Alvin en Brenda
Door: Ineke en Anita
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
18 Juni 2015 | Oeganda, Jinja
Alvin en Brenda,
Alle voorgaande jaren troffen we Alvin thuis aan. Terwijl alle andere kinderen naar school gingen, schooide hij, meestal alleen, rondom zijn woning. Hoe vrolijk hij 5 jaar geleden ook was, hoe somberder we hem ieder jaar zagen worden. Een lachje kon er bijna nooit vanaf.
Moeder verzocht ons al een aantal jaren geleden om schoolgeld voor hem en vorig jaar hadden we besloten om dit, in eerste instantie, voor 1 jaar te betalen. Hij kon daarom naar een school, dichtbij zijn eigen huis zodat hij zelf met de tricycle naar school kon gaan en het geluk was dat deze school kwalitatief veel beter stond aangeschreven. Goed gedisciplineerd en na een gesprek met de directeur bleek dat hij ook met zijn beperking zou worden ondersteund. Daar zou hij persoonlijk op toezien.
Onaangekondigd besloten we deze keer eerst de school te bezoeken en ja hoor! Daar zat hij! In zijn schooluniform keurig vooraan in de klas. Toen hij ons zag werden we beloond met een stralende lach. Met tranen in onze ogen zagen we gelijk dat hij was veranderd. Zijn blik was open en hij sprak al veel meer Engelse woorden dan vorig jaar. Hij was vorig jaar begonnen in de derde klas en was inmiddels overgegaan naar de vierde klas! Tijdens het gesprek met de directeur en het betalen van het schoolgeld voor komend jaar vertelde hij dat Alvin een pientere en leergierige jongen is. We zijn trots op hem!
Met Brenda ging het minder goed.
Van onze contactpersoon hadden wij al vernomen en via foto’s gezien dat Brenda een enorme wond onderaan haar voet had. Vanaf haar geboorte sleept zij al met haar voet over de grond waardoor 3 tenen weggesleten zijn. Om onbekende reden had zij nu een grote open wond onderaan haar voet en was haar hele been tot 3 x de dikte gezwollen. Na een gesprek met moeder bleek dat dit al 3 maanden gaande was en dat zij nog niet naar de dokter was geweest. Voor ons is dit onbegrijpelijk! Dit gezin heeft namelijk een prachtig huis en vader en moeder hebben allebei inkomen. Vader werkt in de hoofdstad en heeft daar een tweede huis. We kennen moeder goed vanuit voorgaande bezoeken aan haar en we besloten een ernstig gesprek met haar te voeren. We drukte haar op het hart dat het van levensbelang was dat zij met Brenda naar de dokter zou gaan.
Ze beloofde de volgende dag naar de dokter te gaan en wij verzekerde haar dat wij na 2 dagen terug zou komen om het resultaat te horen. Moeder heeft haar belofte gehouden en met een halve tas vol antibiotica en ontsmettingsmiddelen is Brenda eindelijk begonnen om de bacterie in haar voet en inmiddels in haar hele been , te bestrijden.
Geld was in dit geval niet de reden waarom de ouders geen medische hulp hadden gezocht. De werkelijke reden kregen we niet boven tafel. Wat voor ons ook onbegrijpelijk is, is dat na 1 serieus gesprek met ons (blanken) men kennelijk ineens wel gemotiveerd is om naar een dokter te gaan.
In Nederland zou dit worden gezien als kindermishandeling.
Alle voorgaande jaren troffen we Alvin thuis aan. Terwijl alle andere kinderen naar school gingen, schooide hij, meestal alleen, rondom zijn woning. Hoe vrolijk hij 5 jaar geleden ook was, hoe somberder we hem ieder jaar zagen worden. Een lachje kon er bijna nooit vanaf.
Moeder verzocht ons al een aantal jaren geleden om schoolgeld voor hem en vorig jaar hadden we besloten om dit, in eerste instantie, voor 1 jaar te betalen. Hij kon daarom naar een school, dichtbij zijn eigen huis zodat hij zelf met de tricycle naar school kon gaan en het geluk was dat deze school kwalitatief veel beter stond aangeschreven. Goed gedisciplineerd en na een gesprek met de directeur bleek dat hij ook met zijn beperking zou worden ondersteund. Daar zou hij persoonlijk op toezien.
Onaangekondigd besloten we deze keer eerst de school te bezoeken en ja hoor! Daar zat hij! In zijn schooluniform keurig vooraan in de klas. Toen hij ons zag werden we beloond met een stralende lach. Met tranen in onze ogen zagen we gelijk dat hij was veranderd. Zijn blik was open en hij sprak al veel meer Engelse woorden dan vorig jaar. Hij was vorig jaar begonnen in de derde klas en was inmiddels overgegaan naar de vierde klas! Tijdens het gesprek met de directeur en het betalen van het schoolgeld voor komend jaar vertelde hij dat Alvin een pientere en leergierige jongen is. We zijn trots op hem!
Met Brenda ging het minder goed.
Van onze contactpersoon hadden wij al vernomen en via foto’s gezien dat Brenda een enorme wond onderaan haar voet had. Vanaf haar geboorte sleept zij al met haar voet over de grond waardoor 3 tenen weggesleten zijn. Om onbekende reden had zij nu een grote open wond onderaan haar voet en was haar hele been tot 3 x de dikte gezwollen. Na een gesprek met moeder bleek dat dit al 3 maanden gaande was en dat zij nog niet naar de dokter was geweest. Voor ons is dit onbegrijpelijk! Dit gezin heeft namelijk een prachtig huis en vader en moeder hebben allebei inkomen. Vader werkt in de hoofdstad en heeft daar een tweede huis. We kennen moeder goed vanuit voorgaande bezoeken aan haar en we besloten een ernstig gesprek met haar te voeren. We drukte haar op het hart dat het van levensbelang was dat zij met Brenda naar de dokter zou gaan.
Ze beloofde de volgende dag naar de dokter te gaan en wij verzekerde haar dat wij na 2 dagen terug zou komen om het resultaat te horen. Moeder heeft haar belofte gehouden en met een halve tas vol antibiotica en ontsmettingsmiddelen is Brenda eindelijk begonnen om de bacterie in haar voet en inmiddels in haar hele been , te bestrijden.
Geld was in dit geval niet de reden waarom de ouders geen medische hulp hadden gezocht. De werkelijke reden kregen we niet boven tafel. Wat voor ons ook onbegrijpelijk is, is dat na 1 serieus gesprek met ons (blanken) men kennelijk ineens wel gemotiveerd is om naar een dokter te gaan.
In Nederland zou dit worden gezien als kindermishandeling.
-
19 Juni 2015 - 14:38
Edje:
Hoi Anita en Ineke,
Voor jullie toch ook wel een gigantische stimulans om door te gaan lijkt mij.
Alvin met een brede grijns op school.
Kan toch niet mooier.
Hoe moeilijk dan weer de situatie met Brenda.
Als jullie het al niet begrijpen, begrijp ik het al helemaal niet.
Maar door jullie komst zit ze nu tenminste aan de medicijnen.
Dus... gewoon doorgaan meiden.
Veranderingen gaan soms met kleine stappen.
Maar iedere stap is er een.
Succes en lieve groetjes van Edje.
-
19 Juni 2015 - 20:55
Tante Wilma:
Hallo dames ik loop achter met mijn communicatie,ook dat heeft een oorzaak. Wat was het schrikken toen ik de foto van brenda zag, wat moet ze een pijn daaraan hebben. Jammer dat daar nog geen organisatie is die daar op letten kan, gelukkig dat er nu naar gekeken wordt en er medicijnen zijn. Hoop maar dat ze voldoende helpen maar of het nog ooit goed komt?? Hoe konden haar ouders die toch geen gebrek aan geld hadden het zover laten komen. hier zou er voor hen een straf op staan.
Maar dan de foto van Alvin prachtig zeg die grote lach dat doet je goed en mooi dat Alvin het op school ook goed doet mooi resultaat hoor.
Dan Mudde weer zo,n triest verhaal, hoop nu inderdaad dat zijn ouders bijspringen.
Wat sneu dat de sandalen geen succes waren, hoop dat re gauw wat anders komt voor hem.
Wens jullie nog een paar mooie dagen en dan zit het er weer op, hoop jullie dan ook weer gauw te zien.
Liiefs van ons voor jullie beiden en ook zeker van Oom Ruud,
Tante Wilma en een dikke knuffel.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
