Een zorg minder?
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
15 Juni 2010 | Oeganda, Mukono
Ik dacht dat het gemakkelijker zou zijn ...de verantwoordelijkheid voor de kinderen en de gehoorapparaten over te dragen.
Ik dacht dat het eenvoudiger zou zijn... om kinderen te voorzien van een gehoorapparaat en
ik verwachte dat ik opgelucht zou zijn... als ik de gehoorapparaten kon overdragen aan de kinderen en de verzorgers.
Vandaag hebben de vier slechthorende kinderen definitief hun gehoorapparaten gekregen. Gisteren kreeg ik van het hoofd van de school (mister Moses) te horen dat één van de meisjes, Mercy, op een andere school was geplaatst, vlakbij het ziekenhuis in Kampala. Dat voelde voor mij als een domper, omdat het zo mooi was dat alle vier de meisjes op dezelfde locatie verbleven en het daardoor gemakkelijker was om afspraken te maken.
Vandaag hadden we (Ineke, de kinderen en ik) een laatste afspraak met de oorarts in het ziekenhuis. Mister Moses, zou zorgen dat de moeder van Mercy vandaag mee zou gaan, omdat Mercy aldaar van school moest worden gehaald.
Dus vanochtend haalden we eerst de drie meisjes, Cathy, Sharon en Phiona van school op en samen met de moeder van Mercy reden we naar de dovenschool in Kampala en vervolgens naar het ziekenhuis.
In mijn tas zaten de nieuwe oorstukjes, die één van de sponsoren, namelijk Roland Zweers, speciaal heeft laten maken in Nederland. Aan ieder oorstukje zat zelfs een mooie sierrand, zodat het oorstukje bijna een sieraad was. De kinderen vonden het prachtig toen zij dit zagen!
Het was een tijd geleden dat wij de kinderen hadden gezien en Sharon vloog Ineke om de nek en Cathy omhelsde mij. Phiona keek blij en omhelsde mij ook toen ik haar even vastpakte.
Toen we bij de school van Mercy aankwamen, rende zij naar buiten en vloog mij om de nek.
Goh, ik kan niet anders zeggen dat ik het heerlijk vond om die blije smoeltjes (en hun enthousiaste reacties) weer te zien.
De arts in het ziekenhuis (dr. Namwoyo) had het erg druk en dit keer was hij wat minder geduldig dan anders. De oorstukjes werden passend op het gehoorapparaat gemaakt en dat was dat. De oorstukjes passen geweldig goed en blijven erg goed in de oortjes zitten.
Ook het fluiten van het gehoorapparaat was een stuk minder; wat, vooral voor ons, erg prettig was.
Naast deze nieuwe gesponsorde apparaten, heb ik ook nog wat andere gebruikte gehoorapparaten mee, die mensen mij, samen met wat batterijen, hadden geschonken.
Deze heb ik aan de arts gegeven en daarmee was hij erg in zijn nopjes. Hij kan met deze apparaten weer andere kinderen helpen, die een gehoorapparaat niet kunnen betalen.
Aansluitend op het consult met de arts spraken we met één van de zeer enthousiaste logopedisten die de kinderen spraakles gaan geven. Gezamenlijk hebben we aan de kinderen uitgelegd en voorgedaan hoe het gehoorapparaat schoongemaakt moeten worden en hoe ze door middel van een speciale droogbox weer droog worden. Ik besefte toen pas hoe groot de verantwoordelijkheid is dat op deze kinderen wordt gelegd.
De kinderen waren ook erg stil en gaven steeds aan dat de geluiden die zij hoorden (schuiven van een stoel, dichtklikken van een doosje) te hard waren. En ondanks dat het geluid op het apparaat kan worden ingesteld, bleef het wat lastig. En natuurlijk is het geweldig dat zij deze geluiden nu kunnen horen en dat Sharon een beetje kan praten (zacht en binnensmonds), maar ik heb echter nog steeds het gevoel dat de apparaten niet geheel goed zijn ingesteld en dat het beter kan.
Aan het eind van de sessie vertelde de logopedist eerlijk dat hij een zware dobber zal hebben aan de kinderen. Ze zijn allemaal al zo lang “doof” en hebben al zolang niet meer gesproken. Maar na drie of vier sessies zal er meer duidelijkheid zijn en tot die tijd geef ik de moed niet op.
Als ik heel eerlijk ben, had ik zo gehoopt dat de kinderen met de gehoorapparaten gewoon goed konden horen en daardoor ook konden praten. In ieder geval een stuk beter dan nu het geval is.
Soms is het beter om geen verwachtingen te hebben, maar ja....hoop doet ook leven.
En dat maakt het moeilijk om de verantwoordelijkheid over te dragen. En dat geeft mij ook het gevoel dat het nog niet af is, waardoor ik niet gerust ben. En dat is nu net het gevoel wat ik wél wil en moet hebben om het geheel los te kunnen laten.
Op Mercy's school zijn meer kinderen met gehoorapparaten, dus over haar maak ik mij geen zorgen. Voor de andere kinderen heb ik de coördinator van de dovenafdeling geïnformeerd (Henriëtte) omtrent de verzorgingswijze van de apparaten en verteld dat de kinderen daarin getraind en begeleid moeten worden. Helaas is deze coördinatrice in mijn ogen (en niet alleen die van mij) zeer onsympathiek en onaardig, vooral naar de kinderen. Toch moet ik het aan haar overlaten en vertrouwen dat het goed komt.
Meer dan dat kan ik nu even niet.
Maar er is ook goed nieuws in dit verhaal!
Gisteren scheef sponsor Roland Zweers mij dat hij graag voor een week naar Uganda wil komen om de apparaten nog beter en fijner af te stellen. Wat geweldig dat hij dit wil doet!
En....voor mij is dat precies wat ik nodig heb om mijn 'unheimische gevoel' even naast mij neer te kunnen leggen.
Maar al met al was het weer een dag om niet te vergeten. De lunch met vis en patat en de roltrap was weer een welkom geschenk voor de kinderen.
En daardoor ook voor ons!
Ik dacht dat het eenvoudiger zou zijn... om kinderen te voorzien van een gehoorapparaat en
ik verwachte dat ik opgelucht zou zijn... als ik de gehoorapparaten kon overdragen aan de kinderen en de verzorgers.
Vandaag hebben de vier slechthorende kinderen definitief hun gehoorapparaten gekregen. Gisteren kreeg ik van het hoofd van de school (mister Moses) te horen dat één van de meisjes, Mercy, op een andere school was geplaatst, vlakbij het ziekenhuis in Kampala. Dat voelde voor mij als een domper, omdat het zo mooi was dat alle vier de meisjes op dezelfde locatie verbleven en het daardoor gemakkelijker was om afspraken te maken.
Vandaag hadden we (Ineke, de kinderen en ik) een laatste afspraak met de oorarts in het ziekenhuis. Mister Moses, zou zorgen dat de moeder van Mercy vandaag mee zou gaan, omdat Mercy aldaar van school moest worden gehaald.
Dus vanochtend haalden we eerst de drie meisjes, Cathy, Sharon en Phiona van school op en samen met de moeder van Mercy reden we naar de dovenschool in Kampala en vervolgens naar het ziekenhuis.
In mijn tas zaten de nieuwe oorstukjes, die één van de sponsoren, namelijk Roland Zweers, speciaal heeft laten maken in Nederland. Aan ieder oorstukje zat zelfs een mooie sierrand, zodat het oorstukje bijna een sieraad was. De kinderen vonden het prachtig toen zij dit zagen!
Het was een tijd geleden dat wij de kinderen hadden gezien en Sharon vloog Ineke om de nek en Cathy omhelsde mij. Phiona keek blij en omhelsde mij ook toen ik haar even vastpakte.
Toen we bij de school van Mercy aankwamen, rende zij naar buiten en vloog mij om de nek.
Goh, ik kan niet anders zeggen dat ik het heerlijk vond om die blije smoeltjes (en hun enthousiaste reacties) weer te zien.
De arts in het ziekenhuis (dr. Namwoyo) had het erg druk en dit keer was hij wat minder geduldig dan anders. De oorstukjes werden passend op het gehoorapparaat gemaakt en dat was dat. De oorstukjes passen geweldig goed en blijven erg goed in de oortjes zitten.
Ook het fluiten van het gehoorapparaat was een stuk minder; wat, vooral voor ons, erg prettig was.
Naast deze nieuwe gesponsorde apparaten, heb ik ook nog wat andere gebruikte gehoorapparaten mee, die mensen mij, samen met wat batterijen, hadden geschonken.
Deze heb ik aan de arts gegeven en daarmee was hij erg in zijn nopjes. Hij kan met deze apparaten weer andere kinderen helpen, die een gehoorapparaat niet kunnen betalen.
Aansluitend op het consult met de arts spraken we met één van de zeer enthousiaste logopedisten die de kinderen spraakles gaan geven. Gezamenlijk hebben we aan de kinderen uitgelegd en voorgedaan hoe het gehoorapparaat schoongemaakt moeten worden en hoe ze door middel van een speciale droogbox weer droog worden. Ik besefte toen pas hoe groot de verantwoordelijkheid is dat op deze kinderen wordt gelegd.
De kinderen waren ook erg stil en gaven steeds aan dat de geluiden die zij hoorden (schuiven van een stoel, dichtklikken van een doosje) te hard waren. En ondanks dat het geluid op het apparaat kan worden ingesteld, bleef het wat lastig. En natuurlijk is het geweldig dat zij deze geluiden nu kunnen horen en dat Sharon een beetje kan praten (zacht en binnensmonds), maar ik heb echter nog steeds het gevoel dat de apparaten niet geheel goed zijn ingesteld en dat het beter kan.
Aan het eind van de sessie vertelde de logopedist eerlijk dat hij een zware dobber zal hebben aan de kinderen. Ze zijn allemaal al zo lang “doof” en hebben al zolang niet meer gesproken. Maar na drie of vier sessies zal er meer duidelijkheid zijn en tot die tijd geef ik de moed niet op.
Als ik heel eerlijk ben, had ik zo gehoopt dat de kinderen met de gehoorapparaten gewoon goed konden horen en daardoor ook konden praten. In ieder geval een stuk beter dan nu het geval is.
Soms is het beter om geen verwachtingen te hebben, maar ja....hoop doet ook leven.
En dat maakt het moeilijk om de verantwoordelijkheid over te dragen. En dat geeft mij ook het gevoel dat het nog niet af is, waardoor ik niet gerust ben. En dat is nu net het gevoel wat ik wél wil en moet hebben om het geheel los te kunnen laten.
Op Mercy's school zijn meer kinderen met gehoorapparaten, dus over haar maak ik mij geen zorgen. Voor de andere kinderen heb ik de coördinator van de dovenafdeling geïnformeerd (Henriëtte) omtrent de verzorgingswijze van de apparaten en verteld dat de kinderen daarin getraind en begeleid moeten worden. Helaas is deze coördinatrice in mijn ogen (en niet alleen die van mij) zeer onsympathiek en onaardig, vooral naar de kinderen. Toch moet ik het aan haar overlaten en vertrouwen dat het goed komt.
Meer dan dat kan ik nu even niet.
Maar er is ook goed nieuws in dit verhaal!
Gisteren scheef sponsor Roland Zweers mij dat hij graag voor een week naar Uganda wil komen om de apparaten nog beter en fijner af te stellen. Wat geweldig dat hij dit wil doet!
En....voor mij is dat precies wat ik nodig heb om mijn 'unheimische gevoel' even naast mij neer te kunnen leggen.
Maar al met al was het weer een dag om niet te vergeten. De lunch met vis en patat en de roltrap was weer een welkom geschenk voor de kinderen.
En daardoor ook voor ons!
-
15 Juni 2010 - 15:24
Mam En Lau:
Hai Lieverd,
Het was een geweldige beleving bij jou in Uganda te zijn. Ook het kunnen meemaken van een aantal belangrijke gebeurtenissen.
Het is nu weer heel anders, maar tegelijkertijd ook weer heel gewoon om op deze manier je belevenissen en vorderingen te lezen en even te reageren.
Wat een geweldig goed nieuws en ja... loslaten is ook weer nodig.
We zijn zo blij dat we even op de school van Mr. Mozes zijn geweest en de kinderen hebben kunnen zien. Ze boffen echt heel erg en zelfs als de logopedie niet goed aan zou slaan, kunnen ze in ieder geval horen en dat is heel wat.
nu lieverd, heel veel liefs van ons, trotse ouder(s).
mam -
15 Juni 2010 - 15:43
Ingrid Broekman:
Hoi Anita, ik ben een collega van je moeder, die vanochtend weer fris en fruitig begonnen is.
We hebben natuurlijk al een beetje gehoord hoe het was, maar ze gaat ons meer vertellen aan de hand van de foto's die ze eerst op een schijfje gaat zetten.
Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat ik blij voor je ben dat Ronald Sweers zelf wil komen om e.e.a. beter af te stellen. En hopeijk valt het je daarna iets minder zwaar om over te dragen.
Sterkte,ook met die ene coordinatrice,
gr. Ingrid
-
15 Juni 2010 - 17:10
Oom Ruud Tante Wilma:
Hallo Anita,
Dat was weer een heel verhaal, met leuke maar ook met wat tegenslagen.
Wat ontzettend goed dat Rob Zweers een week langs wilt komen, dat moet je toch goed doen.
Misschien komt het dan allemaal in orde met de gehoorapparaatjes.Het zou heel vervelend zijn als je daar een naar gevoel van over zou houden, daarvoor heb je al die moeite niet gedaan. Het is te hopen dat Rob ook met de arts kan praten hoe het verder moet, misschien kunnen ze wel contact met elkaar houden, en wel zo dat Rob die arts verder kan gaan helpen vanuit Nederland.Wie weet lukt dat misschien. Anita we wensen je nog veel succes en houd de moed erin Liefs Tanta Wilma. -
15 Juni 2010 - 19:12
Roland Zweers :
Hoi Anita,
Het gaat vast wel goed komen, ik heb vandaag allerlei dingen geregeld. Hoortoestellen aanpassen is een heel traject, maar we gaan het goed doen! Ik heb van een anonieme Nederlandse weldoener 8 nieuwe toestellen gekregen, ze komen morgen bij mij op de zaak binnen. Ik probeer begin juli jouw kant op te komen, alles en iedereen werkt hier fantastisch mee. Met een beetje geluk heb ik zelfs de klinische audiometer bij me die ik in San Diego aangeboden kreeg. Ik heb er al drie sponsors voor gevonden, de vierde zal heus geen nee gaan zeggen. Alleen de persoon die hem me moet leveren zit nu in Mexico, dus ik sms met hem als we beiden wakker zijn;-)
Dat de kinderen schrikken van zoveel geluid stelt me juist gerust, we moeten het langzaam opbouwen. Gezien de audiogrammen die ik laatst kreeg zijn de kinderen zwaar slechthorend, dat maak je niet in één klap goed, maar de logopedisten zullen dat prima oplossen. Ik moet alleen wel nog wat regelen qua computer, of hebben ze die daar een goede? Dit om het afstellen van de toestellen nog beter te doen. We zullen zien of ik op het paediatric audiology congress in Dubai daar genoeg over heb geleerd vorige maand.
Enfin, maak je niet al te druk, ik heb er alle vertrouwen in dat ik bij jullie geweldige werk op audiologisch vlak de puntjes op de i kan gaan zetten.
Groetjes, en als alles meezit tot snel! Mijn collega heeft in ieder geval toegezegd mijn afwezigheid hier volledig op te vangen.
Roland
p.s. ik heb ook aanbiedingen gekregen voor een paar kinderbrillen...
p.s. 2 Over het implantaat, ik kreeg gisteren mail uit Australië van een bedrijf die zeker gaan meedenken over de mogelijkheden voor het implantaat, maar dat is zo veel moeilijker (en duurder), dat gaat mijn pet te boven.
(als ik het zo eens nalees is geloof ik zo'n beetje de hele wereld letterlijk bezig de kindjes goed te laten horen) -
15 Juni 2010 - 19:19
Nelly Welters:
Hallo Anita,
Wat een grote stap voorwaarts alweer. Dat jij het wat minder zonnig ziet, is begrijpelijk. Uit eigen ervaring echter weet ik, dat het horen met behulp van apparaatjes niet alleen heel fijn is, maar in het begin ook heel lastig. Je hoort allerlei bijgeluiden en geluiden die je helemaal niet kunt thuisbrengen, dat brengt je in verwarring en is vermoeiend. Dat zullen deze kinderen zeker gaan ervaren! (zelfs het aanslaan van een koelkast had ik nog nooit gehoord en ik moest aan de kinderen vragen wat ik hoorde!)
Bij onze kleinzoon Tycho merken we heel duidelijk hoe de logopedie hem goeddoet. Ook dat vraagt echter veel tijd, doorzettingsvermogen en concentratie, zelfs in de meest gunstige omstandigheden. Niet alleen nieuwe woorden leren, maar de voorheen foutief ingeprente woorden moeten eerst uit het "systeem" worden geschrapt terwijl de nieuwe, juiste woorden moeten worden ingeprent. Het kost tijd en moeite, maar is dat allemaal dubbel en dwars waard!
Houd moed, heb geduld, ik ben er zeker van dat deze kinderen hiermee erg geholpen zullen zijn!
Heel veel succes verder,
liefs,
Nelly en Peter -
16 Juni 2010 - 05:07
Eric Van Tatenhove:
Anita wat een werk verricht jij daar. Vind het geweldig en hou vol! Wat je voor deze kinderen doet kan ze niet meer worden afegenomen!
Mvrgr. Eric -
16 Juni 2010 - 09:24
Roland Zweers:
Anita,
Ik heb supernieuws! Ik krijg net een doos met 17!!! spiksplinternieuwe toestellen binnen van super kwaliteit. Niet allemaal meteen bruikbaar maar er zitten 10 toestellen bij van zo'n geweldig hoge kwaliteit, ik ben enorm enthousiast.
We gaan het beleven!
Roland
-
16 Juni 2010 - 19:58
Ron De Ruiter:
Hey Anita,
Ik heb van Roland begrepen dat je daar wel wat hulp kunt gebruiken, dus heb ik besloten om met hem mee te gaan. Zoals het er nu uitziet, komen we op 13 juli aan in Entebbe. Tot dan. -
16 Juni 2010 - 21:31
Liet Hellebrekers:
Hoi Anita,
Ik heb net je laatste verslag gelezen en wat me direct opvalt door het lezen van de reacties op jouw verhaal is, de geweldige achterban vanuit Nederland. Wat moet dat goed voelen als je zulke spontane reacties krijgt van mensen die je hier écht mee steunen en verder kunnen helpen.
Het is ook niet fijn als je je onzeker voelt of alles wat je gerealiseerd hebt uiteindelijk toch weer verloren kan gaan of dat er niet zoveel mogelijk
uitgehaald wordt, want dáár ga jij nou net voor.
Heerlijk voor je dat er versterking komt uit Nederland dan wordt het loslaten straks misschien ook wat minder zwaar.
Hartelijk groet van
Liet
-
17 Juni 2010 - 07:03
Ingrid Roeland:
Hoi Anita,
Iedere keer als ik je verhaal lees neem ik m'n petje voor je af. Wat een geweldig werk doe jij daar voor die kinderen. Ik heb gisteren contact gehad met Roland en ik stuur vandaag 4 gehoortoestellen naar hem toe. Ik hoop dat hij er iets mee kan en ik op die manier ook een steentje kan bijdragen.
groetjes
Ingrid -
17 Juni 2010 - 09:40
Roland Zweers:
Hoi Anita,
Steeds meer mensen geven hier aan dat er een vervolg aan je project moet worden gegeven op audiologisch vlak. Een paar audiciens hebben al aangeboden om ook een keer te gaan voor begeleiding over een jaar of zo. Ook is me gevraagd om te inventariseren of er nog materialen nodig zijn in het ziekenhuis in de vorm van afdruk materiaal en (de audiometer is trouwens helemaal rond, maar of ik hem al mee kan nemen weet ik niet). Maar helemaal fraai is de vraag hier of er op school behoefte is aan soloapparatuur. Dat zijn zenders die een leerkracht kan dragen en ontvangers die de leerlingen dragen. In Nederland wordt dit op scholen voor slechthorende kinderen heel vaak gebdruikt. Een leverancier van deze spullen heeft me zijn medewerking hier in aangeboden om te kijken wat ze hier in kunnen betekenen.
Enfin, mijn mond valt dagelijks open over de betrokkenheid van de mensen en bedrijven hier in Nederland. Je mag gerust trots op jezelf zijn wat je allemaal teweeg hebt gebracht en hoe begaan enkele Nederlandse Pariculiere audiciens en hun partners met jouw initiatief zijn geraakt. Dikke Hulde!
-
17 Juni 2010 - 20:02
Roland Zweers :
Nou, nou, poeh, poeh, tjonge jonge, hehe
Het si zo ver hoor, bel de taxi maar, we landen om 21.40 op 09-07 met Brussel Airlines geloof ik. -
17 Juni 2010 - 21:15
Ron De Ruiter:
Kan die taxi iets eerder komen? Ik zie net dat we om 19h35 al landen ;-) -
20 Juni 2010 - 14:12
Oom Ruud Tante Wilma:
Anita ik zit net de reactie's te lezen, op je laatste bericht, ik kan je vertellen dat je geen droge ogen houdt.Wat moet dat je goed doen zoveel medeleven en hulp dat je krijgt geweldig gewoon.Wat een geweldige mensen allemaal die zich kosteloos voor je kindjes inzetten en wat ze ervoor over hebben , zoveel hulp had je waarschijnlijk niet verwacht.
Ik kon het oom Ruud haast niet vertellen zonder dat ik volschoot.Anita ik vind het voor jou zo mooi het meeleven met jou dat je dit toch maar mooi voor elkaar hebt gekregen, en dat alleen door je doorzettings vermogen fantastisch we zijn trots op je. Lievert hou goede moed het komt allemaal goed..Lieve groetjes van ons xxxx
-
21 Juni 2010 - 20:22
Edje:
Hoi Anita,
Ohhh wat een nieuws allemaal. Dit heb jij toch mooi teweeg gebracht. Volgens mij kan jij met een gerust hart straks weer naar huis. Wat een steun.
Groetjes Edje -
17 Juli 2010 - 17:58
Alexandra En Hannie:
Hoi lieve Anita,
Het geweldige aan jou is dat je positief blijft denken en doen !! Heel fijn voor je dat Roland komt. Heel veel succes en liefs van ons en een knuffel van Jacko.
Alexandra en Hannie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
