Mijn doktersbezoek
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
24 Maart 2010 | Oeganda, Kampala
Vandaag had ik een afspraak met Christine, de counselor uit het dorp waar Richard woont.
Maar voordat ik daarheen ging, moest ik eerst even langs “de huisarts”. Laten we maar zeggen dat ik een Afrikaans kwaaltje heb opgelopen (nee, geen HIV).
Gewapend met mijn havermoutontbijtbakje (daar kon tenminste een goedsluitende deksel op) met daarin de nog warme inhoud (geen havermout!) en mijn zonnebloemgebloemde kaplaarzen vertrok ik naar dokter Káto.
Achter op de boda, moest ik zorgen dat mijn bakje niet teveel zou klotsen, want de deksel moest wel droog blijven aan de binnenkant, voor het geval dokter Káto deze ter plekke zou openen en de inhoud zou gaan onderzoeken. Dat viel nog niet mee, want ik moest met één hand de schouder van de bodachauffeur vasthouden en in de andere hand mijn bakje balanceren.
Ik probeerde me voor te bereiden op het gesprek met de dokter, want leg maar eens in het Engels uit dat je zes weken iedere ochtend billeripsie hebt en dat je het gevoel hebt dat het 'daar' steeds maar “beweegt”. En ook nog eens op dié manier dat het zo duidelijk zou zijn, dat ik niet ´uit de broek hoefde´, want daar hou ik niet van.
Ik dacht nog:” Als ik mij nu voorstel als Anita “Aars”, dan was het gelijk duidelijk misschien. Helaas ging die vlieger niet op.
De dokterspraktijk was een soort doorloopgangetje en het was er niet druk gelukkig.
Dokter Káto was een aardige man, die het erg grappig vond dat ik uiteindelijk maar tekende wat ik ´down under´ allemaal voel "bewegen". Hij begreep het meteen, schreef een aantal woorden op een briefje waarvan ik alleen het woord ´bloed´ goed kon lezen en stuurde mij naar de volgende deur.
Daar zou het goedje in mijn havermoutbakje worden onderzocht. De onderzoeker las het briefje en kwam eerst met een injectienaald aanzetten. PANIEK!
De kamer was al klein, maar werd nu opeens wel heel klein....Want ik hou niet van naalden en al helemaal niet in Uganda. De man was echter niet zo geduldig als de mevrouw van de GGD in Nederland, dus ik moest mij flink vermannen. Het bleek echter te gaan om een vingerprik, maar toch..
In de ruimte stond een soort microscoop. Zo eentje die je thuis ook voor je hobby gebruikt en hij vroeg mij of ik mijn havermoutbakje wilde openen. Ik gebaarde nog dat hij zijn neus even moest dichtknijpen, maar ´dat was zijn werk´ gaf hij aan.
Met een naald zoog hij eventjes wat substantie uit het bakje omhoog en ging daarna fanatiek met een soort van luchtverfrisser spuiten. Voor het alibi-effect zei ik nog eventjes 'sorry'. Daarna deed hij de ventilator aan. (Nou, zo erg was het toch niet?)
Onder de microscoop bekeek hij het goedje en nadat ik vroeg of ik ook eventjes mocht kijken, legde hij uit dat hij wat had gezien. Of ik het ook kon zien?
Nou, dat kon ik! Ik zag allerlei vlekjes uit zichzelf zich verplaatsen. Hij pakte een boek erbij, zocht op welke type het was en liet het aan mij zien. Slik....Dat zag er vies uit. En eng ook nog.
Mijn bloed werd ook nog eventjes bekeken, maar dat zag er goed uit.
Hij schreef een aantal dingen op en ik mocht weer naar dokter Káto.
Bedenkelijk bekeek dokter Káto de aantekeningen en vertelde iets over hardnekkigheid, maar wel te genezen gelukkig. Met pillen en niet met een injectie, verzekerde hij mij.
Met het zakje pillen in mijn handen, waarvan ik er vandaag 12 in één keer moest nemen, besloot ik maar niet meer naar Christine te gaan.
En mijn havermoutbakje? De deksel ging er weer op en verdween in een prullenbak zonder zak en deksel....leve de schoonmaakster!
Maar voordat ik daarheen ging, moest ik eerst even langs “de huisarts”. Laten we maar zeggen dat ik een Afrikaans kwaaltje heb opgelopen (nee, geen HIV).
Gewapend met mijn havermoutontbijtbakje (daar kon tenminste een goedsluitende deksel op) met daarin de nog warme inhoud (geen havermout!) en mijn zonnebloemgebloemde kaplaarzen vertrok ik naar dokter Káto.
Achter op de boda, moest ik zorgen dat mijn bakje niet teveel zou klotsen, want de deksel moest wel droog blijven aan de binnenkant, voor het geval dokter Káto deze ter plekke zou openen en de inhoud zou gaan onderzoeken. Dat viel nog niet mee, want ik moest met één hand de schouder van de bodachauffeur vasthouden en in de andere hand mijn bakje balanceren.
Ik probeerde me voor te bereiden op het gesprek met de dokter, want leg maar eens in het Engels uit dat je zes weken iedere ochtend billeripsie hebt en dat je het gevoel hebt dat het 'daar' steeds maar “beweegt”. En ook nog eens op dié manier dat het zo duidelijk zou zijn, dat ik niet ´uit de broek hoefde´, want daar hou ik niet van.
Ik dacht nog:” Als ik mij nu voorstel als Anita “Aars”, dan was het gelijk duidelijk misschien. Helaas ging die vlieger niet op.
De dokterspraktijk was een soort doorloopgangetje en het was er niet druk gelukkig.
Dokter Káto was een aardige man, die het erg grappig vond dat ik uiteindelijk maar tekende wat ik ´down under´ allemaal voel "bewegen". Hij begreep het meteen, schreef een aantal woorden op een briefje waarvan ik alleen het woord ´bloed´ goed kon lezen en stuurde mij naar de volgende deur.
Daar zou het goedje in mijn havermoutbakje worden onderzocht. De onderzoeker las het briefje en kwam eerst met een injectienaald aanzetten. PANIEK!
De kamer was al klein, maar werd nu opeens wel heel klein....Want ik hou niet van naalden en al helemaal niet in Uganda. De man was echter niet zo geduldig als de mevrouw van de GGD in Nederland, dus ik moest mij flink vermannen. Het bleek echter te gaan om een vingerprik, maar toch..
In de ruimte stond een soort microscoop. Zo eentje die je thuis ook voor je hobby gebruikt en hij vroeg mij of ik mijn havermoutbakje wilde openen. Ik gebaarde nog dat hij zijn neus even moest dichtknijpen, maar ´dat was zijn werk´ gaf hij aan.
Met een naald zoog hij eventjes wat substantie uit het bakje omhoog en ging daarna fanatiek met een soort van luchtverfrisser spuiten. Voor het alibi-effect zei ik nog eventjes 'sorry'. Daarna deed hij de ventilator aan. (Nou, zo erg was het toch niet?)
Onder de microscoop bekeek hij het goedje en nadat ik vroeg of ik ook eventjes mocht kijken, legde hij uit dat hij wat had gezien. Of ik het ook kon zien?
Nou, dat kon ik! Ik zag allerlei vlekjes uit zichzelf zich verplaatsen. Hij pakte een boek erbij, zocht op welke type het was en liet het aan mij zien. Slik....Dat zag er vies uit. En eng ook nog.
Mijn bloed werd ook nog eventjes bekeken, maar dat zag er goed uit.
Hij schreef een aantal dingen op en ik mocht weer naar dokter Káto.
Bedenkelijk bekeek dokter Káto de aantekeningen en vertelde iets over hardnekkigheid, maar wel te genezen gelukkig. Met pillen en niet met een injectie, verzekerde hij mij.
Met het zakje pillen in mijn handen, waarvan ik er vandaag 12 in één keer moest nemen, besloot ik maar niet meer naar Christine te gaan.
En mijn havermoutbakje? De deksel ging er weer op en verdween in een prullenbak zonder zak en deksel....leve de schoonmaakster!
-
24 Maart 2010 - 18:40
Marieke:
Aars; met een T er tussen! hihihihi, die kennen we ;-)
sterkte met de bijwerkingen! -
24 Maart 2010 - 21:16
Janneke:
Héé Miss Rapperdeflap, slaan je superstopkurk pillen al aan? Straks weken niet meer kunnen zeker? Hahahahahaha -
24 Maart 2010 - 21:57
Liet Hellebrekers:
Hoi Anita,
Wat kun jij je "ongemakken" grappig omschrijven, ik vond het een prachtig verhaal om te lezen maar het is natuurlijk minder als je het aan den lijve ondervindt.
Ik hoop dat die dokter Káto je goed spul heeft gegeven en je er gauw vanaf bent.
Sterkte!
Groeten van Liet -
25 Maart 2010 - 09:34
Diana:
Hey meis,
Ik hoop dat je heel snel van de slingerpoep af bent :-) -
26 Maart 2010 - 00:13
Theo:
Shit,maar ik begrijp waarom jij je zonnebloemgebloemde kaplaarzen hebt aangedaan.Sterkte -
26 Maart 2010 - 12:37
Nelly Welters:
Ha die Anita,
Meid wat een misère! Slingerschijt is sowieso al niet prettig, maar in de contreien waar jij je bevindt moet je er al helemaal niet aan denken! Succes met de medicatie en hopelijk ben je er binnen niet al te lange tijd vanaf!
In die tussentijd: sterkte!
Groetjes,
Nelly en Peter -
26 Maart 2010 - 16:00
Mam Maria:
Hai Meisje,
Het was echt schrikken en dan nog voelen bewegen. (je bent in ieder geval 's nachts niet alleen!) Nee, het is echt niet grappig hoor; laten we maar hopen dat de pillen goed helpen en die parasieten snel zullen verdwijnen. Nu nog flink Immodium ertegenaan, dan heb je in ieder geval minder emmers nodig. Bovendien zul je deze toch ook nodig hebben voor je wasjes. (kledingwasjes, dus). veel liefs van ons beiden. -
28 Maart 2010 - 14:35
Oom RuudTante Wilma`:
Hay Lieverd we zijn weer terug vanuit Italie.Wat hebben we je verhalen gemist.En wat hebben we het regelmatig ja zeg maar dagelijks over jou gehad ,van hoe zou het gaan hoe zou ze het maken?Maar je laatste bericht was toch niet zo geweldig dat gemorrel met die darmen en hoop ook gauw dat dit snel over is.Wat een geweldige resultaten bereik je.Wat een doorzettingsvermogen heb je daar voor nodig,en jij doet toch maar geweldig petje af hoor.Wat fijn dat Maria en Lau naar je toe komen. Als je diep in mijn hart kijk en niet eens zo diep zou ik ook graag naar je toe komen.Ik heb aan Maria gevraagd waar we jou een plezier mee konden doen.Eventueel wat kleertjes voor de kinderen. Wat leuk dat Ineke naar je toekomt,dat hoorde ik van Maria.Nu lieverd we blijven je weer dagelijks volgen,en hoop dat het met jou gauw wat beter gaat.Veel liefs van ons uit Ouderkerk en van beiden een stevige hugh of hoe dat ook mag heten.Je begrijpt wel wat ik bedoel. -
28 Maart 2010 - 14:36
Oom RuudTante Wilma`:
Hay Lieverd we zijn weer terug vanuit Italie.Wat hebben we je verhalen gemist.En wat hebben we het regelmatig ja zeg maar dagelijks over jou gehad ,van hoe zou het gaan hoe zou ze het maken?Maar je laatste bericht was toch niet zo geweldig dat gemorrel met die darmen en hoop ook gauw dat dit snel over is.Wat een geweldige resultaten bereik je.Wat een doorzettingsvermogen heb je daar voor nodig,en jij doet toch maar geweldig petje af hoor.Wat fijn dat Maria en Lau naar je toe komen. Als je diep in mijn hart kijk en niet eens zo diep zou ik ook graag naar je toe komen.Ik heb aan Maria gevraagd waar we jou een plezier mee konden doen.Eventueel wat kleertjes voor de kinderen. Wat leuk dat Ineke naar je toekomt,dat hoorde ik van Maria.Nu lieverd we blijven je weer dagelijks volgen,en hoop dat het met jou gauw wat beter gaat.Veel liefs van ons uit Ouderkerk en van beiden een stevige hugh of hoe dat ook mag heten.Je begrijpt wel wat ik bedoel.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
