Hussein
Door: Ineke en Anita
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
02 Juni 2017 | Oeganda, Jinja
Hoe verdrietig kan het zijn.
Ben je pas 9 jaar en woon je je leven lang al bij je moeder. Je vader zie je nooit en op je 6e verlies je je linkerbeen. Terwijl je zo gek bent op voetballen met zelfgemaakte ballen van samengeperste bladeren. Jarenlang is het een strijd om weer goed te kunnen lopen met een kruk.
Ook is het een strijd om dagelijks eten te krijgen, omdat je moeder vaak geen baan heeft. Naar school gaan vind je erg leuk en gelukkig kom je via via in aanraking met een stichting die het schoolgeld voor je gaat betalen zodat je ook echt elke termijn op school kan blijven. Je gaat jarenlang met je try-cycle trouw elke dag naar school en je leert jezelf voetvallen met behulp van een kruk. Het leven settelt zich een beetje. Je hebt veel vriendjes en, ondanks dat je zelf niet veel lacht, lijkt het leven je toch wel toe te lachen. En elk jaar bezoeken wij je en zien we je groeien.
Tot plotseling je moeder haar huis moet verlaten. Door de slechte economie kan zij de huur niet meer betalen en besluit naar Kenia te verhuizen in de hoop op een beter leven. Je kan niet mee, want je moeder kan ternauwernood zelf in haar onderhoud voorzien. Je moet in het vervolg maar bij oma gaan wonen, een vrouw die je eigenlijk niet goed kent en ergens in een ver afgelegen dorp woont. Waar je niemand kent, niet naar school kan gaan (omdat de school te ver is) en waar je overdag niets te doen hebt.
En zo stonden wij hier voor het lege huisje van Hussein en besloten hem te gaan zoeken. Via een vriendin van moeder kregen wij het telefoonnummer van oma, zodat we bij haar konden afspreken.
Oma vertelde dat zij eigenlijk wilde dat Hussein terugging naar zijn oude school, maar dan daar ging boarden. Hij kan dan overdag op school zitten en ’s avonds kan hij op het terrein overnachten, samen met een groot aantal andere leerlingen.
Ja, wat is dan wijsheid? Geen scholing meer, geen dagbesteding, maar wel bij familie wonen die hem liefheeft. Of wel naar school, bij vriendjes die hij kent, maar niet bij zijn familie.
Oma had al gekozen, maar kon een boardingschool niet betalen. De stichting betaalde al schoolgeld voor Hussein en besloot deze boardingkosten op zich te nemen. We spraken een datum af wanneer we Hussein zouden ophalen.
Eenmaal op school aangekomen vroeg zijn docent wanneer hij zijn moeder weer zag. Kleine Hussein kon alleen maar huilen. Dikke tranen van verdriet, want hij wist het niet.
Ben je pas 9 jaar en woon je je leven lang al bij je moeder. Je vader zie je nooit en op je 6e verlies je je linkerbeen. Terwijl je zo gek bent op voetballen met zelfgemaakte ballen van samengeperste bladeren. Jarenlang is het een strijd om weer goed te kunnen lopen met een kruk.
Ook is het een strijd om dagelijks eten te krijgen, omdat je moeder vaak geen baan heeft. Naar school gaan vind je erg leuk en gelukkig kom je via via in aanraking met een stichting die het schoolgeld voor je gaat betalen zodat je ook echt elke termijn op school kan blijven. Je gaat jarenlang met je try-cycle trouw elke dag naar school en je leert jezelf voetvallen met behulp van een kruk. Het leven settelt zich een beetje. Je hebt veel vriendjes en, ondanks dat je zelf niet veel lacht, lijkt het leven je toch wel toe te lachen. En elk jaar bezoeken wij je en zien we je groeien.
Tot plotseling je moeder haar huis moet verlaten. Door de slechte economie kan zij de huur niet meer betalen en besluit naar Kenia te verhuizen in de hoop op een beter leven. Je kan niet mee, want je moeder kan ternauwernood zelf in haar onderhoud voorzien. Je moet in het vervolg maar bij oma gaan wonen, een vrouw die je eigenlijk niet goed kent en ergens in een ver afgelegen dorp woont. Waar je niemand kent, niet naar school kan gaan (omdat de school te ver is) en waar je overdag niets te doen hebt.
En zo stonden wij hier voor het lege huisje van Hussein en besloten hem te gaan zoeken. Via een vriendin van moeder kregen wij het telefoonnummer van oma, zodat we bij haar konden afspreken.
Oma vertelde dat zij eigenlijk wilde dat Hussein terugging naar zijn oude school, maar dan daar ging boarden. Hij kan dan overdag op school zitten en ’s avonds kan hij op het terrein overnachten, samen met een groot aantal andere leerlingen.
Ja, wat is dan wijsheid? Geen scholing meer, geen dagbesteding, maar wel bij familie wonen die hem liefheeft. Of wel naar school, bij vriendjes die hij kent, maar niet bij zijn familie.
Oma had al gekozen, maar kon een boardingschool niet betalen. De stichting betaalde al schoolgeld voor Hussein en besloot deze boardingkosten op zich te nemen. We spraken een datum af wanneer we Hussein zouden ophalen.
Eenmaal op school aangekomen vroeg zijn docent wanneer hij zijn moeder weer zag. Kleine Hussein kon alleen maar huilen. Dikke tranen van verdriet, want hij wist het niet.
-
02 Juni 2017 - 20:09
Myrthe:
Ach jeetje zeg wat hartverscheurend!!!!
Maar hoe lief wat jullie allemaal voor hem doen!! Wat zal hij jullie dankbaar zijn als hij ouder is. Want jullie geven hem wel een hele mooie kans!!ga zo door!! Liefs Myrthe -
02 Juni 2017 - 22:41
Lau En Maria:
Lieve dochters
geweldig weer al jullie verhalen te lezen.
we kijken er steeds naar uit.
heel veel succes met jullie onderneming en denk ook aan een beetje relaxen.
liefs van ons -
02 Juni 2017 - 23:27
Jacqueline:
Lieve meiden,
Heel veel respect voor wat jullie doen en hoe jullie ermee omgaan. Het verdriet te zien moet voor jullie hartverscheurend zijn. Als ik het alleen al lees keert mijn maag al om.
Zet hem op en denk ook een beetje aan jullie zelf.
Succes en toi toi toi.
Liefs Jacqueline -
03 Juni 2017 - 12:19
Edje:
Wat een verhaal weer zeg. En wat (ondanks geen familie om zich heen) een goede afloop.
Wat een mooi resultaat weer. Dit moet jullie toch goed doen.
Succes verder.
Lieve groetjes Edje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
