Monica en de buggy

Voor het eerst in mijn leven heb ik achterop de brommer (boda boda) gezeten met een (toch nog zware) buggy. Dat lijkt eenvoudig, maar het was wel even nadenken hoe ik dit ding nou moest vasthouden. Rechtopstaand was wat lastig, omdat het balanceren dan moeilijk is tijdens het incasseren van hobbels en kuilen. Dus toch maar in de breedte vóór mij, tussen de bodachauffeur en mijzelf in. Links en rechts een behoorlijk stuk uitstekend. Nu maar hopen dat we onderweg niet iemand links of rechts zouden scheppen. Gelukkig ging het goed.

Vrijdag heb ik mijn eerste voorziening weggegeven en dat was erg leuk.
Op het schooltje van Mary (waar ik eerst zou gaan werken) beginnen de eerste gehandicapte kindjes te komen. Waaronder ook de 3-jarige Monica, die zonder beentjes is geboren. Zij is het eerste kindje wat gesponsord (door iemand anders) onderwijs kan genieten.
Monica woont in de naastgelegen sloppenwijk, maar dit is zeker drie km van de school verwijderd. Moeder brengt haar iedere dag lopend, met Monica op haar arm, naar school en haalt haar in de middag weer op. Dat is een behoorlijke trippel en moeder klaagde de laatste tijd steeds over rugklachten. Wat wil je....het kind (moeder) is zo mager als het maar kan en het is behoorlijk zwaar om drie km lang een kind op je arm (of rug) te dragen.
Een buggy met massieve wielen zou soelaas bieden.

Dus gewapend met de buggy per boda boda naar de school gereden en daar aangekomen, heb ik Monica in de buggy gezet. Dit vond ze prachtig!
Om half 1 kwam moeder haar dochter halen en zij straalde toen zij haar dochtertje in die buggy zag zitten. Ik gaf moeder een hand en zij ging even op haar knieën. Oh, vreselijk vind ik dat! Het is een soort van “nederigheid” die maakt dat ik mij schaam voor mijn blanke huid en de daaraan gekoppelde rijkdom. Sowieso is het stuk “discriminatie en blank en zwart” een heel gevoelig aspect hier. Maar hierover zal ik een andere keer iets meer schrijven.

Een van de docenten vertaalde mijn verhaal en uitleg hoe de buggy werkte (de rem, het in- en uitklappen, de rugleuning die naar achteren geklapt kon worden) en zij deed mij na.
Gevoel voor techniek had ze zeker en haar armkracht was behoorlijk groot, want zij kon zonder het gepuf en gekreun de buggy in- en uitklappen.

Trots liep zij, met Monica in de buggy, naar huis. De persoonlijke spulletjes had zij in het gehaakte tasje achter de buggy gehangen.
En maandag, hoorde ik, werd Monica weer gebracht in de buggy en zij arriveerde veel eerder dan de vorige dagen.