Een dag om niet te vergeten
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
14 December 2013 | Oeganda, Mukono
Zowel voor ons als onze projectkinderen. Want op deze dag kwamen 7 van onze kinderen naar ons hotel. Alvin, Cate, Ramazan, Mudde, Miracle, Anuna en Brenda.
Nu zullen jullie vast denken dat dit simpel is, maar door de vervoersproblemen hier, de regenval en het toch altijd heikele punt van afspraken maken en op tijd komen was dit best een spannend moment voor ons. Zou het lukken om alle kinderen met 1 ouder/verzorger naar ons hotel te laten komen? Het was een hele organisatie en deze taak had onze contactpersoon Dan op zich genomen.
Terwijl wij de ochtend besteedde aan het versieren van de binnenplaats van het hotel en het klaarleggen van alle mooie kleren die heel veel mensen aan ons hebben gegeven, werden de kinderen met een busje opgehaald vanuit alle dorpen. In het busje zaten totaal 15 mensen en 6 rolstoelen. Gelukkig kwam slechts 1 uur later dan afgesproken de hele mute aan. De kinderen waren, volgens Dan, erg zenuwachtig. Sommige kinderen waren nog nooit buiten hun dorp geweest, laat staan in een hotel.
De reden dat we deze kinderen hadden uitgenodigd was om hen kennis te laten maken met een vervoersmiddel waarmee hun zelfstandigheid zou worden vergroot. Ook zouden we dan alle rolstoelbanden in 1 keer kunnen vervangen door massieve rolstoelbanden die we vanuit Nederland hebben meegenomen.
Nadat iedereen te drinken had gekregen begon Ineke met onze welkomspeech die door Dan werd vertaald in het Luganda. Ineke had de hele ochtend geoefend om in het Luganda:” We heten jullie hartelijk welkom” te kunnen zeggen. Iedereen lag dubbel van het lachen en klapte van enthousiasme.
Wat geweldig om al die blijde gezichten te zien. Na de uitgebreide lunch, door het hotel verzorgd, begonnen we met het programma. Ieder kind werd met zijn ouder/verzorger apart uitgenodigd in onze “toekel”.
De oudere meisjes kregen uitleg over “de afripads”, een uitwasbaar maandverbandpakket. Nu gebruiken meisjes opgedroogde klei in hun onderbroekje of, als de ouders iets meer geld hebben, oude vodden. De schaamte in dit land omtrent menstruatie is nog groot en daarom hadden een vrouwelijk tolk gevraagd hen het gebruik van de Afripads uit te leggen. En dan met name dat het meisje de pads zelf moet gebruiken en niet uitleent aan zusjes, moeder, oma of de buurvrouw.
Daarna gingen we met het kind kleren passen in onze zelf gefabriceerde paskamer. We hebben zoveel mooie kleren gekregen dat we voor ieder kind meerder setjes kleding konden samenstellen.
Mudde was vorig jaar de eerste jongen aan wie een tricycle is verstrekt. Omdat dit zo´n groot succes was, hebben we besloten om de kinderen die zelfstandig op een tricycle konden komen en hiermee uit de `wielen` konden een dergelijke voorziening te verstrekken. Een voorwaarde was natuurlijk ook dat deze voorziening van nut kon zijn in hun directe woonomgeving, want sommige kinderen wonen in een erg bergzaam gebied.
Voor de tricycles hadden we vanuit Nederland ook massieve banden, reeds op de velgen, meegenomen, zodat het probleem van lekke banden verleden tijd zou zijn.
Het eerste kind wat de tricycle mocht proberen was Ramazan. Een heerlijk joch wat door een botaandoening slechts hurkend kan lopen. Als we goed zijn geïnformeerd is Ramazan verstoten door zijn vader en is zijn moeder inmiddels overleden. Hij woont nu aan de andere kant van het land en zijn contactpersoon Henry heeft een hele dag gereisd om hem op te halen. Maar hij was er, met zijn rolstoel die van ellende uit elkaar viel! Na 5 minuten oefenen op de tricycle croste hij het hele terrein al rond. Trots als een pauw! Voor hem zou een tricycle echt een uitkomst zijn.
Ook waren we in de gelukkige omstandigheden dat hij een nieuwe rolstoel kon krijgen. Een echt Otto Bock!
Cate, Miracle en Anuna waren helaas niet in staat om het rijden op een tricycle onder de knie te krijgen.
Voor Miracle hebben we nog wel andere (verstelbare) krukken aangeschaft, omdat zijn oude veel te klein waren. Zonder krukken kan hij niet lopen.
Terwijl we in gesprek waren met de moeder van Alvin, zagen we dat Alvin zelf al op de kleine tricycle was geklommen en tussen de aanwezigen doorreed. Uitleg was voor hem niet meer nodig. Hij zag zichzelf al helemaal door zijn dorp rondscheuren, vertelde hij later.
Ook Brenda was helemaal enthousiast. Zij was eigenlijk iets te dik voor de grote tricycle, waardoor deze aangepast zou moeten worden. Eustace, de man die met behulp van andere mensen met een beperking deze tricycles in Uganda maakt, zou hiervoor zorgdragen.
Nadat we alle passingen hadden gedaan, had Mudde de belangrijke taak om de kinderen uitleg te geven over het gebruik van de tricycle. Hij had inmiddels al een jaar ervaring en wist precies wat je wel en niet kon doen. Hij nam deze taak heel serieus en vertelde de kinderen dat er vooral niemand anders aan hun tricycle mocht komen en dat het schoonhouden van de tricycle ook erg belangrijk was. Daarna kwam Mudde ons spontaan helpen met het vervangen van de rolstoelbanden.
Toen alle kinderen in het pikkedonker weer vertrokken was het voor hen nog ruim 3 uur rijden naar huis. En wij lieten ons moe maar tevreden op het eerste beste stoeltje vallen.
Het was een geslaagde dag waar we heel lang naar hebben uitgekeken.
Zie hieronder de filmpjes:
http://youtu.be/P-VwJEpYncc
http://youtu.be/AV5t8bG7uuk
http://youtu.be/X2mjpD4EVjo
Nu zullen jullie vast denken dat dit simpel is, maar door de vervoersproblemen hier, de regenval en het toch altijd heikele punt van afspraken maken en op tijd komen was dit best een spannend moment voor ons. Zou het lukken om alle kinderen met 1 ouder/verzorger naar ons hotel te laten komen? Het was een hele organisatie en deze taak had onze contactpersoon Dan op zich genomen.
Terwijl wij de ochtend besteedde aan het versieren van de binnenplaats van het hotel en het klaarleggen van alle mooie kleren die heel veel mensen aan ons hebben gegeven, werden de kinderen met een busje opgehaald vanuit alle dorpen. In het busje zaten totaal 15 mensen en 6 rolstoelen. Gelukkig kwam slechts 1 uur later dan afgesproken de hele mute aan. De kinderen waren, volgens Dan, erg zenuwachtig. Sommige kinderen waren nog nooit buiten hun dorp geweest, laat staan in een hotel.
De reden dat we deze kinderen hadden uitgenodigd was om hen kennis te laten maken met een vervoersmiddel waarmee hun zelfstandigheid zou worden vergroot. Ook zouden we dan alle rolstoelbanden in 1 keer kunnen vervangen door massieve rolstoelbanden die we vanuit Nederland hebben meegenomen.
Nadat iedereen te drinken had gekregen begon Ineke met onze welkomspeech die door Dan werd vertaald in het Luganda. Ineke had de hele ochtend geoefend om in het Luganda:” We heten jullie hartelijk welkom” te kunnen zeggen. Iedereen lag dubbel van het lachen en klapte van enthousiasme.
Wat geweldig om al die blijde gezichten te zien. Na de uitgebreide lunch, door het hotel verzorgd, begonnen we met het programma. Ieder kind werd met zijn ouder/verzorger apart uitgenodigd in onze “toekel”.
De oudere meisjes kregen uitleg over “de afripads”, een uitwasbaar maandverbandpakket. Nu gebruiken meisjes opgedroogde klei in hun onderbroekje of, als de ouders iets meer geld hebben, oude vodden. De schaamte in dit land omtrent menstruatie is nog groot en daarom hadden een vrouwelijk tolk gevraagd hen het gebruik van de Afripads uit te leggen. En dan met name dat het meisje de pads zelf moet gebruiken en niet uitleent aan zusjes, moeder, oma of de buurvrouw.
Daarna gingen we met het kind kleren passen in onze zelf gefabriceerde paskamer. We hebben zoveel mooie kleren gekregen dat we voor ieder kind meerder setjes kleding konden samenstellen.
Mudde was vorig jaar de eerste jongen aan wie een tricycle is verstrekt. Omdat dit zo´n groot succes was, hebben we besloten om de kinderen die zelfstandig op een tricycle konden komen en hiermee uit de `wielen` konden een dergelijke voorziening te verstrekken. Een voorwaarde was natuurlijk ook dat deze voorziening van nut kon zijn in hun directe woonomgeving, want sommige kinderen wonen in een erg bergzaam gebied.
Voor de tricycles hadden we vanuit Nederland ook massieve banden, reeds op de velgen, meegenomen, zodat het probleem van lekke banden verleden tijd zou zijn.
Het eerste kind wat de tricycle mocht proberen was Ramazan. Een heerlijk joch wat door een botaandoening slechts hurkend kan lopen. Als we goed zijn geïnformeerd is Ramazan verstoten door zijn vader en is zijn moeder inmiddels overleden. Hij woont nu aan de andere kant van het land en zijn contactpersoon Henry heeft een hele dag gereisd om hem op te halen. Maar hij was er, met zijn rolstoel die van ellende uit elkaar viel! Na 5 minuten oefenen op de tricycle croste hij het hele terrein al rond. Trots als een pauw! Voor hem zou een tricycle echt een uitkomst zijn.
Ook waren we in de gelukkige omstandigheden dat hij een nieuwe rolstoel kon krijgen. Een echt Otto Bock!
Cate, Miracle en Anuna waren helaas niet in staat om het rijden op een tricycle onder de knie te krijgen.
Voor Miracle hebben we nog wel andere (verstelbare) krukken aangeschaft, omdat zijn oude veel te klein waren. Zonder krukken kan hij niet lopen.
Terwijl we in gesprek waren met de moeder van Alvin, zagen we dat Alvin zelf al op de kleine tricycle was geklommen en tussen de aanwezigen doorreed. Uitleg was voor hem niet meer nodig. Hij zag zichzelf al helemaal door zijn dorp rondscheuren, vertelde hij later.
Ook Brenda was helemaal enthousiast. Zij was eigenlijk iets te dik voor de grote tricycle, waardoor deze aangepast zou moeten worden. Eustace, de man die met behulp van andere mensen met een beperking deze tricycles in Uganda maakt, zou hiervoor zorgdragen.
Nadat we alle passingen hadden gedaan, had Mudde de belangrijke taak om de kinderen uitleg te geven over het gebruik van de tricycle. Hij had inmiddels al een jaar ervaring en wist precies wat je wel en niet kon doen. Hij nam deze taak heel serieus en vertelde de kinderen dat er vooral niemand anders aan hun tricycle mocht komen en dat het schoonhouden van de tricycle ook erg belangrijk was. Daarna kwam Mudde ons spontaan helpen met het vervangen van de rolstoelbanden.
Toen alle kinderen in het pikkedonker weer vertrokken was het voor hen nog ruim 3 uur rijden naar huis. En wij lieten ons moe maar tevreden op het eerste beste stoeltje vallen.
Het was een geslaagde dag waar we heel lang naar hebben uitgekeken.
Zie hieronder de filmpjes:
http://youtu.be/P-VwJEpYncc
http://youtu.be/AV5t8bG7uuk
http://youtu.be/X2mjpD4EVjo
-
14 December 2013 - 13:29
Monique:
Super!!!!!!
Fijn om te zien dat jullie deze kinderen en mensen zo blij maken.
Liefs en een dikke kus van mij Xxxxx
Monique -
14 December 2013 - 14:17
Mariska En Femke:
Hoi meiden, tranen over onze wangen....Femke
Zegt zo te zien zijn ze super blij met jullie!!! Wat
Fantastisch dat jullie dit doen voor de kinderen. Dikke
Knuffel van ons. Xxxx -
14 December 2013 - 16:06
Tante Wilma.:
Wat een geldige belevenis en wat mooi dat we dat met jullie mee mogen maken.
En wat zullen ze opgekeken hebben van al die mooie en voor hun o zo belangrijke dingen.
Jullie mogen met recht trots zijn dat jullie dit mogen en kunnen doen.
Nog even dan zit het er weer op, dan kunnen jullie terug zien op een mooie maar vermoeiende tijd,
om dan thuis weer heerlijk bij de tanken voor de komende tijd en even lekker uitblazen.
Liefs van ons beiden voor jullie beiden,
Oom Ruud en tante Wilma. -
14 December 2013 - 16:53
Lau:
Dit is ongekend voor Oeganda, wat jullie hebben gedaan voor deze kinderen het is wel een druppel op een groot land als Oeganda maar het begin is er en het maakt voor deze kinderen wel gemakkelijker om zich te handhaven in de toekomst en daarvoor leveren jullie deze inspanning. OEGANDA, het is niet niks in dit land om dit te regelen. Ze houden wel hun handen op en vertrouwen op jullie beiden die dit even regelen in HOLLAND. Dit geeft de Oegandese hoop en vertrouwen in de toekomst. groeten van Lau en MARIA -
16 December 2013 - 00:29
Ingrid:
Fantastisch, we kunnen niet anders zeggen. Wat doen jullie die toch met hart en ziel! Respect.xx
Ingrid Diana en Lydia -
16 December 2013 - 09:14
Edje:
Wat prachtig om te zien.
De foto's en filmpjes spreken boekdelen.
Super gedaan meiden.
En wat hebben jullie al veel verschillende (meiden) dingen opgepakt daar.
Fantastisch.
Lieve groetjes Edje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
