Mijn eerste 'Afrika' ervaring dag 1
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
15 Februari 2010 | Oeganda, Mukono
Na een vertraging van bijna 1,5 uur (ijs op het vliegtuig) ben ik eindelijk vertrokken naar Uganda.
De eigenaar van het guesthouse-verblijf vertelde mij dat hij een taxi had geregeld, maar waar ik ook keek, geen bordje met mijn naam, dus ook....geen taxi. Wel een hoop bekijks van de Ugandezen, want ik zal er wel niet helemaal op mijn gemak hebben uitgezien nu mijn vermoeden dat ik zelf iets moest regelen in dit verre Afrika bewaarheid werd. Diverse mannen boden mij dan ook hun taxi aan, en da’s dan wel moeilijk kiezen.
Al met al een klein manneke uitgekozen (ik dacht: ”Als hij wat wil wat ik niet wil, kan ik hem wel aan”) en de kleine Benjamin bracht mij (enigszins) veilig en wel rond 00.30 uur op de plaats van bestemming. De details van deze kamikazetocht zal ik besparen, maar een uur na aankomst klopte mijn hart nog in mijn keel.
Aldaar aangekomen bracht de eigenaar mij naar een kleine hut met ijzeren dak. Geheel rond en bij binnenkomst knapte direct de enige gloeilamp op mijn kamer. Na enig kunst en vliegwerk kwam er een nieuwe fitting; de glasscherven zouden de volgende dag (nou ja, diezelfde dag dan) worden opgeruimd en op bloten voeten lopen leek mij sowieso geen goed idee. Ook het slot van de deur was stuk, dus de kamer afsluiten kon nog eventjes niet.
En dan sta je daar. Met twee bomvolle koffers, een kale kamer (op een bed in klamboe, stoel en tafeltje na) die niet op slot kan en helemaal in mijn uppie. Maar ik had mij voorgenomen dat elke tegenslag een uitdaging is, dus alla…..
Die nacht heb ik echter toch geen oog dicht gedaan. Ondanks dat de koffers de deur barricadeerde, was ik niet helemaal gerust. De boom boven mijn hut wierp harde pitten af en om de paar minuten gaf dat een enorme klap op het ijzeren dak. En de geluiden buiten verraden grote beesten die het grind konden laten kraken. Ik kon ze gelukkig niet zien.
En dat was denk ik maar goed ook!
De eigenaar van het guesthouse-verblijf vertelde mij dat hij een taxi had geregeld, maar waar ik ook keek, geen bordje met mijn naam, dus ook....geen taxi. Wel een hoop bekijks van de Ugandezen, want ik zal er wel niet helemaal op mijn gemak hebben uitgezien nu mijn vermoeden dat ik zelf iets moest regelen in dit verre Afrika bewaarheid werd. Diverse mannen boden mij dan ook hun taxi aan, en da’s dan wel moeilijk kiezen.
Al met al een klein manneke uitgekozen (ik dacht: ”Als hij wat wil wat ik niet wil, kan ik hem wel aan”) en de kleine Benjamin bracht mij (enigszins) veilig en wel rond 00.30 uur op de plaats van bestemming. De details van deze kamikazetocht zal ik besparen, maar een uur na aankomst klopte mijn hart nog in mijn keel.
Aldaar aangekomen bracht de eigenaar mij naar een kleine hut met ijzeren dak. Geheel rond en bij binnenkomst knapte direct de enige gloeilamp op mijn kamer. Na enig kunst en vliegwerk kwam er een nieuwe fitting; de glasscherven zouden de volgende dag (nou ja, diezelfde dag dan) worden opgeruimd en op bloten voeten lopen leek mij sowieso geen goed idee. Ook het slot van de deur was stuk, dus de kamer afsluiten kon nog eventjes niet.
En dan sta je daar. Met twee bomvolle koffers, een kale kamer (op een bed in klamboe, stoel en tafeltje na) die niet op slot kan en helemaal in mijn uppie. Maar ik had mij voorgenomen dat elke tegenslag een uitdaging is, dus alla…..
Die nacht heb ik echter toch geen oog dicht gedaan. Ondanks dat de koffers de deur barricadeerde, was ik niet helemaal gerust. De boom boven mijn hut wierp harde pitten af en om de paar minuten gaf dat een enorme klap op het ijzeren dak. En de geluiden buiten verraden grote beesten die het grind konden laten kraken. Ik kon ze gelukkig niet zien.
En dat was denk ik maar goed ook!
-
15 Februari 2010 - 18:17
Edmunda:
Hoi Anita,
Nou dat was wel een goed begin zeg. Wat lijkt mij dat eng. 's Nachts ergens aankomen en niet weten wat er om je heen gebeurd. Ik hoop dat je vandaag de omgeving heb kunnen verkennen, zodat je vannacht weer lekker kan slapen. Zie uit naar je volgende reisverslag.
Groetjes Edje. -
15 Februari 2010 - 20:26
Noor:
Wow... Ben trots op je! En ben benieuwd naar je visie op Uganda bij daglicht! -
15 Februari 2010 - 20:46
Lau En Maria:
Wat een onderneming en wat een lange, spannende en ook wel enge dag. Je bent zelfs nog vergeten te vertellen wat er op je bed zat.
Je schrijft leuk en wat apart om je belevenissen ook nog op deze manier te volgen.
We hopen dat je je gauw thuis zult voelen daar in dat verre Oeganda.
Liefs van ons, Mam Maria -
16 Februari 2010 - 10:20
Liet Hellebrekers:
Hoi Anita,
Ik wisr niet dat je al vertrokken was naar Uganda, heb je net nog een mail gestuurd met wat informatie. Heel veel succes en hou je haaks. Liet -
18 Februari 2010 - 07:18
Janneke:
Héé Anita, wat schrijf je ontzettend leuk. Zie het al helemaal voor me ! Echt geweldig... lach me rot !
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
