Niets is 'zomaar'
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
23 Juni 2010 | Oeganda, Mukono
Gisterochtend kwam gelukkig de taxichauffeur keurig op tijd. Om half 7 in de ochtend had ik afgesproken, want ik had om half 8 de afspraak in het ziekenhuis in Kampala. Volgens een eerdere vrijwillige arts, Bram, was iedere dinsdagochtend dr. Kasiriye aanwezig. De arts die enig zicht kan hebben op Alvins medische situatie. Ik ben op de bonnefooi heengegaan, omdat de arts geen antwoord gaf op al mijn belletjes en smsjes...en dat waren er veel.
Als Moses niet naar de berg komt.....
Met alle röntgenfoto's in mijn rugzak ontmoette ik daar de arts en ik hoefde er niet eens zo lang op te wachten. Gelukkig wilde hij even tijd voor mij vrijmaken, nadat hij hoorde waarover het ging.
De röntgenfoto's hoefde hij niet de zien en vertelde dat, als Alvin geopereerd zou worden, dat een lang traject van operaties zou worden. Tja, ik ben dan wel geen dokter (ik heb wel eens voor doktertje gespeeld, maar dat is een ander verhaal), maar ik had natuurlijk aan mijn zonnebloemgebloemde kaplaarzen kunnen aanvoelen dat het inderdaad allemaal niet gemakkelijk zou gaan. Over het natraject kon hij vertellen dat er wel fysiotherapeuten bestaan in Uganda. Waar wist hij niet zo goed. Ik moest zelf maar eens in nabij gelegen ziekenhuizen gaan informeren.
Maar de arts wilde graag Alvin zien en blijkbaar houdt deze goede man ook in Mukono zijn spreekuren. En wel in het weekend. Aanstaande zaterdag komt hij naar Mukono en ik heb aan de counselor van het dorp gevraagd of Alvin en zijn zus op eigen gelegenheid met de bus naar Mukono konden komen (uiteraard wel op mijn kosten). Want iedere keer voor één dag een taxi huren om iedereen op te halen en weer thuis te brengen, begint nu wel in de paperen te lopen. En daarbij vind ik dat mensen zelf ook initiatief kunnen tonen; indien mogelijk natuurlijk. En dat was mogelijk. Alvin en zijn zus wilden graag komen (ouders spreken geen Engels).
Na zaterdag wordt Alvins case in een multidisciplinair team besproken en als er mogelijkheden worden gezien zal ik met hem nog één keer naar het Mulago ziekenhuis moeten komen. Dan wil het hele team hem ook zien.
En met alle liefde breng ik hem dan.
En toen stond ik weer buiten. In het zonnetje en het was nog vroeg.
Aangezien nu dagelijks van 9 uur in de ochtend tot 7 uur in de avond de stroomvoorziening is afgesloten, wegens 'onderhoud', wilde ik nog niet haar huis.
Van Zuster Juliët uit Richards kinderhuis had ik gehoord dat er in Kampala een kinderziekenhuis was waar rolstoelen werden gemaakt. Dat wilde ik wel eens zien!
Na lang zoeken samen met de bodachauffeur kwamen we bij het gebouw en na binnenkomst zag ik allemaal kinderen in rolstoelen, op krukken, met benen in het gips, met prothesen en aangepaste schoenen en aan de zijkant van het pad stond een bord. En de tekst eindigde met....."Lets help them carry their Hope.....".
Nou, ik ben geen jankert, maar met zo'n tekst..., dan heb je me.
Ik kreeg een rondleiding en zag dat er een professionele groep mensen aan het werk was die rolstoelen maakte. Handbikes en nog veel meer. En wat zag dat er goed uit. Met wielen die gemaakt waren voor gebruik op de Ugandese straten (Mountainbike banden)en ik zag tevens zitorthesen. Natuurlijk niet zo mooi als bij ons, maar qua kwaliteit zou het er misschien niet voor onder doen.
Hier kwam ik er achter dat het kopen van rolstoelen hier, goedkoper is dan rolstoelen verschepen vanuit Nederland. Dat biedt perspectieven voor volgend jaar (ja, er komt een volgend jaar).
Maar het mooiste was.....dit privé-ziekenhuis biedt mogelijk perspectieven voor Alvin. Hier leert men kinderen met prothesen ook opnieuw lopen. En het is tevens een ziekenhuis waar kinderen verzorgd worden. En dat komt dan toch zomaar even op je (mijn) pad!
Als Moses niet naar de berg komt.....
Met alle röntgenfoto's in mijn rugzak ontmoette ik daar de arts en ik hoefde er niet eens zo lang op te wachten. Gelukkig wilde hij even tijd voor mij vrijmaken, nadat hij hoorde waarover het ging.
De röntgenfoto's hoefde hij niet de zien en vertelde dat, als Alvin geopereerd zou worden, dat een lang traject van operaties zou worden. Tja, ik ben dan wel geen dokter (ik heb wel eens voor doktertje gespeeld, maar dat is een ander verhaal), maar ik had natuurlijk aan mijn zonnebloemgebloemde kaplaarzen kunnen aanvoelen dat het inderdaad allemaal niet gemakkelijk zou gaan. Over het natraject kon hij vertellen dat er wel fysiotherapeuten bestaan in Uganda. Waar wist hij niet zo goed. Ik moest zelf maar eens in nabij gelegen ziekenhuizen gaan informeren.
Maar de arts wilde graag Alvin zien en blijkbaar houdt deze goede man ook in Mukono zijn spreekuren. En wel in het weekend. Aanstaande zaterdag komt hij naar Mukono en ik heb aan de counselor van het dorp gevraagd of Alvin en zijn zus op eigen gelegenheid met de bus naar Mukono konden komen (uiteraard wel op mijn kosten). Want iedere keer voor één dag een taxi huren om iedereen op te halen en weer thuis te brengen, begint nu wel in de paperen te lopen. En daarbij vind ik dat mensen zelf ook initiatief kunnen tonen; indien mogelijk natuurlijk. En dat was mogelijk. Alvin en zijn zus wilden graag komen (ouders spreken geen Engels).
Na zaterdag wordt Alvins case in een multidisciplinair team besproken en als er mogelijkheden worden gezien zal ik met hem nog één keer naar het Mulago ziekenhuis moeten komen. Dan wil het hele team hem ook zien.
En met alle liefde breng ik hem dan.
En toen stond ik weer buiten. In het zonnetje en het was nog vroeg.
Aangezien nu dagelijks van 9 uur in de ochtend tot 7 uur in de avond de stroomvoorziening is afgesloten, wegens 'onderhoud', wilde ik nog niet haar huis.
Van Zuster Juliët uit Richards kinderhuis had ik gehoord dat er in Kampala een kinderziekenhuis was waar rolstoelen werden gemaakt. Dat wilde ik wel eens zien!
Na lang zoeken samen met de bodachauffeur kwamen we bij het gebouw en na binnenkomst zag ik allemaal kinderen in rolstoelen, op krukken, met benen in het gips, met prothesen en aangepaste schoenen en aan de zijkant van het pad stond een bord. En de tekst eindigde met....."Lets help them carry their Hope.....".
Nou, ik ben geen jankert, maar met zo'n tekst..., dan heb je me.
Ik kreeg een rondleiding en zag dat er een professionele groep mensen aan het werk was die rolstoelen maakte. Handbikes en nog veel meer. En wat zag dat er goed uit. Met wielen die gemaakt waren voor gebruik op de Ugandese straten (Mountainbike banden)en ik zag tevens zitorthesen. Natuurlijk niet zo mooi als bij ons, maar qua kwaliteit zou het er misschien niet voor onder doen.
Hier kwam ik er achter dat het kopen van rolstoelen hier, goedkoper is dan rolstoelen verschepen vanuit Nederland. Dat biedt perspectieven voor volgend jaar (ja, er komt een volgend jaar).
Maar het mooiste was.....dit privé-ziekenhuis biedt mogelijk perspectieven voor Alvin. Hier leert men kinderen met prothesen ook opnieuw lopen. En het is tevens een ziekenhuis waar kinderen verzorgd worden. En dat komt dan toch zomaar even op je (mijn) pad!
-
23 Juni 2010 - 05:49
Mam Maria:
meis, wat geweldig. Dat eventueel vervolgtraject voor Alvin. Het lijkt zo allemaal toch z'n vervolg te krijgen. Het kost moeite en inspanning maar dan heb je toch wat.
Veel liefs, mam -
23 Juni 2010 - 05:53
Jetty:
Ha Anita,
Dat lijkt me een zorg minder voor je. Mooi dat je dat dit op je pad kwam
Maak er een mooie dag van
groetjes, Jetty -
23 Juni 2010 - 08:20
Tante Wilma,oom Ruud:
Hoy Anita wat een mooie stap vooruit voor de gezondheid van Alvin.Toch weer door je doorzettingsvermogen, anders was dit nooit gelukt. Het moet een grote opluchting voor je zijn hoe dit is gegaan. Weer een zorg minder. Ik begrijp uit je bericht dat je volgend jaar zeker weer even terug gaat om te kijken hoe alles is gegaan. Dat moet ook een mooie gedachte zijn,om wat jij hebt bereikt doorgezet wordt. Lieve groetjes van ons. xxx -
25 Juni 2010 - 11:33
Edje:
Hoi Anita,
Wat bijzonder toch weer dat het ziekenhuis op jouw pad komt. Fijn om te lezen dat alles eigenlijk op z'n pootjes terecht komt. Dat moet voor jou ook een voldaan gevoel geven. Groetjes Edje
-
25 Juni 2010 - 19:50
Liet Hellebrekers:
Dag Anita,
Dit zijn leuke meevallers maar ze komen echt niet zomaar op je pad. Je hebt er behoorlijk wat moed en energie gestoken om die paden te ontdekken,het lijkt alleen even zo gemakkelijk als je er op die manier bij uitloopt.
Het mag ook wel eens wat minder inspanningen kosten, meestal is het net andersom.
Hoe is het trouwens met die lekkere cappucino in Kampala of ben je daar nog niet aan toe gekomen?
Ik wens je nog een fijne tijd in Oeganda en ik denk dat ik je verhalen straks ga missen!
Hartelijke groeten van
Liet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
