Alan

Vorig jaar hadden we Alan al bezocht en zat hij op school. Er werd toen voor hem geen schoolgeld betaald, omdat hij gratis mocht meeliften. Het enige wat hij op dat moment nodig had was een paar sandalen.

Hij heeft een kleine afwijking aan zijn voeten maar hij kan op sandalen een beetje lopen. Toen we dit jaar kwamen bleek Alan op een andere school te zitten omdat de school waarop hij vorig jaar zat hem niet genoeg kon leren. Gezien we Alan ook hadden geselecteerd om komend jaar een gedeelte van het schoolgeld voor hem te gaan betalen zijn we hem gaan bezoeken op zijn nieuwe school. Het bleek dat hij daar al vanaf januari dit jaar naar school ging en dat de schoolleiding al gespannen op onze komst zat te wachten, omdat er dan betaald zou worden.

Aldus geschiedde. We troffen een blije Alan aan op school en zijn rolstoel stond netjes geparkeerd bij zijn klaslokaal. We zagen wel dat Alan een van de weinig kinderen was die geen schooluniform droeg. Na een gesprek met de principal en natuurlijk het afrekenen besloten we ook voor Alan een schooluniform aan te schaffen. Van de klassenleraar van Alan hoorden we dat de school de volgende dag met een uitje zouden gaan. Naar Kampala waar ze een dierentuin en een soort speelpark zouden bezoeken. Alan zou echter niet meegaan omdat moeder het bedrag voor het schooluitje niet kon betalen. We vonden het zo sneu voor dit manneke dat we er voor hebben gezorgd dat hij ook mee kon.

Vorig jaar had Alan sandaaltjes gekregen maar die waren al zover versleten dat hij ze niet meer kon gebruiken. In onze meegenomen voorraad sandalen bleek zijn maat niet tussen te zitten. Dus op zaterdag besloten we Alan bij hem thuis op te halen zodat wij hem mee konden meenemen om sandalen te kopen.
Toen we met de bodaboda bij het huisje van Alan aankwamen liep de hele buurt inmiddels met ons mee om te kijken wat de Muzugu’s kwamen doen. De moeder van Alan was er niet, maar nadat we aan zijn zus hadden uitgelegd wat we wilden gaan doen werd Alan meegenomen voor een wasbeurt, werd hij in zijn kleren gehesen en op de Boda gezet.
De beste plek in Jinja om schoenen te kopen is in het centrum, bij de Bata. Met Alan aan de hand liepen we naar binnen. Sandalen hadden ze echter niet.

Tijdens het verlaten van de winkel keek Alan verlekkerd om zich heen en liet liefkozend zijn handjes over de fraaie lederen kinderschoentjes gaan. Helaas kan hij deze niet dragen, vanwege de stand van zijn voeten. We denken niet dat hij dit begreep en konden het ook niet aan hem uitleggen.

Na een zoektocht van een kwartier op de Boda toch een soort winkel gevonden die wel sandalen verkocht. Alans gezicht was alweer opgeklaard en helemaal toen bleek dat bij de twee paar sandalen die de winkel had, ook nog zijn maat bleek te zitten.
We hebben de ochtend afgesloten met een flesje soda en een groot stuk cake en hebben daarna een glunderende Alan weer thuis gebracht, waar hij werd opgewacht door zijn zus en alle buren.

We hebben een top dag gehad.