Balans
Door: Ineke en Anita
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
29 Mei 2017 | Oeganda, Jinja
We maken de balans op van 4 dagen. Dat is best lastig, niet omdat dat we zo weinig hebben gedaan, maar omdat het hier gaat zoals het gaat.
De eerste dagen hebben we geacclimatiseerd, vrienden bezocht en ons hutje ingericht.
Het was fijn om even rustig op te starten. Wennen aan de warmte en het onderkomen zó ingericht te hebben zoals wij het willen en zoals het ook was beloofd.
Het was een hele strijd, maar dat is aan ons wel besteed. En dan hebben we het eigenlijk over heel basic dingen zoals stroom, geen lekkende koelkast, pannen en bestek. We hebben gewonnen!
Om een klein voorbeeld te geven hoe dingen hier gaan:
De eerste dag was er koffie gezet in de ontbijtzaal waar wij natuurlijk naar hunkeren na 20 uur reizen en 4 uur slapen.
De koffie bleek echter koud omdat de stroom al een tijdje was uitgevallen. Koude koffie, daar houden we niet van en toen er weer stroom was vroegen wij de kok vriendelijk of hij alsjeblieft voor warme koffie wilde zorgen. Dat deed hij en wel op de volgende manier:
Hij goot de koude koffie in het waterreservoir van het koffiezetapparaat en liet dit gewoon weer teruglopen in de koffiekan zodat het warm was. Nou, wij hadden het zelf niet zo kunnen bedenken, maar we hebben wel vriendelijk bedankt.
Het is goed om terug te zijn in Uganda en het voelt alsof we niet zijn weggeweest. Heel bijzonder.
Wat ons opvalt is de toename van armoede. Door een mislukte oogst zijn de prijzen exorbitant gestegen en is het voor een Ugandees bijna onmogelijk om voedsel te kopen.
We zien deze prijsstijging zelf ook in de supermarkten. Dit maakt dat mensen keuzes moeten maken
en dat soms ook voor niet-gehandicapte kinderen het schoolgeld niet meer kan worden betaald.
Maar ook de verpauperde leefomgeving spreekt boekdelen. Het is triest om te zien. Het wachten is op een goede oogst in juli.
Maar vandaag sloten we onze projectkinderen Alan en Rashid weer in onze armen. Dankzij de sponsoren vanuit Nederland is hun betaling van het schoolgeld gewaarborgd en beide jongens zijn overgegaan naar de volgende klas.
Voor Alan was het extra lastig omdat zijn rolstoel stuk was en al maanden bij de reparateur stond (zonder ons medeweten). Toch is het hem gelukt om op het laatste nippertje naar de tweede klas te gaan. We zijn trots op hen beide.
De kapotte rolstoel kon niet meer gerepareerd worden maar in onze opslag hier stond nog een mooi exemplaar voor hem.
De eerste dagen hebben we geacclimatiseerd, vrienden bezocht en ons hutje ingericht.
Het was fijn om even rustig op te starten. Wennen aan de warmte en het onderkomen zó ingericht te hebben zoals wij het willen en zoals het ook was beloofd.
Het was een hele strijd, maar dat is aan ons wel besteed. En dan hebben we het eigenlijk over heel basic dingen zoals stroom, geen lekkende koelkast, pannen en bestek. We hebben gewonnen!
Om een klein voorbeeld te geven hoe dingen hier gaan:
De eerste dag was er koffie gezet in de ontbijtzaal waar wij natuurlijk naar hunkeren na 20 uur reizen en 4 uur slapen.
De koffie bleek echter koud omdat de stroom al een tijdje was uitgevallen. Koude koffie, daar houden we niet van en toen er weer stroom was vroegen wij de kok vriendelijk of hij alsjeblieft voor warme koffie wilde zorgen. Dat deed hij en wel op de volgende manier:
Hij goot de koude koffie in het waterreservoir van het koffiezetapparaat en liet dit gewoon weer teruglopen in de koffiekan zodat het warm was. Nou, wij hadden het zelf niet zo kunnen bedenken, maar we hebben wel vriendelijk bedankt.
Het is goed om terug te zijn in Uganda en het voelt alsof we niet zijn weggeweest. Heel bijzonder.
Wat ons opvalt is de toename van armoede. Door een mislukte oogst zijn de prijzen exorbitant gestegen en is het voor een Ugandees bijna onmogelijk om voedsel te kopen.
We zien deze prijsstijging zelf ook in de supermarkten. Dit maakt dat mensen keuzes moeten maken
en dat soms ook voor niet-gehandicapte kinderen het schoolgeld niet meer kan worden betaald.
Maar ook de verpauperde leefomgeving spreekt boekdelen. Het is triest om te zien. Het wachten is op een goede oogst in juli.
Maar vandaag sloten we onze projectkinderen Alan en Rashid weer in onze armen. Dankzij de sponsoren vanuit Nederland is hun betaling van het schoolgeld gewaarborgd en beide jongens zijn overgegaan naar de volgende klas.
Voor Alan was het extra lastig omdat zijn rolstoel stuk was en al maanden bij de reparateur stond (zonder ons medeweten). Toch is het hem gelukt om op het laatste nippertje naar de tweede klas te gaan. We zijn trots op hen beide.
De kapotte rolstoel kon niet meer gerepareerd worden maar in onze opslag hier stond nog een mooi exemplaar voor hem.
-
30 Mei 2017 - 16:51
Edje:
Wat een warm onthaal!! (koude koffie). Maar ook wel weer als vanouds toch?
Niets gaat zoals gepland. Maar jullie zijn gelukkig flexibel genoeg om daar goed mee om te gaan.
Wat fijn om te horen dat Alan en Rashid naar de volgende klas kunnen gaan.
Jammer dat een rolstoel al maanden in de reparatiestand staat maar dus extra belangrijk dat jullie er weer zijn. Ga zo verder.
Lieve groetjes Edje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
