heb mogen komen en hier mijn eigen weg heb kunnen uitstippelen.
-
22 Februari 2010 - 09:38
Ineke:
Jeetje Anita wat ben ik trots op je. Heaven must be missing an angel.
(en ik ook)
Liefs,
Ineke -
22 Februari 2010 - 10:21
Edje:
Hoi Anita,
Wat krijg jij in een korte tijd al veel voor elkaar! Geweldig. Succes en de groetjes van Edje
p.s leuke reisverslagen om te lezen. -
22 Februari 2010 - 11:06
Liet Hellebrekers:
Hallo Anita,
Wat fijn dat je je weg gevonden hebt in Uganda en vooral, contacten krijgt waar je iets mee kunt. Ik ben echt blij voor je want de start was moeizaam. Ik zal Peter zondag toch vragen naar een eventueel ander adres voor een audicien want die vraag ligt er nog altijd heb ik uit je verhaal begrepen.
Ik wens je heel veel succes en tot mails.
Liet. -
22 Februari 2010 - 11:57
Gerard En Trudy:
Hoi Anita, wat ben je goed bezig! Wij lezen je reisverslagen samen. Wij wensen je veel succes met alles wat je hier onderneemt. Veel lieve groeten van Gerard en Trudy -
22 Februari 2010 - 13:21
Nelly Welters:
Hallo Anita,
Ik heb ademloos je belevenissen van de afgelopen dagen gelezen. Wat een moed! En wat een optimisme! Ik kan me wel voorstellen dat je hier heel veel goeds kunt verrichten voor de "verstopte" kinderen met een handicap. Ze zullen niet weten wat hen overkomt. Ik wens je, ook namens Peter, héél veel succes toe en dat alle hulpmiddelen een goede plek zullen krijgen. Groetjes, Nelly en Peter -
23 Februari 2010 - 12:26
Noor:
Ben trots op je!! -
23 Februari 2010 - 12:34
Kees:
Hallo Anita,
Mijn complimenten voor wat je daar voor elkaar weet te krijgen.
Jouw initiatieven en doorzettingsvermogen zijn bewonderingswaardig.
En je reisverslagen zijn leuk om te lezen. Ga zo door.
Groeten, Kees
-
23 Februari 2010 - 12:54
Alexandra En Hannie:
Hoi Anita,
Wat geweldig dat jij je weg hebt weten te vinden naar de kindertjes.
Daar heb je doorzettingsvermogen en heel veel positiefo's voor nodig.
Als je tijd hebt zou je dan een keer een foto met je geel gebloemde laarzen achter op de boda boda willen maken?
Heel veel succes verder en ik kijk al uit naar je volgende verslag.
-
23 Februari 2010 - 13:24
Lau En Mam:
Wij kunnen ons voorstellen dat je dit een uitdaging vindt (alsof het voorgaande dat niet zou zijn). Je bent geweldig bezig. Wat een verrassing dan onze ondernemende dochter ook nog eens een goede schrijfster zou zijn. Je schrijft echt enig en we moeten er vaak om lachen. Het is natuurlijk heus niet fijn altijd, maar je brengt het met humor.
liefs van ons -
23 Februari 2010 - 19:54
Oom RuudTante Wilma:
Sterke Anita,
Wat geweldig dat je nu hebt gevonden waarvoor je uiteindelijk naar Uganda ging , om zorg en liefde te geven aan arme en minder bedeelde kinderen, dit was wat je wilde. Fijn dat het zo loopt na de teleurstelling er voor. Ik hoorde van Maria dat je morgen met het Nederlandse echtpaar op stap gaat naar andere dorpen om ook daar wat voor de kinderen te kunnen betekenen. We wensen je heel veel succes. Ook lezen we samen de berichten van je ,we leven erg met je mee. Gauw tot volgend nieuws en STERKTE, je kunt het. Tante Wilma.
P.S. We hebben al drie keer geprobeerd dit bericht te plaatsen. Ben benieuwd of het nu lukt. -
23 Februari 2010 - 20:35
Peter, Kosovo:
Hallo Anita,
Zojuist je verhalen gelezen en vind het best wel stoer om je ideaal achterna te gaan en deze reis te doen in een ver vreemd land. Heel wat anders dan mijn missie in Kosovo. Veel sterkte en succes met je werk daar.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
