Zoektocht naar Lydia
Door: Ineke en Anita
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
14 December 2012 | Nederland, Dirkshorn
Vandaag zijn wij Lydia, een kind dat we vorig jaar van een buggy hadden voorzien, gaan bezoeken.
Anita dacht dat zij wel wist hoe we daar moesten komen. We konden dus zonder onze werknemer en taxi driver op pad gaan (dat bespaart ons aardig wat geld, want we proberen erg op de kleintjes te letten). Nadat we onze boda (brommer) driver Fred hadden gebeld stonden we “ geduldig ”een uur op hem te wachten (tijd heeft geen waarde hier). Met een grote glimlach kwam hij uiteindelijk aan.
Anita klom, samen met de rolstoel , op de boda en Ineke stapte op de tweede en daar gingen we. Omdat we toch langs de markt kwamen konden we net zo goed even stoppen om een pondje sprinkhanen op te halen, die boda driver Mozes dan even bij zijn vrouw langs kon brengen. Wij zijn de lastigste niet en in dit geval waren we blij met de gewoonte dat men je hier nooit iets te eten aanbiedt.
Helaas was Anita in de war met het dorp waar Lydia woonde, waardoor we uiteindelijk toch maar de contactpersoon belde voor verdere uitleg over de werkelijke bestemming. De contactpersoon, Stephen, is nogal veeleisend, want vrijwel direct na onze ontmoeting vroeg hij of we voor hem een digitale camera hadden. In onze cultuur hebben we geleerd dat ‘mensen die vragen worden overgeslagen’, maar in Oeganda is het motto “beter vragen en nee horen, dan nooit vragen en zeker weten dat je niets krijgt’. In dit land leren we meer dan ooit “nee” zeggen op een vriendelijke manier natuurlijk.
De moeder van Lydia is een van de mooiste vrouwen die we tot nu toe hebben ontmoet en daarom hebben we een foto van haar laten uitvergroten en in een lijstje gedaan. Opgewonden van blijdschap zouden we haar vandaag deze foto geven.
Nadat we het huis hadden bereikt zagen we Lydia opgewonden kijken en hoorde haar roepen. Ook moeder kwam blij haar woning uit en begroette ons.
Lydia was gegroeid, maar helaas kon zij nog minder haar benen gebruiken. Haar spasmen maakte dat alles verstijfde en het looprek wat haar vader voor haar had gemaakt, kon bijna niet meer worden gebruikt door het verval van kracht. De nieuwe rolstoel paste gelukkig precies en moeder kon er goed mee overweg. Ze had inmiddels al spierballen gecreëerd door het duwen van de buggy. Ook werden de schoolprestaties van Lydia getoond en we begrepen dat zij op school persoonlijk werd begeleid (special care).
Daarna is het tijd voor de kadootjes voor Lydia en haar zusje, wat altijd een heerlijk moment is. Dit keer hadden we schoolschriften, potloden, een armbandje en kleurboekjes mee. En toen kwam het moment suprême. De foto. Nadat we de lijst hadden gegeven gilde ze bijna van plezier. Ze durfde bijna niet de foto’s aan de mannen te laten zien, maar ze was zichtbaar ontzettend blij.
Het was een heerlijke ochtend. Lydia is weer verzekerd van vervoer naar school, haar buggy kunnen we weer voor een ander kind gebruiken en we werden door de hele familie uitgezwaaid.
Anita dacht dat zij wel wist hoe we daar moesten komen. We konden dus zonder onze werknemer en taxi driver op pad gaan (dat bespaart ons aardig wat geld, want we proberen erg op de kleintjes te letten). Nadat we onze boda (brommer) driver Fred hadden gebeld stonden we “ geduldig ”een uur op hem te wachten (tijd heeft geen waarde hier). Met een grote glimlach kwam hij uiteindelijk aan.
Anita klom, samen met de rolstoel , op de boda en Ineke stapte op de tweede en daar gingen we. Omdat we toch langs de markt kwamen konden we net zo goed even stoppen om een pondje sprinkhanen op te halen, die boda driver Mozes dan even bij zijn vrouw langs kon brengen. Wij zijn de lastigste niet en in dit geval waren we blij met de gewoonte dat men je hier nooit iets te eten aanbiedt.
Helaas was Anita in de war met het dorp waar Lydia woonde, waardoor we uiteindelijk toch maar de contactpersoon belde voor verdere uitleg over de werkelijke bestemming. De contactpersoon, Stephen, is nogal veeleisend, want vrijwel direct na onze ontmoeting vroeg hij of we voor hem een digitale camera hadden. In onze cultuur hebben we geleerd dat ‘mensen die vragen worden overgeslagen’, maar in Oeganda is het motto “beter vragen en nee horen, dan nooit vragen en zeker weten dat je niets krijgt’. In dit land leren we meer dan ooit “nee” zeggen op een vriendelijke manier natuurlijk.
De moeder van Lydia is een van de mooiste vrouwen die we tot nu toe hebben ontmoet en daarom hebben we een foto van haar laten uitvergroten en in een lijstje gedaan. Opgewonden van blijdschap zouden we haar vandaag deze foto geven.
Nadat we het huis hadden bereikt zagen we Lydia opgewonden kijken en hoorde haar roepen. Ook moeder kwam blij haar woning uit en begroette ons.
Lydia was gegroeid, maar helaas kon zij nog minder haar benen gebruiken. Haar spasmen maakte dat alles verstijfde en het looprek wat haar vader voor haar had gemaakt, kon bijna niet meer worden gebruikt door het verval van kracht. De nieuwe rolstoel paste gelukkig precies en moeder kon er goed mee overweg. Ze had inmiddels al spierballen gecreëerd door het duwen van de buggy. Ook werden de schoolprestaties van Lydia getoond en we begrepen dat zij op school persoonlijk werd begeleid (special care).
Daarna is het tijd voor de kadootjes voor Lydia en haar zusje, wat altijd een heerlijk moment is. Dit keer hadden we schoolschriften, potloden, een armbandje en kleurboekjes mee. En toen kwam het moment suprême. De foto. Nadat we de lijst hadden gegeven gilde ze bijna van plezier. Ze durfde bijna niet de foto’s aan de mannen te laten zien, maar ze was zichtbaar ontzettend blij.
Het was een heerlijke ochtend. Lydia is weer verzekerd van vervoer naar school, haar buggy kunnen we weer voor een ander kind gebruiken en we werden door de hele familie uitgezwaaid.
-
14 December 2012 - 18:59
Lau En Mam:
wat een geluk at we even de mail opende. We hadden van jullie nog geen bericht verwacht.
Wat een prachtig stuk hebben jullie ervan gemaakt -
14 December 2012 - 19:03
Lau En Mam:
ja, het berichtje floepte weg voordat we er erg in hadden. dan nog maar even aanvullen.
prachtige foto's en wat fijn dat de moeder van Lydia er blij mee was. al die tijd pronkte de foto in jullie huis, dat wordt vast een lege plek. er zit nu 1 week op voor jullie en deze laatste week zal wel heel vlug voorbij gaan. Jullie missen helemaal niets om niet in Nederlkand te zijn. Het is hier guur, winderig en er gebeuren door gladheid allerlei aanrijdingen. DAAR hebben julllie geen last van. Nu lieverds, heel veel succes van ons en natuurlijk heel, heel veel liefs en een dikke hugh. -
14 December 2012 - 22:00
Wilma:
Wat een leuke en mooie foto,s daar achterop de brommer, voor daar een lux vervoer.
Deze brommers hadden vanochtend hier in het noorden niet kunnen rijden, spiegelglad, levensgevaarlijk.
Maar inderdaad hebben jullie daar geen last van gelukkig. De helft zit er al weer op wat gaat de tijd dan toch snel, je zou gewoon tijd tekort komen dacht ik zo.
Wachten met spanning het volgende bericht af.
Liefs voor beiden en een stevige knuffel van ons. -
15 December 2012 - 09:53
Brigit:
Wat weer een indrukwekkend reisverslag. Tjee Anita, die foto dat jij met rolstoel achterop zit, kunnen wij ons hier toch niet voorstellen? Wat ongelooflijk goed werk verrichten jullie daar! Veel succes nog. X -
15 December 2012 - 13:58
Edje:
Hai Anita en Ineke,
Jullie letten zeker op de kleintjes!
Maar zien ook dat kleine dingen heel groot kunnen zijn.
Een mooie foto is al een heel groot cadeau.
Wat goed dat Lydia nu weer een passende rolstoel heeft.
Klasse dat jullie daar weer zijn en met het groeiproces van de kinderen rekening houden.
In een woord: super!
Lieve groetjes Edje -
15 December 2012 - 14:33
Vic:
hoi anita en ineke
indruk wekkende foto`s toppie. doen jullie voorzichtig op de brommers.
veel plezier en geniet er ook van.
groet victa
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
