Afscheid (voor nu)

Het is nu bijna zover, we gaan weer naar huis. Het is nauwelijks voor te stellen dat we morgen weer in Nederland terug zijn.
Het is moeilijk om al die vriendelijke mensen hier achter te laten en natuurlijk vooral de (onze) kinderen.
Maar het is ook heerlijk om weer naar huis te gaan en kerst vieren met mensen die ons dierbaar zijn.

Al deze dappere mensen, die elke dag opnieuw vol goede moed de dag weer beginnen. Die elke dag weer op pad gaan om een paar schilling te verdienen. Elke dag opnieuw de strijd aangaan om een menswaardig bestaan op te bouwen. De moed , de vriendelijkheid, het optimisme en de eeuwige glimlach waarmee ze dit doen is onbeschrijfelijk.

Hoewel we al een aantal keren in dit land zijn geweest, staan wij soms toch ook nog te kijken van sommige gebruiken.
Afgelopen week hadden we een ontmoeting met een van onze lokale contactpersonen. Het was een uur of tien in de ochtend en we hadden afgesproken in een hotel. Wij namen een colaatje (altijd goed om de bacteriën te doden) en onze gast lustte wel een kopje thee. Afrikaanse thee wel te verstaan. Dat is gekookte melk met een theezakje erin, wat kruiden en veel suiker. Hij vroeg of hij er iets bij mocht nemen. Natuurlijk, waarom niet. Toen zijn thee gebracht werd bleek dat hij er een compleet uitgebreid ontbijtje bij had besteld. Twee witte zoete boterhammetjes, boter en twee gebakken eitjes met tomaat. Nou ja, de man zal wel honger hebben, dachten we. Met veel enthousiasme smeerde hij de twee boterhammetjes dik met boter in om deze vervolgens in zijn thee te soppen.
Luid smikkelend werkte hij dit naar binnen.
Het eitje liet hij echter staan. Even later vroeg hij een "doggie bag" en het eitje werd keurig verpakt. Hij vertelde dat hij dit mee naar huis wilde nemen om het samen met zijn zoon op te eten. Niemand keek hier vreemd van op. Tja er zijn toch nog wel veel dingen en gebruiken die voor ons onbekend zijn.

Ook in Uganda viert men kerst. Het is een vrij grote happening, waar men naar uitkijkt. Ook hier gaat men bij familie op bezoek en staat het feest in het teken van eten (alleen heel wat bescheidener dan bij ons). Afrikanen blinken niet uit in het vooruit kijken en plannen. Dus nu de kerst dichter bijkomt bedenkt men dat daar toch wel geld voor nodig is. Bij alle winkels, op de markt, op de Boda boda, in de matatu en overal waar handel gedreven wordt, gaan dus gewoon de prijzen tijdelijk omhoog. Niemand kijkt hier vreemd van op, het is gewoon zoals het is.

Voor het komende jaar hebben we veel om over na te denken en te organiseren. Zo willen we kijken of we het Providence Home (waar Richard zit) mee kunnen nemen in ons project (qua geografische ligging ligt het binnen ons werkgebied). Ze hebben daar ook dringend rolstoelen nodig. Ook verband middelen en desinfectie middelen zijn erg welkom.

We willen gaan kijken of we gezinnen die het schoolgeld niet kunnen betalen kunnen voorzien van een geit of varken (er draaien hier al van dergelijke projecten). Daar zullen we ons nog in moeten verdiepen; het enige dat wij weten van varkens is dat een plakje ham op je broterhammetje wel erg lekker is.

We willen kijken of het mogelijk is dat de kinder tricycles die binnenkort gemaakt gaan worden voorzien kunnen worden van massieve rubberbanden. Er is dus nog genoeg te doen.

Rest ons nu nog alle mensen heel hartelijk te bedanken, die ons hebben gesteund:

Lau en Maria
Tante Wilma en oom Ruud
John en Ingrid
Elise en Symen
René Schuurink
KLM en Enhas
OBS “De Meerkoet” te Dirkshorn
Marco en Mariska (natuurlijk ook Jort en Femke)
Ans
Willkos
Kapperscharenshop
Gemeente Langedijk
Collega’s van gemeente Langedijk
Albert Günther
Firma Welzorg
Firma HMC
Juul Schuil
Ernst Vennik

en alle andere lieve mensen die we niet hebben genoemd, maar ons wel hebben gesteund.