lets go see the world

Lets go see the world.

Al jarenlang volgen we Steven. Een jongen van inmiddels 15 jaar die dermate gehandicapt is dat hij niet kan lopen. Wel kruipen. Hij is vroeger wel naar school geweest, tot en met de 3e klas, maar door het gebrek aan schoolgeld is hij al geruime tijd thuis. Net als veel andere kinderen wilde hij heel graag naar school, maar één van de grote problemen was het toiletbezoek.
Nu moeten jullie weten dat een toilet in Uganda eigenlijk gewoon een gat in de grond is, waarbij goed mikken of richten van groot belang is. Het toiletbezoek van Steven betekende dat hij kruipend het gat moet bezoeken en zijn kleding dus constant besmeurd waren. Een tillift of een gehandicaptentoilet bestaat hier niet en dit was dus de reden dat Steven op iedere lagere school werd geweigerd. Ook die wij met hem bezochten.

Vorig jaar zijn wij zelfs zover gegaan dat wij bij een lagere school een aangepast gat (toilet) wilde laten bouwen, maar de betreffende schooldirecteur wilde hieraan niet meewerken. Het siert hen namelijk niet om een gehandicapt kind op te nemen.

Steven, zo slim als hij is, heeft zichzelf en met behulp van zijn zusjes, redelijk Engels geleerd. Ineke en Anita hebben hem en zijn moeder vorig jaar de mogelijkheid meegegeven om zelf in de buurt te kijken naar een school die hem wel zou kunnen opnemen. En dit jaar dacht hij dit gevonden te hebben bij een school voor blinden. We besloten om eerst samen met moeder deze school te bezoeken. Helaas was ook deze school niet ingericht voor rolstoelgebruikers. Maar de directeur van deze school had contact met een zuster (non) elders in Jinja.
Na een lang telefoongesprek besloten we op de brommer te stappen en de school te bezoeken. St. Ursula, speciaal need school. Precies wat we moesten hebben. We werden begroet door diverse kinderen met een beperking en zuster Lucie luisterde aandachtig naar ons verhaal. “Let’s bring the boy and we will see”, was haar antwoord. Het was nog niet zeker of Steven mocht komen en met een schietgebed naar het universum haalden we de volgende dag Steven op. Trillend van de zenuwen (en hoop) en in zijn nieuwe (de vorige dag aan hem gegeven) t-shirt, zat hij klaar. De volgende tekst stond er op zijn t-shirt:”Let’s go see the world…” Hoe toepasselijk was dit in deze situatie.

Op school had hij een leuk gesprek met zuster Lucie die hem vervolgens vertelde dat hij mocht blijven. Het klinkt misschien gek, maar we pinkten allen een traantje weg van geluk. Eindelijk ging Steven zijn grootste wens in vervulling. Verder gaan waar hij was gebleven. De 3e klas en op een bordingschool. Direct tijdens dit bezoek werd afgesproken dat hij direct kon blijven.
Ineke en Anita moesten daarom nog op de brommer behoorlijk shoppen (matras, deken, lakens, suiker, zeep, wasbak, jerrycan, etc etc). Om te kijken hoe het ging, of hij het leuk vindt en of hij de uitdagingen die ook daar waren kon trotseren, besloten we om hem 1 week te laten proefdraaien. Ook hier is geen gehandicaptentoilet aanwezig, maar men gaat hier wat creatiever mee om. Wel moesten we handschoenen voor Steven aanschaffen die wasbaar zijn.

Soms is het beter om niet exact te weten hoe iets opgelost is.

Na 1 week troffen een innig gelukkige Steven. Op onze vraag of hij wilde blijven of toch naar huis wilde zei hij direct:" Mag ik alsjeblieft hier blijven ".
Ook zuster Lucie vertelde dat hij nu al vorderingen maakte.
En de nieuwe, grotere, rolstoel van Veldinks4kids paste goed

Thank you sponsors of Uganda on wheels foundation to let Steven see the world!