Miracle

Ongeveer twee jaar geleden kwam het jongetje Miracle op ons pad. Hij woonde bij oma, samen met een aantal andere kinderen en de levensomstandig heden waren niet optimaal.
Miracle zat in de nurcery klas, hij was een jaar of zeven en kon moeizaam leren. Ook ging hij meer niet dan wel naar school, omdat de afstand naar school voor hem moeilijk te lopen was. Het was een bangig ventje, die nauwelijks contact maakte of lachte.

Hij kon met krukken moeizaam lopen en de stichting heeft hem destijds een rolstoel gegeven, zodat hij naar school kon gaan en daar kon hij zich verder redden met zijn houten krukken. We hebben ook nog geprobeerd of hij in staat was om op een trycicle te rijden, maar hij was te angstig om dit zelfs maar te proberen, dus hier hebben we maar van af gezien.

De krukken die Miracle gebruikte waren veel te klein voor hem. En we hebben destijds heel veel moeite gedaan om een paar aluminium krukken te bemachtigen. Miracle en oma waren hier erg blij mee. Wij zagen echter dat deze krukken te groot voor hem waren en we hadden het vermoeden dat hij gewoon zijn oude krukken zou blijven gebruiken. Bijna dagelijks, als we van ons hotel naar de stad gingen, kwamen we met de Bodaboda langs het huisje van oma en elke keer zagen we Miracle met zijn oude krukken.

We hebben toen besloten om de aluminium krukken weer terug te nemen. Miracle huilde hier tranen met tuiten om en was ontroostbaar. We beloofden echter dat we er voor zouden zorgen dat hij andere, wel passende krukken zou krijgen. Een paar dagen later net voordat we weer naar Nederland terug zouden gaan, gingen we weer langs bij het huisje van oma, om Miracle op te meten. Toen bleek echter dat hij plotseling door zijn ouders was opgehaald en naar een ander gebied was verhuisd. Wij hadden geen tijd meer om naar hem op zoek te gaan en besloten het maar hierbij te laten.

Afgelopen week zijn we weer in Mukono aangekomen en omdat we toch steeds langs het huisje van oma kwamen besloten we om maar even een gesprek met haar te hebben en naar Miracle te vragen.
Het ging goed met Miracle, hij woonde nog steeds bij zijn ouders en hij ging naar school. Fijntjes werden wij eraan herinnerd dat wij Miracle nog krukken hadden beloofd en die nog niet hadden gegeven.

Tja daar zat natuurlijk een kern van waarheid in. En belofte maakt schuld. Wij hadden oma via de telefoon aan moeder laten vragen of zij Miracle op wilde meten, van onder de oksel tot aan de vloer.
Daarna hebben we houten krukken laten maken en zijn met een nichtje van Miracle in de Matatoe op weg naar het kereltje gegaan. Na een rit van 2,5 uur kwamen we bij zijn school aan, waar hij inderdaad in de klas zat en ook de rolstoel troffen we daar aan.

Of hij nu blij was met zijn nieuwe krukken was ons niet duidelijk, want het is nog steeds een timide, somber mannetje en we kregen met geen mogelijkheid een glimlachje op zijn gezichtje. Ook niet toen hij wat setjes kleding kreeg.
Na een bezoek aan de school zijn we bij de ouders van Miracle langs gegaan. Het bleek dat zij in een schitterend huis woonden, compleet met tv, schotel, stereo-installatie en een vrieskast. Ook hadden beide ouders werk.

Voor ons is het dan weer onbegrijpelijk waarom de ouders in het afgelopen jaar geen nieuwe krukken voor hem hebben gekocht, terwijl toch heel duidelijk was dat zijn oude krukken echt te klein voor hem waren. Toen wij deze vraag stelden aan de ouders was hun antwoord dat ze wel krukken hadden besteld bij de carpenter, maar dat deze nog steeds niet (een jaar later) waren geleverd.
Tactvol hebben wij hen uitgelegd dat wij de krukken voor Miracle hadden laten maken, binnen een (1) dag trouwens, omdat wij dit aan oma hadden beloofd, maar dat zij voortaan zelf de zorg voor hun kind en de hulpmiddelen op zich moesten nemen, omdat zij hier financieel toe in staat zijn. Of dit nu wel of niet binnen is gekomen bij de ouders en of ze dat begrijpen is ons onduidelijk, maar onze taak zit er wat Miracle betreft op.
Natuurlijk gaan we volgend jaar wel aan oma vragen hoe het met hem gaat.