Een heel bijzondere dag in Kampala

Als ik dit schrijf ben ik bevrijd van mijn “Hookworm”. De medicatie sloeg goed aan, maar de bijwerkingen zorgde er soms voor dat ik midden in de nacht twee emmers nodig had. Tegelijkertijd! Maar het resultaat mag er dan nu ook wel zijn.

De dag nadat we met de kindjes naar het ziekenhuis waren geweest belde dr. Mamwoyo mij al op om te vertellen dat de oorstukjes waren gemaakt en of we de volgende dag weer met alle kinderen, ook de jongen Batulumayo, opnieuw konden langskomen. Nou..dat wilden we wel en we verzetten dan ook onze excursie voor die dag! Geweldig dat dit zo snel gemaakt kon worden, want de arts had gezegd dat het wel twee weken kon duren voordat de oorstukjes klaar waren.
Ineke en ik regelden gelijk een gesprek met de directeur van het kinderhuisje/school, het vervoer werd weer geregeld en met de gehoorapparaten in mijn tas reden we de volgende dag om half 8 weer met alle kinderen naar Kampala. Ook Leo en Herma gingen met veel plezier mee.

Mercy was het eerste meisje dat binnen mocht komen om de oorstukjes te proberen en het gehoorapparaat in te stellen. Oh, wat was dat spannend!
Eén van de oorstukjes paste niet goed en ter plekke werd een nieuw oorstukje gemaakt, terwijl ik het installeerapparaat opstartte. Hoe zat het ook al weer...?
De kabels aansluiten, batterij in het gehoorapparaat en het koppelstukje bevestigen. Gelukkig kon Wizkid Ineke met een paar drukken op een knop in het instelmenu komen! Dr. Mamwoyo kon precies naar aanleiding van de audiogram vertellen welke cijfers er waar moesten worden ingevoerd en samen hingen we boven het apparaat.
En nu kwam het grote moment.....het gehoorapparaat koppelen aan het oorstukje.
Zodra Mercy haar gehoorapparaten in had, klapte Ineke in haar handen en....Mercy keek om!
Ze hoorde het geluid en keek verbaasd. Mercy kan door de gehoorapparaten een klein beetje horen en zij bleef dan ook de rest van de ochtend op een piepende draaistoel zitten. Dat vond ze geweldig! En iedere keer dat zij iets hoorde (zoals haar eigen stappen van haar schoenen of de tv die in een halletje aanstond), wees ze naar haar oren en lachte!

Bij Sharon was het resultaat helemaal goed. Nadat er ook opnieuw oorstukjes moesten worden gemaakt en de gehoorapparaten werden ingedaan, werden haar ogen groter. Zij hoorde de arts, die achter haar stond, praten. Sharon heeft, voordat zij slechthorend werd, gepraat en verstond nu ook wat de arts zei. Sharon probeerde met woorden antwoord te geven op de vragen van de arts, maar werd heel verlegen bij het gebruik en horen van haar stem. Dit moment zorgde ervoor dat wij tranen in onze ogen hadden!

Batulumayo, die geheel doof is, zou waarschijnlijk baat hebben bij een operatie, waarbij implantaten in zijn hoofd worden bevestigd. Het hoofd van de afdeling gaf aan dat er een hoofdscan gemaakt diende te worden en schreef ter plaatse een verwijzing. Leo en Herma gingen met hem naar een ander ziekenhuis waar dit kon worden uitgevoerd.
De arts gaf aan dat hij gratis de operatie zou kunnen laten uitvoeren door een arts uit Amerika, mits de implantaten konden worden gesponsord. Hopelijk heeft dit nog een gevolg.

Cathy's lach blijf ik maar zien. Nadat de gehoorapparaten werden ingedaan kon ook zij horen wat de arts zei en begreep zij zijn vragen. Bij ieder geluid (klappen, fluiten, haar naam wat harder roepen) keek zij om en lachte! En die lach.....zo geweldig! Zij is 'mijn meissie' en een lach op haar gezicht heb ik, tot op deze dag, nog niet zoveel gezien. Ook zij zal weer moeten leren om haar stem te gebruiken en heeft daarbij nog een lange weg te gaan.

De kinderen wilden die dag de apparaten per se inhouden en zij hebben een poos gebiologeerd bij de tv in de hal van het ziekenhuis gezeten. Af en toe draaiend aan de volumeregelaar van de apparaten en verbaasd reagerend op geluiden die zij om zich heen hoorden.
Dr. Mamwoyo vond het ook geweldig. Enthousiast was hij bezig met het op maat maken van de oorstukjes en het passend maken van deze oorstukjes op de apparaten.
Helaas is de technologie hier nog niet zo geavanceerd als in Nederland en passen de oorstukjes niet echt fijn. Ze vallen soms uit de oren en het gepiep van de apparaten was ook voor ons bijna oorverdovend, maar dat kon de pret niet drukken!
Roland Zweers (zie: http://www.zweershoortoestellen.nl/log/item.php?id=209 ) heeft aangegeven dat hij in Nederland nieuwe oorstukjes voor de kinderen wil maken, als ik de afdrukken toezendt. Roland, geweldig! De afdrukken komen snel naar je toe.

Bij het verlaten van het ziekenhuis onweerde het. En...bij het dondergeluid schokken de drie kinderen enorm op. Ook dit hadden ze nog nooit gehoord en vonden ze, ondanks dat het eng was, helemaal geweldig.
Dit alles moest natuurlijk gevierd worden en hoe kan dat beter dan met Coca-Cola, patat en kip in het nabij gelegen grote en naar Ugandese normen Westers winkelcentrum. De kinderen keken hun ogen uit bij het zien van zoveel luxe. In één van de winkeltjes mochten de kinderen op Inekes kosten nog een 'beestje uit de dierentuin” uitkiezen. Dit hebben zij de hele weg naar huis in hun handen gekoesterd.
Maar het meest geweldige was nog wel.... de roltrap. Dit hadden ze nog nooit gezien.
Ik pakte de kinderen bij de handen en liep naar de roltrap toe. Voorzichtig stapte we één voor één erop en gingen naar boven. En vanaf boven weer naar beneden. Helemaal geweldig vonden ze dat en na het eten gingen ze met z'n vieren, wild zwaaiend naar ons, nog eens een paar keer heen en neer; de gehoorapparaten nog in!

Roland Zweers, Huib van Mossel, Monique du Mez en Raymond Ekelhoff, jullie zijn de sponsoren van deze gehoorapparaten. Maar wat geweldig dat WIJ dit mochten meemaken.