Maneschijn
Door: Ineke
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
17 December 2013 | Oeganda, Mukono
Tja het is niet altijd rozengeur en maneschijn, dus ook in dat geval willen we een ervaring met jullie delen.
Het betreft Brenda, een meisje van net 17 jaar. Ze is geboren met spini intensief gebruikt, dat we deze dit jaar al moesten vervangen. Brenda is bifida. Vorig jaar heeft de stichting haar een rolstoel verstrekt, wat haar leven al een stukje makkelijker maakte. Ze heeft deze rolstoel zelfs zo erg leergierig en haar broers hebben haar Engels geleerd, dat ze inmiddels feilloos kan lezen. Het spreken is wat lastiger, omdat ze nogal verlegen is. Haar grootste wens is dat ze naar school zou kunnen gaan.
Dit is echter niet mogelijk omdat Brenda urine incontinent is en daarom niet welkom is op school.
Vanuit Nederland hadden wij reeds overleg gehad met Dan en deze zou onderzoeken waar we het best terecht konden voor het probleem van Brenda. Dat was een chirurgische kliniek in het centrum van Kampala. Daar zijn we afgelopen vrijdag, nadat Dan daar een afspraak voor haar had gemaakt, heengegaan. Reistijd vanuit de woonplaats van Brenda vier uur. Brenda kan niet met de zogenaamde matatoe reizen, dus we waren genoodzaakt een particuliere taxi in te huren.
De arts was zoals Afrikaans gebruik betaamt een uur te laat, maar ach. Hij heeft tien minuten met ons en moeder gesproken. Daarna was zijn conclusie dat hij Brenda niet kon helpen. Hij verwees ons naar Corsu, een kinderziekenhuis vlak bij Entebbe. Goed wij weer vier uur terug reizen.
Gezien wij een nogal druk programma hebben, hebben we besloten dat Anita op maandag onze al gemaakte afspraken zou regelen en Ineke zou met Brenda en haar moeder naar Corsu gaan. De dokter uit de chirurgische kliniek had nog wel een briefje met het Brenda’s probleem geschreven, zodat we dat mee konden nemen naar de artsen van Corsu. Reistijd vanaf Brenda’s huis naar Corsu, vijf uur.
Hoopvol vertrokken we maandagochtend vroeg naar Corsu. Na enige uren wachten was Brenda aan de beurt. Deze arts nam ruim de tijd om met Brenda, moeder en mij te spreken. Echter na dit gesprek vertelde hij ons dat hij een orthopedische arts was en dus niets voor Brenda kon betekenen. Ook vertelde hij dat er in Corsu alleen Orthopedische en plastische chirurgische ingrepen werden gedaan en dat Brenda hier dus niet terecht kon. Ook vertelde hij, ondanks dat hij een orthopedische arts was dat incontinentie bij patiënten met spina bifida een veel voorkomend probleem was.
Volgens hem was dit niet te verhelpen. Wat nog een mogelijkheid zou zijn, was een eventuele blaastraining. Hiervoor zouden we naar een speciale kliniek moeten gaan die vanaf Kampala nog drie uur reizen in oostelijke richting ligt. Het was niet duidelijk of dit voor Brenda een oplossing zou zijn.
Gezien de reisafstand en de onduidelijkheid of deze behandeling zinvol zou zijn voor Brenda hebben we besloten het voorlopig hierbij te laten.
Terwijl moeder aan Brenda uitlegde dat er op dit moment geen oplossing was voor haar lastige probleem, zag ik de wanhoop op haar gezicht verschijnen, even later kwamen de tranen. Ze was zo ontzettend teleur gesteld. Op dat moment besefte ik ook hoeveel vertrouwen ze had gehad in het feit dat er wel een oplossing zou komen.
Bij moeder zag ik ook tranen over haar wangen lopen. Mij stond het huilen inmiddels ook nader dan het lachen. Natuurlijk omdat we niet in staat waren om Brenda te helpen, maar ook omdat we twee hele dagen en aardig wat taxi geld kwijt waren, maar nog geen stap verder waren gekomen.
Voor dit moment moeten we het laten zoals het is, maar ik heb moeder en Brenda gezegd dat we het zeker niet opgeven en dat we als we in Nederland terug zijn zullen gaan uitzoeken wat eventuele behandelmethode voor Brenda zouden kunnen zijn. Opgeven is voor ons geen optie.
Met nog betraande ogen hielpen we Brenda in de auto. Haar teleurstelling en wanhoop waren nog steeds voelbaar. Nadat we vijf minuten op weg waren draaide Brenda zich om en zei:” ik heb honger”
Het gewone leven ging weer door.
Het betreft Brenda, een meisje van net 17 jaar. Ze is geboren met spini intensief gebruikt, dat we deze dit jaar al moesten vervangen. Brenda is bifida. Vorig jaar heeft de stichting haar een rolstoel verstrekt, wat haar leven al een stukje makkelijker maakte. Ze heeft deze rolstoel zelfs zo erg leergierig en haar broers hebben haar Engels geleerd, dat ze inmiddels feilloos kan lezen. Het spreken is wat lastiger, omdat ze nogal verlegen is. Haar grootste wens is dat ze naar school zou kunnen gaan.
Dit is echter niet mogelijk omdat Brenda urine incontinent is en daarom niet welkom is op school.
Vanuit Nederland hadden wij reeds overleg gehad met Dan en deze zou onderzoeken waar we het best terecht konden voor het probleem van Brenda. Dat was een chirurgische kliniek in het centrum van Kampala. Daar zijn we afgelopen vrijdag, nadat Dan daar een afspraak voor haar had gemaakt, heengegaan. Reistijd vanuit de woonplaats van Brenda vier uur. Brenda kan niet met de zogenaamde matatoe reizen, dus we waren genoodzaakt een particuliere taxi in te huren.
De arts was zoals Afrikaans gebruik betaamt een uur te laat, maar ach. Hij heeft tien minuten met ons en moeder gesproken. Daarna was zijn conclusie dat hij Brenda niet kon helpen. Hij verwees ons naar Corsu, een kinderziekenhuis vlak bij Entebbe. Goed wij weer vier uur terug reizen.
Gezien wij een nogal druk programma hebben, hebben we besloten dat Anita op maandag onze al gemaakte afspraken zou regelen en Ineke zou met Brenda en haar moeder naar Corsu gaan. De dokter uit de chirurgische kliniek had nog wel een briefje met het Brenda’s probleem geschreven, zodat we dat mee konden nemen naar de artsen van Corsu. Reistijd vanaf Brenda’s huis naar Corsu, vijf uur.
Hoopvol vertrokken we maandagochtend vroeg naar Corsu. Na enige uren wachten was Brenda aan de beurt. Deze arts nam ruim de tijd om met Brenda, moeder en mij te spreken. Echter na dit gesprek vertelde hij ons dat hij een orthopedische arts was en dus niets voor Brenda kon betekenen. Ook vertelde hij dat er in Corsu alleen Orthopedische en plastische chirurgische ingrepen werden gedaan en dat Brenda hier dus niet terecht kon. Ook vertelde hij, ondanks dat hij een orthopedische arts was dat incontinentie bij patiënten met spina bifida een veel voorkomend probleem was.
Volgens hem was dit niet te verhelpen. Wat nog een mogelijkheid zou zijn, was een eventuele blaastraining. Hiervoor zouden we naar een speciale kliniek moeten gaan die vanaf Kampala nog drie uur reizen in oostelijke richting ligt. Het was niet duidelijk of dit voor Brenda een oplossing zou zijn.
Gezien de reisafstand en de onduidelijkheid of deze behandeling zinvol zou zijn voor Brenda hebben we besloten het voorlopig hierbij te laten.
Terwijl moeder aan Brenda uitlegde dat er op dit moment geen oplossing was voor haar lastige probleem, zag ik de wanhoop op haar gezicht verschijnen, even later kwamen de tranen. Ze was zo ontzettend teleur gesteld. Op dat moment besefte ik ook hoeveel vertrouwen ze had gehad in het feit dat er wel een oplossing zou komen.
Bij moeder zag ik ook tranen over haar wangen lopen. Mij stond het huilen inmiddels ook nader dan het lachen. Natuurlijk omdat we niet in staat waren om Brenda te helpen, maar ook omdat we twee hele dagen en aardig wat taxi geld kwijt waren, maar nog geen stap verder waren gekomen.
Voor dit moment moeten we het laten zoals het is, maar ik heb moeder en Brenda gezegd dat we het zeker niet opgeven en dat we als we in Nederland terug zijn zullen gaan uitzoeken wat eventuele behandelmethode voor Brenda zouden kunnen zijn. Opgeven is voor ons geen optie.
Met nog betraande ogen hielpen we Brenda in de auto. Haar teleurstelling en wanhoop waren nog steeds voelbaar. Nadat we vijf minuten op weg waren draaide Brenda zich om en zei:” ik heb honger”
Het gewone leven ging weer door.
-
17 December 2013 - 19:08
Mariska:
Lieve Anita en Ineke, wat jammer dat jullie Brenda nog
Niet verder kunnen helpen. We hopen dat het in de toekomst
Gaat lukken maar wat een goed nieuws dat ze zo vooruit
is gegaan in,haar ontwikkeling!! Dikke knuffel -
17 December 2013 - 20:57
Tante Wilma.:
Wat moet dat en voor jullie en zeker ook voor Brenda een grote teleurstelling zijn.
Maar je ziet en ervaart dat niet alles over rozen gaat alhoewel je dat toch o zo graag zou hebben gezien en gewild. Misschien dat het volgend jaar wel kan lukken na informatie vanuit Nederland.
Dit is ook weer zo een aangrijpend verhaal dat de ogen ook hier vochtig worden.
Maar het was al geweldig dat ze zo goed vooruit gegaan was, dat moet toch ook een troost voor jullie zijn.
Ik denk dat dit jullie laatste informatie is, want volgens ons zijn jullie op de terugweg naar huis.
Wens jullie een voorspoedige reis toe en gauw tot ziens in Holland.
Liefs van ons voor beiden,
Oom Ruud en tante Wilma. -
18 December 2013 - 09:55
Edje:
Heeel veel uren kwijt en dan (nog) niks bereiken.
Frustrerend hoor!
Maar ook dat hoort er jammer genoeg bij.
Hopelijk kunnen jullie in Nederland genoeg informatie vinden om Brenda volgend jaar te helpen.
Ook dat gaat jullie lukken!
Fantastisch gedaan allemaal KANJERS!!!
Jullie kunnen wederom trots naar huiis.
Lieve groetjes Edje
-
18 December 2013 - 10:46
Rob En Karin:
Ha kanjers,
Wat een reis weer!
Niet altijd met direct resultaat, maar dat kan ook bijna niet.
Maar met jullie oneindige inzet bereiken jullie toch steeds weer het maximale.
Desnoods door het meerdere keren opnieuw, later of weer anders te proberen.
Al die bergen energie zijn bepaald niet voor niets. Kijk maar eens wat jullie allemaal al bereikt hebben!
Dat moet jullie (uiteindelijk) ook weer heel veel energie geven ook.
Toch zijn jullie ongetwijfeld heel erg moe nu, maar per saldo ook heel erg voldaan nemen wij aan.
Want daar hebben jullie alle reden toe!
Straks maar weer rustig bij komen en trots terug kijken van onder de kerstboom!
Groeten, ook namens Karin, Rob
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
