Buda buda, achterop de brommer.

Mijn eerste ochtend begon, hoe kan het anders, met een kopje Hollandse koffie. Wat een genot na een nacht niet slapen. De eigenaar van het guesthouse had voor mijn eerste ochtend een ontbijt in de koelkast in de keuken neergezet. Erg aardig, maar wel jammer dat het in een soort ondefinieerbaar plasje lag. Ik had direct gegeten en gedronken en alleen de twee kleine banaantjes heb ik eruit gehaald.
Na een frisse douche (van warm water is hier echt géén sprake) ben ik naar het dorpje Mukono gelopen. Ik moest geld wisselen en een Ugandese simkaart kopen. Ik zou met Mary nog telefonisch contact hebben over de plaats van ontmoeting, maar met mijn eigen telefoon had ik slecht bereik. Dat was dus erg lastig nu de plaats waar Mary haar kinderhuis/school heeft, geen adres had...

Langs de kant van de mainroad verkopen de plaatselijke Ugandezen hun waar. Plots zag ik een meisje naast een soort van gele 'wegtelefoon' zitten. In mijn geval fungeerde het als een soort van ANWB want op deze wijze kon ik Mary bellen. En dat voor € 0,10. Mijn dollars had ik echter nog niet ingewisseld, dus ik gaf het leuke kind een briefje van 5 dollar. Veel te veel natuurlijk, maar ach…ze had mij gered.
Ik denk dat zij nog nooit een dollar had gezien, want ze wist niet wat zij hiermee moest. Uiteindelijk beloofde ik de volgende dag (morgen) terug te komen en haar die € 0,10 in Ugandees geld te geven. Dit vond zij prima (wat een heerlijke goedgelovigheid). En daarmee is zij bij mij aan het goede adres!

De plaats van onze afspraak lag nog zeker 20 minuten lopen van de plek waar ik mij bevond. En ik had er al 20 minuten in de hitte opzitten.
In Uganda verplaatsen de mensen zich of in taxibusjes of achterop de brommertaxi. Dat laatste leek mij wel wat. Ik heb inmiddels gezien dat ik maar mijn pink omhoog hoef te steken om zo'n knul op de brommer te laten stoppen, dus ik wachtte even op een jonge man, van wie ik dacht dat hij goed Engels kon spreken, want dat doen ze hier echt niet allemaal.
Achterop zittend zei de jongeman lachend: 'houd je maar goed aan mij vast'. We moesten er samen om lachen, terwijl ik in de tussentijd met samengeknepen billen vroeg of hij wel rustig aan wilde doen. Dit deed hij, terwijl hij zei dat ik een 'angsthaas' was.

Mary, een goedlachse, aardige dame. Ze spreekt gelukkig wat Nederlands, zodat ik een uitweg heb in moeilijke gesprekken. Het was een heel leuke ontmoeting en ik ben inmiddels en hoop wijzer geworden, waarover ik de volgende keer meer vertel.
Tot morgen!