Geen woorden voor
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
09 Maart 2010 | Oeganda, Mukono
Soms kan ik geen woorden vinden die omschrijven wat ik meemaak, zie en voel.
En soms kunnen verhalen niet met humor en grapjes geschreven worden, omdat de dingen die ik zie, in de verste verte niet humoristisch zijn.
En soms, zoals vandaag, kan ik door de tranen heen, niet eens mijn letters op het papier lezen.
Hoe kun je gevoelens als machteloosheid, onrecht, boosheid, medelijden en pijn in woorden vertalen. Dat gaat niet. IK kan dat tenminste niet.
Vandaag zijn we (met we bedoel ik Sylvie een medevrijwilligster en Leo en Herma) (Lejofonds) naar een sloppenwijk geweest om, samen met de counselor, gehandicapte kinderen te bezoeken die voorzieningen nodig hebben. De counselor, Christine, is een vrouw van middelbare leeftijd en haar (vrijwillige) taak is om ouders van gehandicapte kinderen wat menselijkheid proberen bij te brengen en familieplanning uit te leggen.
Mijn doel is om lichamelijk gehandicapte kinderen met behulp van een rolstoel naar school te kunnen laten gaan. En nee, ik vind dit niet 'een druppel op een gloeiende plaat' want elk kind wat hierdoor onderwijs kan genieten, is er één.
Christine bracht ons naar een gezin waar Richard woonde. Richard is een 10-jarig meervoudig gehandicapt knulletje. We kwamen op het terrein en zagen een jongen op de grond zitten. Zeer vervuild en verwaarloosd, kwijlend en met een zeer nare en vieze wond aan zijn hand, waaraan de vliegen zich tegoed deden. Het was heel duidelijk dat dit kind niet werd verzorgd, laat staan liefdevol behandeld. Hij zat gewoon op de grond en verder niets. Ik heb eerst zijn neus een beetje schoongemaakt, omdat die snottebel er volgens mij al een week zat en ik voelde dat hij een beetje verstijfde bij mijn aanraking van mijn hand op zijn ruggetje. Richard kon niet lopen omdat hij op 4-jarige leeftijd waarschijnlijk polio heeft gekregen. Maar niemand weet dat zeker!
Moeder vertelde dat zij haar aandacht aan haar andere kinderen moest geven en dat zij de hoop in Richard had laten varen. Zij keek naar Richard en die blik straalde ijzige kou uit. Ik kreeg het er in ieder geval koud van.
Voor haar was Richard haar zoon niet meer; voor haar was hij niemand. Een straf van God en een enorme last voor haar, letterlijk en figuurlijk. Als ik hem ter plekke had meegenomen, was dat voor haar een enorme opluchting geweest.
De grote wond op zijn hand....ik vroeg haar hoe dat kwam en zij vertelde dat Richard wilde koken en zijn hand verbrandde. Wat een l...verhaal! Richard kan niet eens lopen, heeft een dermate verstandelijke beperking dat er van koken sowieso geen sprake is. Ook op mijn vraag waar hij sliep, werd ontwijkend geantwoord. Ik vermoed dat hij gewoon in de nacht buiten blijft. Op de koude, natte en harde grond.
Deze jongen wordt zwaar lichamelijk en geestelijk verwaarloosd (en ik vermoed ook nog mishandeld). Hij moet daar eigenlijk direct weg.
Sylvie stond huilend om een hoekje; Leo kon zijn woede bijna niet in bedwang houden toen hij de moeder boos toesprak over verantwoordelijkheid nemen voor je kind (wat Christine vertaalde) en ik....ik stond daar maar te kijken. Te kijken naar Richard, naar zijn verslagen gezichtje en lijfje en ik had hem zo graag even willen vasthouden. En nu heb ik zo'n spijt dat ik dat niet heb gedaan!
Leo en Herma gaan proberen om deze kleine Richard op kosten van het Lejofonds permanent te laten opnemen in een kinderhuisje voor gehandicapte kinderen. Onderwijs is voor hem waarschijnlijk niet mogelijk, maar wel verzorging en hopelijk een beetje liefde!
En als een rolstoel voor hem daarbij hulp biedt, dan krijgt hij die van mij.
En soms kunnen verhalen niet met humor en grapjes geschreven worden, omdat de dingen die ik zie, in de verste verte niet humoristisch zijn.
En soms, zoals vandaag, kan ik door de tranen heen, niet eens mijn letters op het papier lezen.
Hoe kun je gevoelens als machteloosheid, onrecht, boosheid, medelijden en pijn in woorden vertalen. Dat gaat niet. IK kan dat tenminste niet.
Vandaag zijn we (met we bedoel ik Sylvie een medevrijwilligster en Leo en Herma) (Lejofonds) naar een sloppenwijk geweest om, samen met de counselor, gehandicapte kinderen te bezoeken die voorzieningen nodig hebben. De counselor, Christine, is een vrouw van middelbare leeftijd en haar (vrijwillige) taak is om ouders van gehandicapte kinderen wat menselijkheid proberen bij te brengen en familieplanning uit te leggen.
Mijn doel is om lichamelijk gehandicapte kinderen met behulp van een rolstoel naar school te kunnen laten gaan. En nee, ik vind dit niet 'een druppel op een gloeiende plaat' want elk kind wat hierdoor onderwijs kan genieten, is er één.
Christine bracht ons naar een gezin waar Richard woonde. Richard is een 10-jarig meervoudig gehandicapt knulletje. We kwamen op het terrein en zagen een jongen op de grond zitten. Zeer vervuild en verwaarloosd, kwijlend en met een zeer nare en vieze wond aan zijn hand, waaraan de vliegen zich tegoed deden. Het was heel duidelijk dat dit kind niet werd verzorgd, laat staan liefdevol behandeld. Hij zat gewoon op de grond en verder niets. Ik heb eerst zijn neus een beetje schoongemaakt, omdat die snottebel er volgens mij al een week zat en ik voelde dat hij een beetje verstijfde bij mijn aanraking van mijn hand op zijn ruggetje. Richard kon niet lopen omdat hij op 4-jarige leeftijd waarschijnlijk polio heeft gekregen. Maar niemand weet dat zeker!
Moeder vertelde dat zij haar aandacht aan haar andere kinderen moest geven en dat zij de hoop in Richard had laten varen. Zij keek naar Richard en die blik straalde ijzige kou uit. Ik kreeg het er in ieder geval koud van.
Voor haar was Richard haar zoon niet meer; voor haar was hij niemand. Een straf van God en een enorme last voor haar, letterlijk en figuurlijk. Als ik hem ter plekke had meegenomen, was dat voor haar een enorme opluchting geweest.
De grote wond op zijn hand....ik vroeg haar hoe dat kwam en zij vertelde dat Richard wilde koken en zijn hand verbrandde. Wat een l...verhaal! Richard kan niet eens lopen, heeft een dermate verstandelijke beperking dat er van koken sowieso geen sprake is. Ook op mijn vraag waar hij sliep, werd ontwijkend geantwoord. Ik vermoed dat hij gewoon in de nacht buiten blijft. Op de koude, natte en harde grond.
Deze jongen wordt zwaar lichamelijk en geestelijk verwaarloosd (en ik vermoed ook nog mishandeld). Hij moet daar eigenlijk direct weg.
Sylvie stond huilend om een hoekje; Leo kon zijn woede bijna niet in bedwang houden toen hij de moeder boos toesprak over verantwoordelijkheid nemen voor je kind (wat Christine vertaalde) en ik....ik stond daar maar te kijken. Te kijken naar Richard, naar zijn verslagen gezichtje en lijfje en ik had hem zo graag even willen vasthouden. En nu heb ik zo'n spijt dat ik dat niet heb gedaan!
Leo en Herma gaan proberen om deze kleine Richard op kosten van het Lejofonds permanent te laten opnemen in een kinderhuisje voor gehandicapte kinderen. Onderwijs is voor hem waarschijnlijk niet mogelijk, maar wel verzorging en hopelijk een beetje liefde!
En als een rolstoel voor hem daarbij hulp biedt, dan krijgt hij die van mij.
-
09 Maart 2010 - 18:18
Monique :
Jezus heeeey, met tranen in mijn ogen zit ik dit te lezen. Wat erg allemaal, wat een leed. Ik vind het verschrikkelijk. En ik denk zeker niet dat het een druppel is op de gloeiende plaat, je zet in ieder geval dingen in gang en ik waardeer je moed enorm. Mijn hemel, ik kan wel janken als ik dit lees. Pfff......
Dankjewel Anita dat je bent gegaan en dat je dit doet. Ik leef met je mee. Als ik in de toekomst misschien een website voor je kan bouwen om sponsers voor dit soort projecten te vinden dan help ik je daarmee! Beloofd bij deze.
Hou je haaks,
liefs,
Monique xxx
-
09 Maart 2010 - 18:34
Liet Hellebrekers:
Anita, wat is dit een droevig verhaal. Bij het lezen werd ik al emotioneel, de manier waarop je de situatie beschrijft brengt me helemaal in die ellendige sfeer rondom dat verstoten kind. Vooral dat liefdeloze van zijn moeder raakt me heel erg. Ik hoop echt dat er door jullie bemoeienis een zonnestraaltje komt in het leven van Richard.
Ik stuur je, als onbekende, toch een dikke knuffel en wens je naast de heftige, droevige emoties ook veel vrolijke momenten.
Liet
PS Heb je al 'n mail van Peter gehad en kun je er iets mee? Ik hoop het echt voor je.
-
09 Maart 2010 - 19:34
Mam En Lau:
Lieverd, we voelen zo je verdriet, boosheid en machteloosheid in je verhaal. Wie weet kunnen jullie samen zorgen dat Richard in een kinderhuis komt. Niet dat dit nu zo prettig is, maar het zal een hemel zijn bij zijn situatie nu. Geweldig zoals je bezig bent. We kijken uit naar ons bezoek aan jou en vooal om jou in die omgeving mee te maken. Neem niet teveel zorgen mee want slapen is ook belangrijk. Knuffel van ons -
09 Maart 2010 - 20:05
Hannie:
Hoi Anita, met tranen over mijn wangen heb ik jouw verhaal gelezen, ik kan mij de onmacht en boosheid heel goed voorstellen! Ik heb dan ook verschrikkelijk veel bewondering en respect voor jouw initiatief daar!
elk kind is het waard om verzorging en een beetje liefde te krijgen.
Meid ik wens je veel sterkte met het ontdekken van die verschrikkelijke toestanden, maar als niemand het doet dan gebeurd en nooit wat! TOP!!!! petje af!!! -
09 Maart 2010 - 20:41
Ineke:
Lieve schat,ik kan me voorstellen dat je hier geen woorden voor denkt te hebben. Het lezen van de woorden, die je hierover gelukkig toch kon schrijven hebben op mij dezelde reaktie als op de bovenstaande mensen.
Nogmaals ik ben zo trots op je en ik hoop en geloof dat jij voor Richard het verschil gaat maken.
Heel veel liefs,
Ineke -
09 Maart 2010 - 20:59
Patricia:
Pfff... Wat een tranentrekker is dit verslag. Ik weet zeker dat jij wat voor Richard gaat betekenen. "Jij maakt het verschil..."
Groetjes,
Patricia. -
09 Maart 2010 - 21:37
Oom RuudTante Wilma:
Go nog aan toe,wat moet dat verschrikkelijk geweest zijn toen je dat zag,daar zijn geen woorden voor.Als we dit lezen krijg je al kippenvel,laat staan als je dit ziet.Wat goed dat je naar Richard ging om hem aan te raken,maar wat erg van die moeder om zo met je kind om te gaan.De mentaliteit is in die landen geheel anders als hier bij ons .Maar dit is gewoon bij de beesten af,toch zul je de komende tijd meer van deze situaties tegen komen. We hopen ook Anita dat je zo doortastend blijft zoals je nu steeds bezig bent.Wij Anita zijn enorm trots op je,maar hou jezelf ook goed in de gaten.Lieverd veel sterkte en zet hem op xxx -
11 Maart 2010 - 08:07
Arno En Jorien:
He Anita,
Even een berichtje uit Langedijk. Lezen jou verhalen dagelijks en wensen jou veel succes met alles!
Groetjes Arno en Jorien. -
11 Maart 2010 - 12:58
Ingrid Roeland:
Hoi Anita,
Wat vreselijk voor zo'n kind. Het liefste zou ik naar je toekomen en hem meenemen naar nederland, Zo triest allemaal. Ik vind het super wat jij daar doet en blijf je verhalen volgen.
groetjes Ingrid -
11 Maart 2010 - 13:59
Alexandra En Hannie:
Lieve Anita,
Inderdaad geen woorden voor maar jij kunt toch de kracht vinden om met jou woorden glashelder weer te geven hoe de diep en diep trieste situatie daar is. Heel, heel veel sterkte en ik zal bidden dat Richard in het SOS kinderdorp de rest van zijn leventje mag leven, samen met andere kindertjes, aandacht en een beetje liefde EN dat heeft hij dan voor 95% aan jou te danken.
Een dikke pakkerd van ons. -
12 Maart 2010 - 09:21
Nelly Welters:
Hoi Anita,
Kippenvel is wel het minste wat je krijgt als je bovenstaand verslag leest. Wat een ellende en de onmacht die je voelt maakt je helemaal moedeloos. Goed van je, dat je die onmacht wilt omzetten in daden. Ik hoop dat de moeder Richard wil laten gaan als de mogelijkheid daarvoor aanwezig is. Sterkte en keep looking at the bright sight. Elke druppel op de gloeiende plaat is er immers één! Jij brengt die druppel in het leven van de kinderen die dit nodig hebben!
Groetjes, ook van Peter,
Nelly -
12 Maart 2010 - 13:30
Wim Juwett:
Anita, ik heb alle verslagen gelezen nadat je Moeder en Lau bij ons waren geweest. Natuurlijk heeft ze over je missie gepraat en op basis van haar verhaal er even ingedoken wat je allemaal doet in Mukono. Nu mijn petje af. Natuurlijk is het dweilen met de kraan open maar ik denk dat Richard blij mag zijn dat je hem zo hebt gezien. Helaas zijn er nog veel meer van zulke situaties en laten we hopen dat er meer Anita's rond lopen die het zelfde willen doen.
Deze daad is maar voor één kind maar vertegenwoordigd
1000 in je Hart!
Liefs en succes!
Wim & Ineke -
13 Maart 2010 - 16:34
Noor:
Lieve Anita,
als je het leven van één iemand kunt veranderen, gewoon door er te zijn en door jezelf te zijn, dan heb je al meer bereikt dan menig ander!
Houd ons op de hoogte!
x Noor
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
