Bewijs
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
06 Maart 2010 | Oeganda, Mukono
Enkele dagen geleden ben ik met een soort plaatselijke Ugandese reisleider de sloppenwijken van Mukono in geweest. De man (Ronald) was hier op het terrein om afscheid te nemen van een van de vrijwilligers en ik raakte met hem in gesprek. Nou ja, gesprek, sommigen zullen het eerder een kruisverhoor hebben genoemd, want eerlijk gezegd vroeg ik hem het hemd van het lijf over de Ugandese mentaliteit met betrekking tot gehandicapte kinderen.
Hij bevestigde de verhalen dat gehandicapte kinderen worden opgesloten en op mijn lichtelijk aandringen zou hij mij wel in contact kunnen laten komen met deze mensen/kinderen. Want verhaaltjes vertellen kan ik ook: bewijs wil ik zien!
In het dorp waar hij woont (buitenwijkje van Mukono) kende hij een aantal gezinnen met gehandicapte kinderen. Hij zou mij op de afgesproken dag om 10 uur komen ophalen en ik had het van te voren kunnen weten....afspraken en Ugandezen, die twee gaan niet samen.
De mensen die mij goed kennen, weten van mijn stiptheid en toen Ronald om 10.10 uur er nog niet was, steeg mijn irritatie (dat moet ik hier afleren!) en belde hem op. “Nog 5 minuten” zei hij. Nou, om 11 uur kon ik uiteindelijk instappen. Achterin de auto zaten nog twee Ugandezen, wat mij lichtelijk verontrustte. Maar na gevraagde uitleg (ik stap niet zomaar in hoor) vertrouwde ik het wel; ik probeer mij intuïtie maar te volgen. Dat is alles wat ik hier heb!
Het eerste gezin had een jongetje van 4-5 jaar wat slechts op zijn knieën kon lopen. Hij schuifelde over het terrein, wat ver van het dorp af was. Dit was ook het enige wat hij deed, een beetje schuifelen. Hij zat onder de blubber, omdat het de dag tevoren heel hard had geregend. Nu moet je weten dat deze mensen geen stromend water hebben, geen elektriciteit, dus een douche voor het slapengaan is er niet bij.
De ouders hadden vijf kinderen en iedereen sliep bij elkaar in een heel kleine kamer van ongeveer 3 bij 3. Ik mocht even om het hoekje kijken, maar durfde geen foto te nemen. De ouders wisten niet wat het jochie mankeerde en verder doktersbezoek is er nooit aan te pas gekomen. Ik ga hier een buggy achterlaten, zodat de andere kinderen misschien met hem kunnen wandelen of op die manier hem mee kunnen laten spelen met hun spelletjes. Of het echt goed besteed is weet ik niet. Of ze gebruiken de buggy voor het doel waarvoor hij wordt gegeven, of de buggy wordt verkocht om er eten van te kopen. Ik hoop het eerste.
Het laatste 'gezin' was schrikbarend. Alleenstaande moeder (man was overleden) en een meervoudig gehandicapt `kind` (20 jaar). Zodra er een mentale handicap bijkomt, is het hier goed fout. We kwamen bij een soort hutje van 1 bij 2, echt heel klein. De ramen waren dichtgemaakt met ijzeren platen en aan de deur hing een groot slot. Hier binnen zou een gehandicapte vrouw zitten, werd mij verteld.
De buurvrouw vertelde dat de moeder iedere dag fruit probeerde te verkopen langs de weg; dat waren haar enige inkomsten. Haar gehandicapte `kind` bleef dan binnen. Snikheet, alleen, zonder eten of drinken en liggend op een door haarzelf bevuilde betonnen vloer.
Ik kon het haast niet geloven en vroeg of de deur opengemaakt kon worden (eh, ja, soms moet je een beetje brutaal zijn). De buurman wilde wel naar de weg toelopen om de sleutel op te halen. Ik dacht nog: ”Die geeft die mevrouw nooit uit handen”. Maar jawel hoor. Na drie kwartier in de snikhitte te hebben zitten wachten, werd ons geduld beloond. De man kwam met de betreffende sleutel.
We liepen met z'n allen naar de deur alwaar ik mijn camera en fototoestel pakte. En toen werd ik overvallen door zó'n gevoel van schaamte....ik stond daar met vier zeer arme mensen, met mijn glimmende camera klaar en mijn fototoestel in mijn hand....Ik vond het eigenlijk niet kunnen....maar ja. Met het schaamrood op mijn kaken moet ik bekennen dat mijn schaamte het nét niet won van mijn nieuwsgierigheid.
De deur ging open en een enorme stank kwam mij tegemoet. Op de kale betonnen vloer zat half zittend een kleine vrouw, duidelijk lichamelijk en geestelijk gehandicapt, slechts gekleed in een zeer vuil T-shirt en zij lag half in haar ontlasting en urine. Daar lag zij al vanaf 7 uur in de ochtend en moeders zou pas tegen 5 uur thuiskomen. ONGELOFELIJK!
De buurman vertelde dat dit ´kind´ nooit buitenkwam en altijd binnen bleef, omdat moeder zich zó schaamde voor haar dochter.
Met dit beeld ging ik die avond naar bed....en daarmee sta ik nog steeds 's ochtends weer op!
Hij bevestigde de verhalen dat gehandicapte kinderen worden opgesloten en op mijn lichtelijk aandringen zou hij mij wel in contact kunnen laten komen met deze mensen/kinderen. Want verhaaltjes vertellen kan ik ook: bewijs wil ik zien!
In het dorp waar hij woont (buitenwijkje van Mukono) kende hij een aantal gezinnen met gehandicapte kinderen. Hij zou mij op de afgesproken dag om 10 uur komen ophalen en ik had het van te voren kunnen weten....afspraken en Ugandezen, die twee gaan niet samen.
De mensen die mij goed kennen, weten van mijn stiptheid en toen Ronald om 10.10 uur er nog niet was, steeg mijn irritatie (dat moet ik hier afleren!) en belde hem op. “Nog 5 minuten” zei hij. Nou, om 11 uur kon ik uiteindelijk instappen. Achterin de auto zaten nog twee Ugandezen, wat mij lichtelijk verontrustte. Maar na gevraagde uitleg (ik stap niet zomaar in hoor) vertrouwde ik het wel; ik probeer mij intuïtie maar te volgen. Dat is alles wat ik hier heb!
Het eerste gezin had een jongetje van 4-5 jaar wat slechts op zijn knieën kon lopen. Hij schuifelde over het terrein, wat ver van het dorp af was. Dit was ook het enige wat hij deed, een beetje schuifelen. Hij zat onder de blubber, omdat het de dag tevoren heel hard had geregend. Nu moet je weten dat deze mensen geen stromend water hebben, geen elektriciteit, dus een douche voor het slapengaan is er niet bij.
De ouders hadden vijf kinderen en iedereen sliep bij elkaar in een heel kleine kamer van ongeveer 3 bij 3. Ik mocht even om het hoekje kijken, maar durfde geen foto te nemen. De ouders wisten niet wat het jochie mankeerde en verder doktersbezoek is er nooit aan te pas gekomen. Ik ga hier een buggy achterlaten, zodat de andere kinderen misschien met hem kunnen wandelen of op die manier hem mee kunnen laten spelen met hun spelletjes. Of het echt goed besteed is weet ik niet. Of ze gebruiken de buggy voor het doel waarvoor hij wordt gegeven, of de buggy wordt verkocht om er eten van te kopen. Ik hoop het eerste.
Het laatste 'gezin' was schrikbarend. Alleenstaande moeder (man was overleden) en een meervoudig gehandicapt `kind` (20 jaar). Zodra er een mentale handicap bijkomt, is het hier goed fout. We kwamen bij een soort hutje van 1 bij 2, echt heel klein. De ramen waren dichtgemaakt met ijzeren platen en aan de deur hing een groot slot. Hier binnen zou een gehandicapte vrouw zitten, werd mij verteld.
De buurvrouw vertelde dat de moeder iedere dag fruit probeerde te verkopen langs de weg; dat waren haar enige inkomsten. Haar gehandicapte `kind` bleef dan binnen. Snikheet, alleen, zonder eten of drinken en liggend op een door haarzelf bevuilde betonnen vloer.
Ik kon het haast niet geloven en vroeg of de deur opengemaakt kon worden (eh, ja, soms moet je een beetje brutaal zijn). De buurman wilde wel naar de weg toelopen om de sleutel op te halen. Ik dacht nog: ”Die geeft die mevrouw nooit uit handen”. Maar jawel hoor. Na drie kwartier in de snikhitte te hebben zitten wachten, werd ons geduld beloond. De man kwam met de betreffende sleutel.
We liepen met z'n allen naar de deur alwaar ik mijn camera en fototoestel pakte. En toen werd ik overvallen door zó'n gevoel van schaamte....ik stond daar met vier zeer arme mensen, met mijn glimmende camera klaar en mijn fototoestel in mijn hand....Ik vond het eigenlijk niet kunnen....maar ja. Met het schaamrood op mijn kaken moet ik bekennen dat mijn schaamte het nét niet won van mijn nieuwsgierigheid.
De deur ging open en een enorme stank kwam mij tegemoet. Op de kale betonnen vloer zat half zittend een kleine vrouw, duidelijk lichamelijk en geestelijk gehandicapt, slechts gekleed in een zeer vuil T-shirt en zij lag half in haar ontlasting en urine. Daar lag zij al vanaf 7 uur in de ochtend en moeders zou pas tegen 5 uur thuiskomen. ONGELOFELIJK!
De buurman vertelde dat dit ´kind´ nooit buitenkwam en altijd binnen bleef, omdat moeder zich zó schaamde voor haar dochter.
Met dit beeld ging ik die avond naar bed....en daarmee sta ik nog steeds 's ochtends weer op!
-
06 Maart 2010 - 19:08
Mam Maria:
Lieve Anita, je kunt hier alleen maar accepteren wat je niet kunt veranderen: nl. de mentaliteit. Maar dat leer je toch al goed, moet ik zeggen.
Gewoon wachten tot het "hun" tijd is; de dag komt toch wel om!
Wat een schreinende situaties kom je tegen. Maar hopen dat je een klein beetje "hulp" bieden kan. Als je wat langer in Oeganda bent, krijg je vast meer zicht op zaken die je op kunt zetten. Wie weet.
We zijn echt hartstikke trots op je. Liefs van Lau en mij -
06 Maart 2010 - 22:46
Oom RuudTante Wilma:
Ach Anita wat een trieste ervaring is dit,maar wat goed dat je zo doortastend bent opgetreden.Wat moet je deze ervaring schokkend hebben gevonden.Ook wij, als we dit lezen dan krijg je er kippenvel van,maar jij maakt dat in werkelijkheid mee.We zijn zo trots op je wat je allemaal al voor elkaar hebt gekregen,geweldig.Morgen zondag dan zal er bij ons in de kerk voor je ge beden worden,zodat je de moed erin houdt en je missie kan volbrengen zoals jij in gedachte hebt lieve groeten oom Ruud tante Wilma. -
07 Maart 2010 - 08:46
Patricia:
Wat een situatie, Anita. Wij denken: arme vrouw. Maar gelukkig weet zij niet beter. Zo gaat het haar hele leven natuurlijk al.
Succes met alles!
Groetjes,
Patricia. -
07 Maart 2010 - 09:51
Edje:
Hoi Anita,
Wat goed dat je zo doortastend optreed. Maar wat kom je dan in moeilijke situaties terecht. Wat een moed en doorzettingsvermogen zeg.
Ik hoop dat, hoe klein misschien ook, deze mensen je hulp gaan aanvaarden. Groetjes Edje -
07 Maart 2010 - 11:40
Nelly Welters:
Hoi Anita,
je verhalen lezen als een boek, maar dan een waarbij de rilingen je zo nu en dan over de rug kruipen. Wat een ellende, en wat goed dat je wilt proberen daar een heel klein beetje verlichting in te brengen. Dit avontuur vraagt wel echt het uiterste van je aanpassingsvermogen en ik vind het knap dat je de "natuurlijke" elementen durft en kunt trotseren! Succes met je onderneming(en), groetjes ook van Peter,
Nelly -
07 Maart 2010 - 21:26
Liet Hellebrekers:
Dag Anita,
Ik lees je reisverslagen allemaal en met heel veel interesse. Het is ook leuk om te lezen want je schrijfstijl is heel beeldend en vaak grappig. Alleen je laatste verhaal heeft me, alleen al door het te lezen erg aangegrepen. Wat heeft die confrontatie dan met jou gedaan? Ik hoop echt voor je dat je de kans krijgt om daadwerkelijk het leven van diverse mensen waar je mee in contact komt een beetje positief te beinvloeden, want daar doe je het voor.
Ik wens je heel veel sterkte en ook heel veel plezier met je vele leuke contacten.
Heb je de cappuccino van Pab in Kampala al geproefd?
Ik heb Peter zondag nog eens aan jou herinnerd, hij zou het e-mail adres nog eens opnieuw bekijken of daar misschien iets fout was gegaan. Heb nog niks van hem daarover gehoord.
Hartelijke groeten van Liet.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
