Ontspanning
Door: Ineke en Anita
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
18 December 2012 | Oeganda, Mukono
Iedere ochtend begint met een vers gebakken eitje op een witte boterham. Naar onze westerste maatstaven is deze boterham een week oud en zoet van smaak en een hartig eitje op een zoete boterham is best een aparte combinatie.
Maar de oploskoffie smaakt heerlijk en er is fruit in overvloed (meloen en ananas).
We hebben niet veel nodig, maar na een lange dag reizen in stof, viezigheid en hitte heb je iets nodig om naar uit te kijken. Een fris bed, wat elektriciteit, omdat we ook in Afrika onze snor niet willen laten staan en minimaal een koude douche. We zijn daarom inmiddels gewisseld van hotel en voor 3 euro meer per nacht beschikken wel over deze luxe. Heerlijk. Het vorige hotel is nog wat in ontwikkeling en wie weet zijn we volgend jaar weer van de partij.
Als we geen geheel dagprogramma hebben, vermaken we ons met een wandeling over de markt waar van alles en nog wat wordt verkocht. Het is een soort van combinatie tussen de Action en de Zeeman, maar we kijken iedere keer weer onze ogen uit. Ook het fleswater halen in een plaatselijk supermarktje, naar de bank (omdat je per dag maar een klein bedrag kan pinnen) het schrijven van stukjes en het bijhouden van de administratie behoort tot onze werkzaamheden.
Om half 9 liggen we meestal al voor jaffa op bed.
Inmiddels is ons gezicht in het dorp vrij bekend, omdat we vermoedelijk de enige blanken zijn en omdat we er natuurlijk al meerdere malen zijn geweest. Mensen willen een praatje maken en voornamelijk dit contact met de bevolking is ontzettend leuk. Ugandezen zijn erg behulpzaam. Zoals bijvoorbeeld zondag. We wilden voor Mudde nog een paar nieuwe krukken kopen (twee identieke) en de bodarijder kende wel iemand die in een houtbewerkingszaak werkte. Er wordt voor ons gebeld en binnen no time zijn er diverse mensen bij betrokken om ervoor te zorgen dat er binnen een paar uur een paar goede krukken zijn gemaakt. Dit zijn zeer waardevolle contacten en inmiddels staat onze telefoon vol met mensen die op de een of andere manier belangrijk voor ons zijn.
Na het ontbijt proberen we de dag zo in te plannen dat we in de middag een late lunch kunnen nemen in een voor Ugandeze begrippen luxe hotel verderop in het dorp, zodat we in de avond niet meer hoeven te eten. Het is hier om zeven uur al pikdonker en reizen in het donker is levensgevaarlijk. Niet omdat het voor ons niet veilig zou zijn, maar het verkeer is een drama. Het is heel knap hoe in dit land een 2-baansweg kan worden omgetoverd tot een 5 baansweg, waar tussendoor de boda’s nog rijden. En dat alles zonder straatlantaarns.
In dit luxe hotel kunnen we voor 5 euro een redelijk goede maaltijd krijgen waarvan we (bijna) zeker weten dat er geen leidingwater is gebruikt. Het eten in andere hotels of restaurants zal op zich wel goed zijn, maar toch is het iedere keer weer raak. Onze “poe poe” is vanaf dag twee al dermate van slag dat we het toilet op de kamer de hemel in prijzen. Met de deodorant spray als toiletverfrisser in de hand zijn we inmiddels alle grenzen al voorbij. Als we een hele dag op pad zijn, eten we meestal bananan die langs de weg te koop zijn of een chappati.
Dit is een soort pannekoek die ook ter plaatsen op een hete plaat wordt gebakken. De luxe variant is een rolex; chappati met ingerolde gebakken ei. Daarop kun je de middag wel draaiende houden.
We hebben iedere dag wel een programma en tot nu toe is er niet één dag geweest dat wij helemaal geen activiteiten hadden. Er is altijd wel een afspraak of een kind te bezoeken, maar dat is prima. We doen het rustig aan, met veel plezier en genieten van de momenten dat het weer is gelukt.
Op de een of andere manier voelen we ons thuis in dit land.
Nederland lijkt onvoorstelbaar ver weg en het liefst zouden we een paar jaar blijven om een werkplaats op te richten waar mensen met een beperking kunnen leren om bv rolstoelen te maken/repareren of andere faciliteiten te maken die het leven van een mens met een beperking in dit land eenvoudiger maakt.
Ach, we hopen dat het net zo is als het bord in Justes zijn kantoor: "If you can dream it, you can do it".
Nog even een klein filmpje om een impressie te geven.
http://www.youtube.com/watch?v=GRwMm5FugDY&feature=youtu.be
Maar de oploskoffie smaakt heerlijk en er is fruit in overvloed (meloen en ananas).
We hebben niet veel nodig, maar na een lange dag reizen in stof, viezigheid en hitte heb je iets nodig om naar uit te kijken. Een fris bed, wat elektriciteit, omdat we ook in Afrika onze snor niet willen laten staan en minimaal een koude douche. We zijn daarom inmiddels gewisseld van hotel en voor 3 euro meer per nacht beschikken wel over deze luxe. Heerlijk. Het vorige hotel is nog wat in ontwikkeling en wie weet zijn we volgend jaar weer van de partij.
Als we geen geheel dagprogramma hebben, vermaken we ons met een wandeling over de markt waar van alles en nog wat wordt verkocht. Het is een soort van combinatie tussen de Action en de Zeeman, maar we kijken iedere keer weer onze ogen uit. Ook het fleswater halen in een plaatselijk supermarktje, naar de bank (omdat je per dag maar een klein bedrag kan pinnen) het schrijven van stukjes en het bijhouden van de administratie behoort tot onze werkzaamheden.
Om half 9 liggen we meestal al voor jaffa op bed.
Inmiddels is ons gezicht in het dorp vrij bekend, omdat we vermoedelijk de enige blanken zijn en omdat we er natuurlijk al meerdere malen zijn geweest. Mensen willen een praatje maken en voornamelijk dit contact met de bevolking is ontzettend leuk. Ugandezen zijn erg behulpzaam. Zoals bijvoorbeeld zondag. We wilden voor Mudde nog een paar nieuwe krukken kopen (twee identieke) en de bodarijder kende wel iemand die in een houtbewerkingszaak werkte. Er wordt voor ons gebeld en binnen no time zijn er diverse mensen bij betrokken om ervoor te zorgen dat er binnen een paar uur een paar goede krukken zijn gemaakt. Dit zijn zeer waardevolle contacten en inmiddels staat onze telefoon vol met mensen die op de een of andere manier belangrijk voor ons zijn.
Na het ontbijt proberen we de dag zo in te plannen dat we in de middag een late lunch kunnen nemen in een voor Ugandeze begrippen luxe hotel verderop in het dorp, zodat we in de avond niet meer hoeven te eten. Het is hier om zeven uur al pikdonker en reizen in het donker is levensgevaarlijk. Niet omdat het voor ons niet veilig zou zijn, maar het verkeer is een drama. Het is heel knap hoe in dit land een 2-baansweg kan worden omgetoverd tot een 5 baansweg, waar tussendoor de boda’s nog rijden. En dat alles zonder straatlantaarns.
In dit luxe hotel kunnen we voor 5 euro een redelijk goede maaltijd krijgen waarvan we (bijna) zeker weten dat er geen leidingwater is gebruikt. Het eten in andere hotels of restaurants zal op zich wel goed zijn, maar toch is het iedere keer weer raak. Onze “poe poe” is vanaf dag twee al dermate van slag dat we het toilet op de kamer de hemel in prijzen. Met de deodorant spray als toiletverfrisser in de hand zijn we inmiddels alle grenzen al voorbij. Als we een hele dag op pad zijn, eten we meestal bananan die langs de weg te koop zijn of een chappati.
Dit is een soort pannekoek die ook ter plaatsen op een hete plaat wordt gebakken. De luxe variant is een rolex; chappati met ingerolde gebakken ei. Daarop kun je de middag wel draaiende houden.
We hebben iedere dag wel een programma en tot nu toe is er niet één dag geweest dat wij helemaal geen activiteiten hadden. Er is altijd wel een afspraak of een kind te bezoeken, maar dat is prima. We doen het rustig aan, met veel plezier en genieten van de momenten dat het weer is gelukt.
Op de een of andere manier voelen we ons thuis in dit land.
Nederland lijkt onvoorstelbaar ver weg en het liefst zouden we een paar jaar blijven om een werkplaats op te richten waar mensen met een beperking kunnen leren om bv rolstoelen te maken/repareren of andere faciliteiten te maken die het leven van een mens met een beperking in dit land eenvoudiger maakt.
Ach, we hopen dat het net zo is als het bord in Justes zijn kantoor: "If you can dream it, you can do it".
Nog even een klein filmpje om een impressie te geven.
http://www.youtube.com/watch?v=GRwMm5FugDY&feature=youtu.be
-
18 December 2012 - 19:28
Lau En Mam:
Een paar jaar wegblijven is wel veel hoor! dan zullen we toch naar Oeganda moeten.
wat een prachtig verhaal weer. en ja...........het kwam er toch weer van. Vies water en weet ik wat al niet meer.
volgens ons zijn jullie al wat kilootjes kwijtgeraakt. Dat scheelt straks thuis weer (Ineke).
Kan er met de Kerst weer wat bijkomen.
maar wat een verhalen!!!! we kijken er steds naar uit.
Jullie denken vast.... alles nog even schrijven voordat het de 21e is.
Dikke kus en kugh van ons. -
18 December 2012 - 19:29
Mam:
wat is Alvin al weer gegroeid.
we zijn erg benieuwd hoe het met Richard is en zijn zusje.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx -
18 December 2012 - 20:41
Patricia:
Wat zijn jullie goed bezig, meiden! Super. En wat plaatsen jullie lekker vaak verhalen en zelfs filmpjes! Met de filmpjes kan ik me nog meer voorstellen hoe het er daar aan toe gaat.
Wat een lieve koppies hebben die kids; om op te vreten!
Succes de laatste dagen!!!
-
18 December 2012 - 23:34
Tante Wilma:
Het is weer geweldig, ik zie jullie daar nog weleens voor een tijd naar toe gaan.
De varhalen zijn grandioos en verheug ons op de volgende editie.
Ben inderdaad nieuwsgierig hoe het met Richard gaat en met de koe.
Liefs van ons en gauw tot kijk, want de tijd schiet alweer op.
Oom Ruud en Tante Wilma.x x x x x -
19 December 2012 - 10:01
Edje:
Hoi Anita en Ineke,
Leuk die filmpjes en de verslagen.
Wat een matras al niet voor blijheid oplevert.
Ben inderdaad ook benieuwd naar Richard en de koe.
Lieve groetjes Edje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
