Ik heb mijn visum!
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
08 Maart 2010 | Oeganda, Mukono
Voor de zoveelste keer ben ik met de Matatoe naar Kampala gereden. De Matatoe is een minibusje waarmee je volgens de voorhanden zijnde zitplaatsen, maximaal 14 personen mag vervoeren. Echter, in de meeste gevallen zit de bus zo verschrikkelijk vol dat ik op één bil moet zitten. De andere hangt namelijk half op mijn naaste passagier, die mijn toch al krappe zitplaats deelt. Want als je propt kunnen er zeker 22 mensen in. En hoe meer mensen er meerijden, hoe meer inkomen de bestuurder heeft.
Het is echter wel een feest om met zo'n Matatoe te reizen, want voor een ritje van 45 km betaalt men
€ 0,80. Ik ook en dat hou ik dan ook scherp in de gaten.
Ook kippen, geiten en andere ondefinieerbare overleden beesten mogen erin vervoerd worden, dus soms is het een drukte van je welste.
Wat geen feest is, is dat de Ugandezen geen deodorant kennen en ik denk, dat een tandenborstel ook niet behoort tot de standaard badkameruitrusting. In bijna 99,99% ben ik de enige moezoengoe in het busje en dat vinden de meesten mensen bere-interessant. Meestal begint mijn bilgenoot dan ook een gesprekje in het Engels of soms in het Luganda, wat dan door vele anderen wordt vertaald voor mij.
Maar in zo'n kleine bedompte ruimte is echter enige verfrissing wel aan te raden. Dus in veel gevallen neem ik “en passant” een kauwgompje en uit “beleefdheid” bied ik er ook een mijn bilgenoot aan, die deze meestal dankbaar aanneemt. Daar ben ik dan ook weer dankbaar om.
Afijn, mijn vierde ritje inmiddels naar de Ambassade van Sudan.
Deze keer hoefde ik niet lang te wachten. Ik werd naar de balie geroepen en zag in de vlugheid dat mijn visumaanvraag met mijn foto's daaraan geniet (die stak er met kop en kont bovenuit), nog op precies dezelfde plaats lag, als dat de beambte deze vorige week had achtergelaten.
Ik dacht: ”Oh nee, daar gaaaan we weer”. Ik wees dan ook naar mijn visumaanvraag (gelukkig lag mijn paspoort daar ook nog bij) en vroeg of ik hem kon ophalen. Nou nou, dat was natuurlijk wel een beetje te voorbarig. De beste Arabier pakte het pakketje erbij en ging uitgebreid overleggen met nog twee collega's. Af en toe keken zij naar mij, maar ik deed net alsof mijn neus bloedde en alsof ik gewoon straks mijn visum zou krijgen. Vervolgens vuurde de man een aantal vragen op mij af, wat ik in Sudan ging doen, of ik daar een afspraak had, waar en vooral hoelang ik dacht te blijven en of ik helemaal alleen zou reizen.
Nu weet ik dat ik alleen het land inkom als ik geen afspraak heb met iemand, een toerist ben en die verblijft in een hotel (ik vroeg nog of hij een goed hotel wist, maar daarop gaf hij geen antwoord) en ik vertelde dat ik met de bus zou reizen. En tijdens het beantwoorden van die vragen natuurlijk wat onschuldig proberen over te komen, wat mij meestal wel lukt.
De man keek nors, lachte geen enkele keer en hij geloofde (denk ik) geen bal van mijn verhaal, maar plots zei hij: ”55.000 shilling (= € 20,00)”.
Dat was een goed teken, want als ik geld moet betalen, dan krijg ik er meestal ook iets voor terug.
Ik kon weer plaatsnemen op een stoel en na een kwartiertje mocht ik weer terugkomen en daar lag hij....mijn paspoort met een prachtig glimmende zilverkleurig visum erin. Twee weken geldig na binnenkomst in Sudan!
Ik zei: “Sjoekran...Soekran djezieliën”, wat in het Arabisch: ”Dank u.... heel erg bedankt”, betekent.
Ik denk dat ik die dag de eerste was, aan wie hij zijn voortandmissende glimlach toonde.
Wat ontzettend leuk dat zoveel mensen mijn reisverhalen lezen en ik vind het hartverwarmend dat veel mensen berichten zenden. Dat doet mij erg goed! Dank jullie wel!
Het is echter wel een feest om met zo'n Matatoe te reizen, want voor een ritje van 45 km betaalt men
€ 0,80. Ik ook en dat hou ik dan ook scherp in de gaten.
Ook kippen, geiten en andere ondefinieerbare overleden beesten mogen erin vervoerd worden, dus soms is het een drukte van je welste.
Wat geen feest is, is dat de Ugandezen geen deodorant kennen en ik denk, dat een tandenborstel ook niet behoort tot de standaard badkameruitrusting. In bijna 99,99% ben ik de enige moezoengoe in het busje en dat vinden de meesten mensen bere-interessant. Meestal begint mijn bilgenoot dan ook een gesprekje in het Engels of soms in het Luganda, wat dan door vele anderen wordt vertaald voor mij.
Maar in zo'n kleine bedompte ruimte is echter enige verfrissing wel aan te raden. Dus in veel gevallen neem ik “en passant” een kauwgompje en uit “beleefdheid” bied ik er ook een mijn bilgenoot aan, die deze meestal dankbaar aanneemt. Daar ben ik dan ook weer dankbaar om.
Afijn, mijn vierde ritje inmiddels naar de Ambassade van Sudan.
Deze keer hoefde ik niet lang te wachten. Ik werd naar de balie geroepen en zag in de vlugheid dat mijn visumaanvraag met mijn foto's daaraan geniet (die stak er met kop en kont bovenuit), nog op precies dezelfde plaats lag, als dat de beambte deze vorige week had achtergelaten.
Ik dacht: ”Oh nee, daar gaaaan we weer”. Ik wees dan ook naar mijn visumaanvraag (gelukkig lag mijn paspoort daar ook nog bij) en vroeg of ik hem kon ophalen. Nou nou, dat was natuurlijk wel een beetje te voorbarig. De beste Arabier pakte het pakketje erbij en ging uitgebreid overleggen met nog twee collega's. Af en toe keken zij naar mij, maar ik deed net alsof mijn neus bloedde en alsof ik gewoon straks mijn visum zou krijgen. Vervolgens vuurde de man een aantal vragen op mij af, wat ik in Sudan ging doen, of ik daar een afspraak had, waar en vooral hoelang ik dacht te blijven en of ik helemaal alleen zou reizen.
Nu weet ik dat ik alleen het land inkom als ik geen afspraak heb met iemand, een toerist ben en die verblijft in een hotel (ik vroeg nog of hij een goed hotel wist, maar daarop gaf hij geen antwoord) en ik vertelde dat ik met de bus zou reizen. En tijdens het beantwoorden van die vragen natuurlijk wat onschuldig proberen over te komen, wat mij meestal wel lukt.
De man keek nors, lachte geen enkele keer en hij geloofde (denk ik) geen bal van mijn verhaal, maar plots zei hij: ”55.000 shilling (= € 20,00)”.
Dat was een goed teken, want als ik geld moet betalen, dan krijg ik er meestal ook iets voor terug.
Ik kon weer plaatsnemen op een stoel en na een kwartiertje mocht ik weer terugkomen en daar lag hij....mijn paspoort met een prachtig glimmende zilverkleurig visum erin. Twee weken geldig na binnenkomst in Sudan!
Ik zei: “Sjoekran...Soekran djezieliën”, wat in het Arabisch: ”Dank u.... heel erg bedankt”, betekent.
Ik denk dat ik die dag de eerste was, aan wie hij zijn voortandmissende glimlach toonde.
Wat ontzettend leuk dat zoveel mensen mijn reisverhalen lezen en ik vind het hartverwarmend dat veel mensen berichten zenden. Dat doet mij erg goed! Dank jullie wel!
-
08 Maart 2010 - 14:51
Edje:
Hoi Anita,
Yes, je visum binnen.
Het is je gelukt.
Ik wist trouwens niet dat overleden dieren drukte konden maken!
Groetjes Edje -
08 Maart 2010 - 15:45
Patricia:
Yes! Je visum is binnen. Helemaal top.
Ik hoop wel dat je genoeg kauwgompjes op voorraad hebt...
Groetjes,
Patricia. -
08 Maart 2010 - 17:40
Lau En Mam:
Hai Lieve Anita,
Klasse, eindelijk je visum. Je kunt zeker niet wachten om naar Soedan te gaan. Tja, en dan dat onschuldig overkomen; ik weet er alles van. Degene die op dat moment tegenover jou staat in zo'n sitatie begint hoe dan hoe te twijfelen aan zichzelf. Voor ons ben je een kei.
Dikke knuffel van ons. -
08 Maart 2010 - 19:52
Harm Schepers:
Hallo kanjer, ik wacht nog op het gironummer van jouw zeer speciale missie in Oeganda. Tot binnenkort, Harm. -
08 Maart 2010 - 20:55
Oom RuudTante Wilma:
Hallo Anita gefeliciteerd met je visum .Wat een pracht verhaal is het weer.Als je wat door je mond ademhaalt dan ruik je al deze geurtjes niet,want de lucht van parfum is beslist anders.Nu ga je zeker gauw een bezoekje brengen aan Ineke. Al kennen we haar niet doe dan toch de groetjes van ons .Als jullie weer thuis zijn willen we graag met haar kennis maken.Je ziet Anita dat je het toch weer voor elkaar hebt gekregen bij die ambtenaar met je lachende smile.We wachten weer vol belangstelling op het volgende verhaal. Ook Paul een vriend van ons die hier regelmatig komt toont ook veel belang in het werk waar je mee bezig bent en spreekt ook met veel respect over jou.Lieve Anita lieve groetjes van ons beiden.Van de week stuur ik je nog even email.Hou je taai,kusje. -
08 Maart 2010 - 22:26
Janneke:
Gillen hoor die prachtige verhalen van je. Ik lach me dood om je. Mocht je nou niet meer bij de Wmo willen werken moet je wat met dit schrijf talent gaan doen.
Veel groeten en bedankt voor je MSN berichtje !
Dikke X Janneke -
09 Maart 2010 - 12:49
Noor:
Hoi Anita! Hoera, nu kun je Ineke opzoeken! Ben benieuwd hoe het daar is, maar dat kunnen we vast binnenkort lezen!
xx -
09 Maart 2010 - 14:18
:
hoi anita,
leuk om met elkaar aftespreken! woensdag tm vrijdag 12 maart zijn we op safari, maar volgende week vanaf woensdag kunnen wij wel. het beste kan je me even bellen om wat aftespreken.
mijn mailadres: paulabons@hotmail.com
tel: 0784357783
p.s. virago zegt me helemaal niks
hartelijke groetjes
Paula -
09 Maart 2010 - 17:45
Ingrid:
hoi anita,
wat ontzettend leuk om je zo te kunnen volgen, elke dag lezen we met spanning je volgende verslag
ga zo door
liefs uit alkmaar
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
