Nieuw geluid!
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
30 Maart 2010 | Oeganda, Kampala
Eergisteren was een heel bijzondere dag, want Ineke kwam vanuit Sudan naar Uganda. Wat heerlijk dat zij een weekje bij me is!
Gisteren was the big dag voor de vier slechthorende kinderen. Tenminste, we hoopten dat ze slechthorend zouden zijn en niet doof! Want niemand weet dat hier zeker.
Het gehoor van deze kinderen zou in het Mulago ziekenhuis in Kampala worden getest.
's Ochtends om half acht werden de kinderen uit het kinderhuisje (waar ze ook op school zitten) opgehaald (met een 10 persoonsbusje) en alleen al de rit naar het ziekenhuis was een enorme belevenis. Ik vermoed dat deze kinderen nog nooit in een auto hebben gezeten; laat staan hun eigen dorpje ooit hebben verlaten. In wild gebarentaal (ja, dat kan!) probeerden ze elkaar te wijzen op de dingen die zij buiten zagen en in de hoofdstad keken zij hun ogen uit.
De kinderen, Sharon, (9 jaar), Cathy (13 jaar), Batulumayo (10 jaar) en Mercy (14 jaar) zaten onder het genot van lolly's, koekjes en flesjes limonade heerlijk op de achterbank.
In het ziekenhuis stond de oorarts (dr. Mamwoyo) al op ons te wachten en nadat alle oortjes van binnen even waren bekeken kon het onderzoek beginnen. In gebarentaal werd eerst aan het eerste meisje Mercy duidelijk gemaakt dat zij bij het horen van een geluid haar hand moest opsteken. De koptelefoon ging op, de deur van de “geluidsvrije kamer” ging dicht en de test kon beginnen. Wij konden haar door het raam zien zitten. Een klein meisje, op een grote stoel en met een heel grote koptelefoon op haar hoofd. Dr. Mamwoyo begon met geluiden laten horen, maar er ging geen hand omhoog. Ik voelde mijn teleurstelling al broeien. Door het raam gebaarde hij nogmaals dat zij haar hand moest opsteken bij een geluid, want we waren bang dat zij het toch niet goed had begrepen. En plots, na nog een aantal geluiden te hebben laten horen, werden haar ogen groot, een glimlach van oor tot oor en haar hand ging hoog omhoog de lucht in. Ze hoorde het geluid! Alsof zij nog nooit een geluid had gehoord.
Dit moment is niet te beschrijven! Ineke en ik, Leo en Herma stonden allen te huilen van blijdschap en ontroering. Wat een emoties bij het zien van dit kleine smoeltje van dit mooie meisje en haar verbazing en blijdschap dat zij een geluid hoorde.
Bij Cathy en Sharon ging het op hetzelfde manier. Eerst geen reactie, maar daarna die explosie van blijdschap en de arm die recht omhoog de lucht inging! Wat geweldig!
Na deze blijdschap van ook onze kant, was de teleurstelling des te groter toen de kleine jongen Batulumayo geen enkele reactie gaf! Mercy vertelde hem in gebarentaal nog eens extra dat hij zijn hand omhoog moest teken als.....maar niets. Batulumayo is doof en zal dan ook niet geholpen kunnen worden met een gehoorapparaat. Je zag aan zijn gezichtje dat hij wel begreep wat er aan de hand was.
Na de testen werd een afdruk gemaakt van het binnenoor (wat sommige kinderen toch wel eng vonden, maar zich toch kranig gedroegen (kan ik een voorbeeld aan nemen)) en het eindresultaat is dat de drie meisjes absoluut geholpen zijn met een gehoorapparaat en dit zal hun leven drastisch veranderen.
Deze dag hebben we afgesloten met een gezamenlijke lunch met patat en kip. Wat hebben de kinderen gesmuld (wij wat minder) en vooral de kip ging erin als zoete koek (wat het voor hen denk ik ook was!). Onze stukken kip werden ook verdeeld onder de kinderen en de rit terug lagen drie van de vier kinderen te slapen.
Wat een dag. Wat een emoties! Ineke en ik waren zo moe van alle emoties en fantastische momenten dat we bij het zwembad van het hotel in slaap zijn gevallen. En mijn droom ging over Cathy, die de hele gang door het ziekenhuis mijn hand heeft vastgehouden.
Gisteren was the big dag voor de vier slechthorende kinderen. Tenminste, we hoopten dat ze slechthorend zouden zijn en niet doof! Want niemand weet dat hier zeker.
Het gehoor van deze kinderen zou in het Mulago ziekenhuis in Kampala worden getest.
's Ochtends om half acht werden de kinderen uit het kinderhuisje (waar ze ook op school zitten) opgehaald (met een 10 persoonsbusje) en alleen al de rit naar het ziekenhuis was een enorme belevenis. Ik vermoed dat deze kinderen nog nooit in een auto hebben gezeten; laat staan hun eigen dorpje ooit hebben verlaten. In wild gebarentaal (ja, dat kan!) probeerden ze elkaar te wijzen op de dingen die zij buiten zagen en in de hoofdstad keken zij hun ogen uit.
De kinderen, Sharon, (9 jaar), Cathy (13 jaar), Batulumayo (10 jaar) en Mercy (14 jaar) zaten onder het genot van lolly's, koekjes en flesjes limonade heerlijk op de achterbank.
In het ziekenhuis stond de oorarts (dr. Mamwoyo) al op ons te wachten en nadat alle oortjes van binnen even waren bekeken kon het onderzoek beginnen. In gebarentaal werd eerst aan het eerste meisje Mercy duidelijk gemaakt dat zij bij het horen van een geluid haar hand moest opsteken. De koptelefoon ging op, de deur van de “geluidsvrije kamer” ging dicht en de test kon beginnen. Wij konden haar door het raam zien zitten. Een klein meisje, op een grote stoel en met een heel grote koptelefoon op haar hoofd. Dr. Mamwoyo begon met geluiden laten horen, maar er ging geen hand omhoog. Ik voelde mijn teleurstelling al broeien. Door het raam gebaarde hij nogmaals dat zij haar hand moest opsteken bij een geluid, want we waren bang dat zij het toch niet goed had begrepen. En plots, na nog een aantal geluiden te hebben laten horen, werden haar ogen groot, een glimlach van oor tot oor en haar hand ging hoog omhoog de lucht in. Ze hoorde het geluid! Alsof zij nog nooit een geluid had gehoord.
Dit moment is niet te beschrijven! Ineke en ik, Leo en Herma stonden allen te huilen van blijdschap en ontroering. Wat een emoties bij het zien van dit kleine smoeltje van dit mooie meisje en haar verbazing en blijdschap dat zij een geluid hoorde.
Bij Cathy en Sharon ging het op hetzelfde manier. Eerst geen reactie, maar daarna die explosie van blijdschap en de arm die recht omhoog de lucht inging! Wat geweldig!
Na deze blijdschap van ook onze kant, was de teleurstelling des te groter toen de kleine jongen Batulumayo geen enkele reactie gaf! Mercy vertelde hem in gebarentaal nog eens extra dat hij zijn hand omhoog moest teken als.....maar niets. Batulumayo is doof en zal dan ook niet geholpen kunnen worden met een gehoorapparaat. Je zag aan zijn gezichtje dat hij wel begreep wat er aan de hand was.
Na de testen werd een afdruk gemaakt van het binnenoor (wat sommige kinderen toch wel eng vonden, maar zich toch kranig gedroegen (kan ik een voorbeeld aan nemen)) en het eindresultaat is dat de drie meisjes absoluut geholpen zijn met een gehoorapparaat en dit zal hun leven drastisch veranderen.
Deze dag hebben we afgesloten met een gezamenlijke lunch met patat en kip. Wat hebben de kinderen gesmuld (wij wat minder) en vooral de kip ging erin als zoete koek (wat het voor hen denk ik ook was!). Onze stukken kip werden ook verdeeld onder de kinderen en de rit terug lagen drie van de vier kinderen te slapen.
Wat een dag. Wat een emoties! Ineke en ik waren zo moe van alle emoties en fantastische momenten dat we bij het zwembad van het hotel in slaap zijn gevallen. En mijn droom ging over Cathy, die de hele gang door het ziekenhuis mijn hand heeft vastgehouden.
-
30 Maart 2010 - 18:39
Liet Hellebrekers:
Hoi Anita,
Wat een ontlading bij het zien van een opgestoken hand. Door jouw manier van schrijven kan ik me jullie emoties heel goed voorstellen. Geweldig dat dit je weer is gelukt!
Ik wens je nog heel veel succes bij alles wat je onderneemt. Oeganda zit in je hart en daar kunnen ze daar alleen maar blij mee zijn.
Geniet maar lekker van deze bijzondere momenten.
Liet
-
30 Maart 2010 - 18:55
Lau En Mam:
Lieve Anita,
Wat een prachtverslag (je kunt het bijna zelf beleven en invoelen)en wat een pracht foto's.
En dan die blijdschap van de 3 kinderen en ook de teleurstelling van het ene jongetje.
Heerlijk dat jullie dit ook een keer samen kunnen beleven.
Geweldig!!!!!
hugh en liefs van ons -
30 Maart 2010 - 20:55
Tante Wilma,oom Ruud:
Hai Anita wat geweldig om dit te mogen meemaken ,Wel triest voor dat knulletje.Met tranen in de ogen zitten we dat hier te lezen,maar jij en Ineke hebben dat in werkelijk heid mogen beleven,fantastisch geen woorden voor wat jij allemaal voor elkaar krijgt.Dit moet toch voor jou een grote voldoening geven.Wij zijn dan ook enorm trots op jou en hebben een geweldige bewondering voor je. Geniet er ook van dat Ineke bij je op bezoek is en doe haar van ons beiden de hartelijke groetjes.Ook jijzelf vele lieve groeten en een lekkere hugh van ons. -
30 Maart 2010 - 21:14
Theo:
Wauw,fantastisch dat jou dit gelukt is!
Wat een mooi verhaal en wat heerlijk dat Ineke bij je is geniet ervan.
Veel liefs Theo -
30 Maart 2010 - 22:27
Sjan Haneveer:
Hallo Anita,
We kennen elkaar niet, maar toch kan ik al met enige zekerheid stellen dat ik jou beter ken dan jij mij ;-)
Dat komt omdat ik -sinds 5 maart getransformeerd in een soort van 'Oeganda-spons'- me vanavond op jouw blog gestort heb.
Via de blog van onze dochter Marjolein, met tussenstop op de blog van Silvie, ben ik bij jou terecht gekomen.
Jouw beeldende verhalen, onderstrepen de avonturen van onze dochter en zijn dus zodoende voor mij heel waardevol om te lezen.
Zonder elkaar te kennen heb je me al een brok in de keel maar ook tranen van het lachen bezorgd, waarvoor dank!....Ik blijf je volgen!
Hartelijke groeten, pas goed op jezelf en hopelijk ook een klein beetje op mijn meisje ;-)
-Sjan Haneveer- -
31 Maart 2010 - 17:02
Jetty:
Ha Anita,
Je zou denken"onbeschrijfelijk" allemaal. Maar jij weet het toch mooi te verwoorden. Zoals de voorgangers, neem ook ik mijn petje voor je af. Geniet vooral ook van elkaar nu. Even tijd voor jullie zelf. Ben je inmiddels al weer wat meer opgeknapt of ben je nog steeds gastvrouw voor de parasieten?
Lieve groet, Jetty -
31 Maart 2010 - 20:25
Gerard En Trudy:
Lieve Anita,
hartelijk dank voor je ontroerende verslag. Als er weer een nieuw verslag verschijnt, wordt dat hier in huis hardop voorgelezen, wat mij niet altijd lukt zonder brok in de keel! Ben je al wat opgeknapt? Geniet van deze dagen, word gauw weer helemaal beter...Veel liefs van ons beiden: Trudy -
01 April 2010 - 09:41
Noor:
YES YES YES!!! -
01 April 2010 - 11:33
Roland Zweers:
Hoi Anita,
Ik begreep uit je mailtje van gisteren dat vandaag de grote dag is? Spannend en fingers crossed. We leven allemaal reuze mee, enne voor Batulumayo zijn we al weer op zoek hoor. Ik heb al weer wat instatnties laten rennen... ;-) -
10 April 2010 - 15:29
Alexandra En Hannie:
Hoi lieve Anita,
Met tranen in m'n ogen heb ik je verhaal gelezen. Wat een kanjer ben je om zoiets voor elkaar te krijgen. Geweldig ook dat Ineke bij je was zodat jullie dit samen konden beleven. Heel veel succes verder.
Veel liefs van ons.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
