De eerste dag
Door: Ineke en Anita
Blijf op de hoogte en volg Uganda on wheels
06 Februari 2012 | Oeganda, Mukono
Met een temperatuurverschil van bijna 50 graden kwamen we in Uganda aan en het eerste wat ik rook was de geur. De geur van stof, in combinatie met zinderende warmte, maar toch voelt het als een soort thuiskomen! Wat heerlijk om hier weer te zijn! Voor Ineke voelde het net zo.
Na een korte nacht van 3 uur slapen zijn we direct op pad gegaan, want het ijzer moet gesmeden worden als het heet is, en heet was het.
Vanuit Nederland hadden we contact gelegd met Dan, een man die zich, in zijn vrijetijd waarschijnlijk, bekommert om gehandicapte kinderen rondom Mukono, het dorp waar wij verblijven.
7 Gehandicapte kinderen had Dan gelokaliseerd en zondag zouden we die allemaal ontmoeten. Dat beloofde een lange dag te worden met veel reizen over stoffige, met kuilen bezaaide wegen en in een taxi met gesloten ramen zonder airo. Door de droogte is er ontzettend veel stof wat in alle hoeken en vooral gaten gaat zitten. En niet alleen van de auto.
Ik zal maar niet beschrijven hoe we er aan het eind van de dag uitzien, maar met enige verbeelding lijkt mij dat wel duidelijk.
Het mooie van deze dag was dat Dan zijn werk heel goed had voorbereid en zeker 4 van de 7 kinderen met een voorziening daadwerkelijk naar school kunnen gaan. De andere 2 kinderen, waren kinderen die ik in mijn vorige bezoeken aan Uganda al had ontmoet.
Voor één kind was al een rolstoel besteld, dus dat is erg mooi, want als het goed is, kunnen we deze rolstoel deze week ophalen. Het andere kind was Alvin. “Mijn’ succeskind Alvin heeft van ons al een rolstoel gekregen en in juli 2011 heb ik hem nog bezocht. Trots liet hij ons toen zijn schriften zien, waarin hij aantoonde hoe goed hij al Engels leerde op school. Alvin het vrolijke, leergierige jongetje wat zo graag naar school wilde en wat eigenlijk geopereerd moest worden. Wat wilde ik hem graag zien!
Toen we zagen dat hij op de lijst stond om te bezoeken bekroop ons een naar gevoel. Hoezo naar Alvin, hij had toch al een rolstoel?
Omdat Dan goed kon tolken hebben we hem toch bezocht. Ineke en ik wilde hem eigenlijk aan het eind van de week zelf bezoeken. We hadden al een tas voor speelgoed, schoolspullen en kleding klaarliggen.
Het was een emotionele ontmoeting, maar niet omdat het zo leuk en fijn was, maar omdat Alvin was veranderd. Natuurlijk kwam hij wel naar ons toe (hij loopt op handen en voeten) maar het vrolijke, spontane jongetje was verdwenen. Ook zagen we dat de stand van zijn heup veranderd was. Zijn ene heup stak ver boven zijn andere heupje, wat hem waarschijnlijk veel pijn moet geven. Helaas hadden zijn ouders in 2010 een operatie laten uitstellen. Zij wilden liever wachten totdat hij uitgroeit was. Hierover zijn de meningen verdeeld.
Wat bleek, de rolstoel had een lekke band! En, de fixatieriem (zodat Alvin niet uit de rolstoel schiet als hij een over een hobbel rijdt) was gebroken. De rolstoel hebben we direct meegenomen ter reparatie bij het bedrijf waar we ook de andere rolstoel hadden besteld. Aan het eind van de week heeft Alvin zijn rolstoel, gepareerd, weer terug. Inshallah!
Na een korte nacht van 3 uur slapen zijn we direct op pad gegaan, want het ijzer moet gesmeden worden als het heet is, en heet was het.
Vanuit Nederland hadden we contact gelegd met Dan, een man die zich, in zijn vrijetijd waarschijnlijk, bekommert om gehandicapte kinderen rondom Mukono, het dorp waar wij verblijven.
7 Gehandicapte kinderen had Dan gelokaliseerd en zondag zouden we die allemaal ontmoeten. Dat beloofde een lange dag te worden met veel reizen over stoffige, met kuilen bezaaide wegen en in een taxi met gesloten ramen zonder airo. Door de droogte is er ontzettend veel stof wat in alle hoeken en vooral gaten gaat zitten. En niet alleen van de auto.
Ik zal maar niet beschrijven hoe we er aan het eind van de dag uitzien, maar met enige verbeelding lijkt mij dat wel duidelijk.
Het mooie van deze dag was dat Dan zijn werk heel goed had voorbereid en zeker 4 van de 7 kinderen met een voorziening daadwerkelijk naar school kunnen gaan. De andere 2 kinderen, waren kinderen die ik in mijn vorige bezoeken aan Uganda al had ontmoet.
Voor één kind was al een rolstoel besteld, dus dat is erg mooi, want als het goed is, kunnen we deze rolstoel deze week ophalen. Het andere kind was Alvin. “Mijn’ succeskind Alvin heeft van ons al een rolstoel gekregen en in juli 2011 heb ik hem nog bezocht. Trots liet hij ons toen zijn schriften zien, waarin hij aantoonde hoe goed hij al Engels leerde op school. Alvin het vrolijke, leergierige jongetje wat zo graag naar school wilde en wat eigenlijk geopereerd moest worden. Wat wilde ik hem graag zien!
Toen we zagen dat hij op de lijst stond om te bezoeken bekroop ons een naar gevoel. Hoezo naar Alvin, hij had toch al een rolstoel?
Omdat Dan goed kon tolken hebben we hem toch bezocht. Ineke en ik wilde hem eigenlijk aan het eind van de week zelf bezoeken. We hadden al een tas voor speelgoed, schoolspullen en kleding klaarliggen.
Het was een emotionele ontmoeting, maar niet omdat het zo leuk en fijn was, maar omdat Alvin was veranderd. Natuurlijk kwam hij wel naar ons toe (hij loopt op handen en voeten) maar het vrolijke, spontane jongetje was verdwenen. Ook zagen we dat de stand van zijn heup veranderd was. Zijn ene heup stak ver boven zijn andere heupje, wat hem waarschijnlijk veel pijn moet geven. Helaas hadden zijn ouders in 2010 een operatie laten uitstellen. Zij wilden liever wachten totdat hij uitgroeit was. Hierover zijn de meningen verdeeld.
Wat bleek, de rolstoel had een lekke band! En, de fixatieriem (zodat Alvin niet uit de rolstoel schiet als hij een over een hobbel rijdt) was gebroken. De rolstoel hebben we direct meegenomen ter reparatie bij het bedrijf waar we ook de andere rolstoel hadden besteld. Aan het eind van de week heeft Alvin zijn rolstoel, gepareerd, weer terug. Inshallah!
-
06 Februari 2012 - 19:55
Ronny:
hi Anita en Ineke
Heel veel vreugde in Oeganda.
k wist niet dat je nu al weg was.
groetjes
Ronny -
07 Februari 2012 - 10:25
Lau En Mam:
Lieve kanjers, Anita en Ineke,
Wat geweldig om weer je verslag te lezen en zo bij te blijven. We volgen jullie reis en verblijf zo van dichtbij. Natuurlijk hebben we elkaar al gesproken per telefoon want de Belbob werkt prima op zo'n afstand.
Jullie hebben de ene week wel heel erg vol gepropt om alles te kunnen doen wat jullie willen voor jullie kinderen. Een volgende keer maar extra sparen voor vrije dagen en zo af en toe even genieten van het mooie Oeganda.
We zijn op de temperatuur bij jullie wel erg jaloers, het is hier af en toe -18 graden. Lau geniet er echter wel van en hij oefent met de oude rollator van oma. Ik vind dit erg moedig en bewonder zijn doorzettingsvermogen. Het is een goede training voor zijn evenwicht en hij ziet wel wat het wordt. Het ijs is schitterend zwart, dik en glad en veel beter dan bij de vorige Elfstedentocht (want we gaan ervan uit dat ie wel komt). We gaan dan gaan zeker naar onze vrienden in Leeuwarden waar Lau bij het rijden van de Elfstedentocht in 1997 gelogeerd heeft. De uitnodiging ligt al klaar voor ons. Zelf rijdt Lau natuurlijk niet meer omdat hij zijn lage startnummer heeft ingeleverd, maar het is ook een belevenis erbij te zijn. We weet, misschien hebben jullie ook wel zin om te kijken.
Een heel fijne week gewenst, rustig aan voor zover dat gaat en tot ons contact via Belbob.
Veel liefs van ons,
Lau en mam -
07 Februari 2012 - 18:47
Edje:
Hoi Anita en Ineke,
Hoezo een temperatuurverschil ? Dat is toch niet te geloven. Wat zeker niet te geloven is dat, een lekke band en een kapotte fixatieriem niet wordt gerepareerd. Wat goed dat jullie, "jullie kinderen" regelmatig bezoeken zodat zo'n euvel snel verholpen wordt. Wat jammer dat Alvin zo veranderd is en waarschijnlijk veel pijn heeft. Hopelijk maakt zijn gerepareerde rolstoel hem straks weer wat blijer.
Lieve groetjes van Edje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
