Steven

Door de problemen met “waarbenjij.nu” en daarmee de koppeling met diverse sociale media zijn wij minder in de gelegenheid geweest om stukjes te schrijven. Dit vinden we zo jammer

De belevenissen waren er niet minder om en we kunnen niet anders zeggen dat deze reis in alle opzichten geslaagd is geweest. In Jinja hebben we 17 nieuwe kinderen in ons project betrokken waarvan er 14 naar school gaan en die nu, met een rolstoel of tricycle ook geen vervoersprobleem meer hebben. Voor sommige kinderen hebben we een jaar schoolgeld betaald, omdat de ouders het geld niet hadden en het kind alweer een jaar thuis zat. Bij de ouders waarvan wij het vermoeden hadden dat zij wel iets konden bijdragen, hebben we op school, samen met de ouders betalingsafspraken gemaakt, waarbij de stichting de tekorten aanvulden.

Praten en afspraken maken in deze cultuur gaan heel anders dan bij ons in Nederland. Zoals we al eerder schreven ligt het verantwoordelijkheidsgevoel voor een gehandicapt kind ver beneden pijl, maar toch hebben we het gevoel dat we een kleine brug hebben geslagen. Samen met Hodassu (Eustace Kitimbo), een organisatie die zich inzet voor mensen met een beperking en waar we eerder tri-cycles hebben laten maken, hebben we de gesprekken gevoerd. Eén van de doelstellingen van Hodassu is de samenleving bij het gehandicapte kind betrekken en de ouders meer verantwoordelijkheidsgevoel geven.
Met onze, soms wat (te) directe manier van optreden, de vertaling van Eustace die dit soms met het schaamrood op zijn kaken moest vertalen, de samenwerking met de scholen, heeft dit toch als resultaat geleid dat een 5-tal ouders een gedeelte van het schoolgeld betaalden. Twee 2 scholen hebben zelfs de openstaande schuld van tientallen euro’s kwijtgescholden. Om op deze manier, samen met de ouders en de stichting een nieuwe start te maken. Dit vonden we echt geweldig en dit hadden we zeker niet verwacht.
Ook heeft 1 ouder zelfs, naast het schoolgeld wat zij voor haar zoon betaalde, een gedeelte van de rolstoel betaalt. Deze gesprekken kosten heel veel tijd, energie en tact, maar werpen zijn vruchten af.

Maar er is natuurlijk ook een andere kant, want niet alle scholen staan positief tegenover de ontvangt van een gehandicapt kind. Zoals bij Steven, die heel graag naar school wilde en zelf daarvoor is gaan wonen bij zijn zus zodat de school vlakbij was. De stichting zouden het schoolgeld betalen en moeder betaalden het uniform, boekengeld en alle bijkomende kosten. Nadat wij vriendelijk werden ontvangen door de schoolhoofd van Jinja primaire school en hij ons verhaal aanhoorde begon hij direct over de uitdagingen waar WIJ voor stonden. Zoals het toegankelijkheid van het klasgebouw, het bezoek van het toilet. Nadat wij een aantal oplossingen hadden aangedragen, zoals een kleine aanpassing bij de drempel (wij hebben hier hogere drempels gezien) en met hulp van zijn klasgenootjes bij toiletbezoek (waarbij andere scholen wel ondersteunen) bleek dat bij deze school de “drempel “ niet fysiek was maar in het hoofd zat. Ook het aanbod dat de zus van Steven in iedere pauze naar school wilde komen om hem bij het toiletbezoek te helpen (iets wat zij thuis ook deed) werd niet geaccepteerd. An passant vertelde het schoolhoofd met enige trots dat zij de afgelopen 30 jaar geen gehandicapt kind in de school hadden gehad. Het was een zeer onaangename ervaring.